Μια ζωή ακούω ότι «εμείς οι Έλληνες, στα δύσκολα ενωνόμαστε». Και ότι, ως εκ τούτου, «πάντα τα καταφέρνουμε».

Από το 1970 που ζω σ' αυτόν τον τόπο, δεν το έχω δει ούτε μια φορά, κι ας υπήρξαν πάμπολλες δύσκολες στιγμές.

Η «ενότητα» ήταν πάντα, και είναι ακόμα, στα στόματα όλων των πολιτικών. Και μόνο που τους ακούω να την επαναλαμβάνουν, μου 'ρχεται να τραβήξω το καζανάκι.

Οι πράξεις τους είναι εντελώς αντίθετες από αυτό που διαλαλούν.

Περίμενα ότι η οικονομική κρίση θα αποκάλυπτε αυτό που δεν έχουμε βιώσει ως τώρα. Το «έλα, πάμε τώρα όλοι μαζί, το καράβι βουλιάζει, να το σώσουμε και βλέπουμε μετά τις διαφορές μας».

Όχι! Εμείς, την ίδια εκείνη στιγμή που μας είχαν καταπλακώσει τα θηριώδη κύματα και χτυπιόταν το καρυδότσουφλό μας σαν να 'ταν δαιμονισμένο, κάναμε «γενικές συνελεύσεις» εν πλω για να εξηγήσουμε γιατί οι μεν δεν θα βοηθήσουμε τους δε.

Στήσαμε πολεμικό σκηνικό από την πρώτη στιγμή. Από τη μια μεριά οι «μνημονιακοί», απ' την άλλη οι «αντιμνημονιακοί».

«Βρε, ελάτε να το σώσουμε το ρημάδι πρώτα, και πλακωνόμαστε μετά», φώναζε όσο πιο δυνατά μπορούσε κάποιος, από τους πολλούς που δεν ήταν τόσο χούλιγκαν και τόσο πολεμοχαρής.

«Σκάσε και κολύμπα», ήταν η απάντηση που φανταζόταν ότι άκουγε. Και έτσι ήταν, όντως. Διότι και τα δύο στρατόπεδα, είχαν τις απεχθείς ντουντούκες τους, έντυπες και ηλεκτρονικές, γραφικές και σοβαροφανείς.

«Όλοι μαζί», στα λόγια. «Εγώ στην απέξω», στην πράξη.

Το είδαμε με τον Σαμαρά πριν γίνει κυβέρνηση. Το βλέπουμε με τον Τσίπρα τώρα που είναι κοντά στο να γίνει.

Όταν πιάσεις όμως στα χέρια σου το τιμόνι, καταλαβαίνεις ότι είναι ζόρικα τα πράγματα, και οι παπαριές που έλεγες πριν εξανεμίζονται μεμιάς. Μπορεί να βρεις έναν-δυο συμμάχους να σου παρασταθούν, να βάλουν χέρι κι αυτοί, αλλά πάλι διαπιστώνεις κάποια στιγμή ότι μερικά βοηθητικά κουπιά δεν σου φτάνουν να βγεις απ’ τη θαλασσοταραχή.

Οι πλείστοι εκ των σοβαρών που ψήφισαν τον Σαμαρά, το έκαναν ελπίζοντας ότι ως πρωθυπουργός θα ξεχάσει τον αντιπολιτευόμενο εαυτό του. Σε μεγάλο βαθμό, αυτό έγινε. Κι εκείνοι οι ψηφοφόροι χάρηκαν, αν και βαθιά μέσα τους πικρά αναρωτιούνταν «ως πότε σ’ αυτόν τον τόπο θα ψηφίζουμε κάποιον με την ελπίδα ότι θα διαψεύδει τον αντιπολιτευόμενο εαυτό του;».

Από την άλλη, όσοι ψήφισαν Σαμαρά πιστεύοντάς τον και ελπίζοντας ότι θα τηρούσε όλες τις δεσμεύσεις του, έντονα αντιμνημονιακές, απογοητεύτηκαν σφόδρα. Θύμωσαν, και έφυγαν.

Το γιατί πίστευαν, τότε, τον Σαμαρά, είναι άλλη συζήτηση, που καλύτερα να μη την κάνουμε σήμερα.

Το πού πήγαν, το ξέρουμε. Κι έχει μόνο… διαμετακομιστικό ενδιαφέρον. Θα τους αναγνωρίσουμε πλάι στον επόμενο που θα ψηφίσουν, πάλι με την ελπίδα ότι τα έργα του θα είναι συμβατά με τα προ εκλογής του λόγια, και πάλι θα απογοητευτούν. Οι μια ζωή απογοητευμένοι.

Όμως, με αυτό το «άθροισμα αρνητικών θυμικών» (εντελώς αδόκιμος ο όρος, αλλά με καταλαβαίνετε νομίζω) που έχει συσσωρευτεί, εκτός του ότι παγιοποιείται στον τόπο ένας μεγάλος πληθυσμός εσαεί τσατισμένων, αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο τα κόμματα-κομματάκια, οι ομάδες-ομαδούλες, τα κινήματα-κινηματάκια, οι αρχηγοί-αρχηγίσκοι, που πάνε κι έρχονται γενικώς, και έχουν κάνει το πολιτικό τοπίο ακόμα πιο μπάχαλο απ’ ό,τι ήταν.

Εδώ, όσο «αντιεπικοινωνιακός», και ίσως και «πολιτικά βουλιμικός» κι αν είναι ο Βενιζέλος, για μένα, μέχρι στιγμής, αποτελεί μια θετική εξαίρεση. Εάν πάλι, την αλλάξει για λόγους σκοπιμότητας στη συνέχεια, εδώ είμαστε να ασκήσουμε κριτική.

Από την άλλη, στα προηγούμενα «υποκοριστικά» που παρέθεσα, περίοπτη θέση έχει ο Γιώργος Παπανδρέου ο οποίος, ίσως στην πιο κρίσιμη στιγμή των τελευταίων 2 χρόνων, μία εβδομάδα πριν τις ψηφοφορίες για ανάδειξη Προέδρου και μπροστά στο ενδεχόμενο νέων εκλογών, με ένα κατεξοχήν διχαστικό, για το κόμμα του και τον τόπο, «μανιφέστο», έρχεται να μιλήσει για ανάγκη εθνικής συσπείρωσης και κυβέρνηση εθνικής ενότητας.

Είναι και αυτός, ένας από τους πολλούς που το έθνος, για να αρχίσει να κινείται προς τα εμπρός, θα πρέπει να ξεχάσει.

Αλλά, περί «ενότητας στα δύσκολα», θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά το 2012, που κάποιοι είδαν θετικά την έλευση του κ. Τζήμερου στον λεγόμενο «φιλελεύθερο» χώρο. Και που σκέφτηκαν ότι μαζί με την Ντόρα Μπακογιάννη και τον Στέφανο Μάνο, οι τρεις τους θα μπορούσαν να ενωθούν και να ακουστούν οι θέσεις τους στη νέα Βουλή.

«Δεν μπορεί να έχουμε Χρυσή Αυγή και Καμμένο στη Βουλή, και να μην έχουμε αυτούς», έλεγε φίλος μου, και του ’βρισκα δίκιο αν και εγώ, τότε, είχα αποφασίσει, δυστυχώς λέω εκ των υστέρων, να δώσω την ψήφο μου πιστεύοντας ο αφελής σ’ αυτό για το οποίο γράφω σήμερα…

Ξέρουμε λοιπόν ότι μεταξύ Μπακογιάννη-Μάνου-Τζήμερου έγιναν κάποιες συζητήσεις. Και έμαθα, από τον ίδιο φίλο μου, που είχε πληροφόρηση από πρώτο χέρι, ότι τα χάλασαν οι τρεις τους στο ποιος θα ηγηθεί αυτού του σχήματος, και είπαν «ας κατέβουμε χώρια, και θα έχουμε κοινές θέσεις στη Βουλή».

Μα δεν μπήκαν ποτέ, όμως, στη Βουλή. Διότι σαν χωριστά κομμάτια δεν έπεισαν όσους ψηφοφόρους χρειάζονταν για να μπουν.

Ακόμα κι αν δεν έγινε έτσι όμως, να τα σπάσουνε δηλαδή στο ποιος θαναι ο αρχηγός, η ουσία παραμένει ίδια: τρεις πολιτικοί, με σχετικά μικρές διαφορές μεταξύ τους, σε κρίσιμη στιγμή για τη χώρα, δεν μπόρεσαν να πετύχουν την μεταξύ τους ενότητα. Κι ας φώναζαν, στις ξεχωριστές τους ομιλίες, ότι αυτή, η ενότητα, ήταν το «πρώτο ζητούμενο, για να πάμε παραπέρα».

Τιμωρός καιρός, που λέει κι ο Σαββόπουλος. «Πεντ’ αιώνες δύσης, εθνικής θα ζήσεις, από δω κι εμπρός».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News