Καθώς, όπως επιμένουν τα ρεπορτάζ, γίνεται πλέον βεβαιότητα ότι θα έχουμε πρόωρες εκλογές, είναι ίσως χρήσιμο να αναλογισθούμε την επιλογή που έχουν οι πολίτες της χώρας. Όπως το είχε διατυπώσει ο Woody Allen: «Σήμερα βρισκόμαστε σε σταυροδρόμι. Ο ένας δρόμος οδηγεί στην απόγνωση και στην παντελή έλλειψη ελπίδας. Ο άλλος οδηγεί στον ολοκληρωτικό αφανισμό. Ας ελπίσουμε ότι θα έχουμε τη σοφία να κάνουμε τη σωστή επιλογή».

Έχουμε, λοιπόν, όλο τον χρόνο μπροστά μας, και ασφαλώς την σοφία, να κάνουμε τηνσωστή επιλογή: ολοκληρωτικό αφανισμό ή ολοκληρωτική απόγνωση. Φυσικά, σε αυτή την επιλογή δεν παίζει απολύτως κανέναν ρόλο πού τοποθετούμε εννοιολογικά τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας. Δεν παίζει κανέναν ρόλο, με άλλα λόγια, αν τοποθετούμε το ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στην ολοκληρωτική απόγνωση με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-ΑΝΕΛ στον ολοκληρωτικό αφανσιμό, ή αντίστροφα. Η ένταση της φραστικής αντιπαράθεσης μεταξύ των δύο αυτών μπλοκ, είναι αντιστρόφως ανάλογη με τις πραγματικές διαφορές που τους χωρίζουν. Όσο περισσότερο βρίζονται μεταξύ τους, τόσο λιγότερα έχουν να χωρίσουν. Όσο περισσότερο «ανεβαίνουν οι τόνοι», τόσο μικρότερες είναι στην πραγματικότητα οι διαφορές πολιτικής.

Όλα τα κόμματα συμφωνούν στα βασικά θέματα: ότι το κράτος θα συνεχίσει να παίζει τον κυρίαρχο ρόλο στην οικονομία, ότι οι διορισμένοι στον δημόσιο τομέα (σε αντίθεση με τον ιδιωτικό) θα έχουν ισόβια απασχόληση, ότι η φορολογία θα συνεχίσει να είναι τιμωρητική και όχι ανταποδοτική, ότι τα δημόσια αγαθά δεν θα χρηματοδοτούνται απλά από το κράτος αλλά θα παράγονται και από αυτό, ότι κάθε νέος θα πρέπει να συνεχίσει να προσφέρει αμισθί στο κράτος τις υπηρεσίες του για 1-2 χρόνια είτε θέλει είτε δεν θέλει, ότι τα κριτήρια για τη χρεοκοπία/κλείσιμο επιχειρήσεων/οργανισμών διαφέρουν ανάλογα με το αν αυτές οι οντότητες είναι δημόσιες ή ιδιωτικές, κ.λπ. κ.λπ.

Πολλοί συνηθίζουν να αποδίδουν την κακοδαιμονία της χώρας στην έλλειψη συμφωνίας και ομοψυχίας που χαρακτηρίζει τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Ίσως η απάντηση να είναι ακριβώς η αντίθετη. Ότι δηλαδή το πρόβλημα είναι η βαθύτερη ομοψυχία που επικρατεί και η έλλειψη οποιασδήποτε πραγματικής αντιπαράθεσης και εναλλακτικής πρότασης. Με αποτέλεσμα να είμαστε σήμερα -όπως άλλωστε και τόσες άλλες φορές στην ιστορία μας- κολλημένοι στο σταυροδρόμι του Woody Allen.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News