Την περασμένη εβδομάδα, όταν ο Αντώνης Σαμαράς μιλούσε για φόβο, ο Αλέξης Τσίπρας μιλούσε στο πορτοφόλι. Και τα δύο είναι συνταγές εκλογικής επιτυχίας. Ο φόβος και το πορτοφόλι.

Όσον αφορά το πορτοφόλι, ο Σαμαράς δείχνει να γνωρίζει περισσότερα από τον Τσίπρα και πιστώνεται, κατά τη γνώμη μου, την αναιμική, έστω, ανάκαμψη του 2014 καθώς και τη βελτίωση της εικόνας που παρουσιάζει η χώρα.
Οι παραστάσεις του από την πραγματική οικονομία, η παιδεία και οι πολιτικές του αντιλήψεις τον κάνουν να πιστεύει και να το εννοεί ότι η μείωση των φόρων είναι κίνητρο ανάπτυξης. Βραχυπρόθεσμα είναι το καλύτερο που μπορούμε να προσφέρουμε στους επενδυτές. Ούτε νόμους, ούτε λειτουργικό κράτος έχουμε να τους προσφέρουμε. Αν θέλουμε να ανοίξουν δουλειές, μπορούμε να ρίξουμε τους φόρους. Όμως αυτή η εξαγγελία έχει και δεύτερη ανάγνωση και πίσω πλευρά.

Τι θα στοιχίσει η -σταδιακή έστω μείωση- των φόρων σε ετήσια βάση; Η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να απαντήσει στην τρόικα τι θα σημάνει η επιβολή των 100 δόσεων. Ήδη τον Δεκέμβριο κατέρρευσαν τα έσοδα παρά τα τέλη κυκλοφορίας και τον ΕΝΦΙΑ, ενώ οι αιτήσεις για τις 100 δόσεις επιβραδύνθηκαν καθώς πολλοί φαίνεται να περιμένουν τη «σεισάχθεια» του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι μια αλήθεια που γνωρίζουν όσοι ασχολούνται με την οικονομία στην εποχή του μνημονίου: όταν υστερείς στην επίτευξη ενός στόχου πρέπει να πάρεις αλλού μέτρα, αφού δεν μπορείς και δεν θέλεις (ΣΥΡΙΖΑ) να δανειστείς. Άρα πώς μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να εγγυηθεί ότι δεν θα μειωθούν μισθοί και συντάξεις ενώ ταυτόχρονα θα μειώνονται οι φόροι;
Έτσι όπως κινούνται σήμερα τα δημοσιονομικά μεγέθη της χώρας, δεν υπάρχει κανένα απολύτως περιθώριο να μειωθούν οι φόροι χωρίς να μειωθούν μισθοί (δημοσίων υπαλλήλων) και συντάξεις. Μία λύση υπάρχει: να μπουν φόροι σε ομάδες του πληθυσμού που δεν πληρώνουν καθόλου ή έχουν ειδικά καθεστώτα (ΦΠΑ νησιών, αγρότες, εφοπλιστές ). Αυτό δεν είναι στις εξαγγελίες του Σαμαρά.

Ο Σαμαράς παρουσίασε ακόμα ένα πρόγραμμα δημιουργίας θέσεων εργασίας κατά κλάδο, που είχε παρουσιάσει και πριν από τις ευρωεκλογές .
Σύμφωνα με αυτό, θα προστεθούν:
  -Αγροτικός τομέας: 13 δισ., 315.000 θέσεις
– Τουρισμός: 16,5 δισ., 225.000 θέσεις
– Ενέργεια: 9,5 δισ., 40.000 θέσεις
– Έρευνα-Τεχνολογία 2 δισ., 50.000 θέσεις
– Ναυτιλία 8,5 δισ., 70.000 θέσεις
– Διαμετακομιστικό εμπόριο 2,5 δισ., 65.000 θέσεις
– Βιομηχανία φαρμάκου 2 δισ., 25.000 θέσεις.

Για κάποιους από αυτούς του τομείς, όπως ο τουρισμός, ο αγροτικός τομέας και ίσως και η ενέργεια -εκεί λένε από τον κλάδο ότι θα χρειασθούν υψηλότερες τιμές από τις σημερινές και μάλιστα πολύ ψηλότερες- αυτές οι προβλέψεις μοιάζουν ρεαλιστικές. Σε άλλες, όπως το διαμετακομιστικό εμπόριο μπορεί να δημιουργηθούν θέσεις εξαιτίας της ιδιωτικοποίησης των λιμανιών και τη βελτίωση των σιδηροδρομικών μεταφορών. Αλλά 65.000 θέσεις; Δύσκολα.
Τέλος σε άλλους τομείς, όπως η έρευνα-τεχνολογία, η σημερινή πρακτική κράτους και ιδιωτικής οικονομίας δείχνουν ότι παρόμοια νούμερα είναι άπιαστα. Όμως, τουλάχιστον σε αυτή την πρόταση υπάρχει έστω και μια προσπάθεια σκιαγράφησης μιας νέας παραγωγικής (εξαγωγικής) βάσης, κάτι που στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει. Η τόνωση της ζήτησης με δημόσιες επενδύσεις και η «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης» δεν φτάνει για να φάει ο κόσμος.

Εκεί που ο κ Σαμαράς είναι πέρα για πέρα ανειλικρινής είναι το θέμα του ασφαλιστικού, που επιμένει να εγγυάται ότι οι συντάξεις δεν θα περικοπούν εκ νέου. (Ο κ Τσίπρας -ακόμα πιο γενναιόδωρος- υπόσχεται αύξηση των συντάξεων). Γίνεται αυτό με 2,7 εκατ. συνταξιούχους; Ακόμα και αν δημιουργηθούν οι 770.000 θέσεις εργασίας που υπόσχεται, πάλι δεν είναι εφικτό. Αφού σήμερα οι εργαζόμενοι είναι περίπου όσοι και οι συνταξιούχοι. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News