«Ο κ. Κουρής κατηγορεί για συκοφάντη τον Ανδρέα Πετρουλάκη». Με το που άκουσα την είδηση, παρέα με άλλους δημοσιογράφους, βάλαμε τα γέλια. Αυθόρμητα γέλια. Δεν νομίζω ότι μπορεί να περιγράψει κάνεις το γεγονός, παρά με την απόλυτη αίσθηση του «γκροτέσκο», της παραποίησης δηλαδή του κανονικού, της απόλυτης γελοιογράφησής του, της αισθητικής της αναίδειας… Η δεύτερη σκέψη ήρθε με τη μορφή του θεάτρου του παραλόγου, που ζούμε στις μέρες μας. Γιατί ο κ. Κουρής είναι ένας χαρισματικός παίκτης της μη κανονικής, της χρεοκοπημένης, της α-θεσμοθέτητης Ελλάδας. Μπούκαρε στην πλατεία της μεταπολίτευσης με την “Αυριανή” σαν Ρινόκερος. Και το παρακολουθούσαμε ως αξιοθέατο στο τσίρκο των μίντια. Όπως ακριβώς περιέγραφε ο Ιονέσκο την άνοδο του φασισμού. Εσκαβε, πέταγε λάσπες, έβγαζε πρωτοσέλιδους βρυχηθμούς και εμείς… “χασκογελούσαμε”. Και άρχισαν τριγύρω να βγαίνουν ρινοκεράκια. Κι άλλες εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοπτικός σταθμός, που πουλήθηκε, αλλά προέκυψε κι άλλος τηλεοπτικός σταθμός. Και πολύ καλά έκανε. Σε μια χώρα, που δεν διαθέτει κανονιστικό πλαίσιο για την πιο ακριβή αγορά (την τηλεοπτική), τέτοιοι παίκτες μπορούν να διακριθούν.

Και ο κ. Κουρής ήταν μορφή, εμβληματική μορφή. Συνομιλητής πρωθυπουργών. Πανίσχυρος. Ένας «πρίγκιπας» της χρεοκοπημένης Ελλάδας. Θα εκπλαγούμε αν κάποτε πληροφορηθούμε πόσοι υπουργοί, βουλευτές, δημοσιογράφοι, εκπρόσωποι άλλων εξουσιών, έσπευσαν να υποβάλουν τα σέβη τους, ικέτες στη «μεγαλοπρέπειά» του για να γλιτώσουν από τη δεξιοτεχνία του έκδοτη σε αυτό το είδος. Σημαντικοί πάλι Έλληνες–θύματά του, ο Μάνος Χατζηδάκις, ο Λεωνίδας Κύρκος, προειδοποιούσαν για τον ιό της ρινοκερίτιδας. Δεν τους ακούσαμε. Δεν ήμασταν μαζί τους όταν φώναζαν ότι το φαινόμενο του λαϊκισμού ή θα το εξαφανίσουμε ή θα μας εξαφανίσει. Για να είμαι δίκαιος, ήταν πολλοί λίγοι μαζί τους. Και ο ιός έγινε πνευματική, ιδεολογική πανδημία, κοπάδι από Ρινόκερους. Και τώρα τι κάνουμε; Ενδεχομένως η αγωγή αυτή να λειτουργήσει λυτρωτικά. Να λειτουργήσει ως αφύπνιση στα συγχυσμένα αντανακλαστικά μας. Να ξυπνήσει, δηλαδή, τα χαμένα μας αντανακλαστικά. Νομίζω ότι σήμερα τουλάχιστον κόμματα (όλα τα κόμματα),προσωπικότητες, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, οφείλουν να είναι παρόντες. Κάτι σαν «τεστ συναίσθησης» στο κολασμένο ερώτημα “γιατί χρεοκοπήσαμε” και τι πρέπει να αφήσουμε πίσω μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News