Μπαίνεις σε ένα κατάστημα, σε μια επιχείρηση. Αντί να εξυπηρετηθείς με όρεξη, έρχεσαι κατά πρόσωπο με κακή διάθεση, από τον ίδιο τον ιδιοκτήτη! Γιατί;

Τους τελευταίους μήνες το παρατηρώ συχνά: Ω του θαύματος, βρήκες πέντε δεκάρες στην τσέπη σου για να αγοράσεις κάτι. Μπαίνεις σε κάποια μαγαζιά και αισθάνεσαι ότι σε εξυπηρετούν λες και σου κάνουν χάρη! Παιδιά, ό,τι μου αρέσει θα το αγοράσω, δεν θα μου το χαρίσετε. Τι μούτρα είναι αυτά;

Πας σε κατάστημα ρούχων, βλέπεις μια μπλούζα που σου αρέσει, ζητάς το νούμερό σου, την προβάρεις, αλλά -φευ- σου πέφτει μεγάλη. Ζητάς -τι πιο λογικό- ένα μικρότερο νούμερο. Κάποιοι, σε κάποια καταστήματα, στο άκουσμα της επιθυμίας σου, έχουν -οι μικρές Τρωάδες- το ύφος της τετελεσμένης απόλυτης καταστροφής, λες και τους έβαλες να φτιάξουν, από την αρχή, μια καινούρια μπλούζα. Σέρνουν τα πόδια τους μέχρι το ράφι για να βρουν αυτό που ζητάς και, επειδή δεν το έχουν, μπορεί να σου δώσουν μια άλλη, που δεν θα τη φορούσες ποτέ. (Εκτός κι αν ήθελες να πρωταγωνιστήσεις σε remake του «Ταμτάκου»). Και ο τύπος έχει κι άποψη και ύφος κιόλας: «Ρε φίλε, αυτό είναι στη μόδα τώρα, δεν ξέρεις εσύ, άκου κάποιον που ξέρει, τόσα χρόνια κατάστημα έχουμε». Κατάλαβες; Επειδή δεν έχει αυτό που του ζητάς, ξαφνικά εκείνος ξέρει από ντύσιμο, ενώ εσύ φοράς τσουβάλια.    

Σε άλλα νέα, πας σε ένα καφέ για να πάρεις το «μαγικό φίλτρο», μπαίνεις με χαμόγελο στο μαγαζί και λες ζεστή «καλημέρα!». Αντίστοιχα, ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού έχει το ύφος «ρε ψηλέ, από όλη την Αθήνα, σε μένα ήρθες για να πιεις καφέ, πρωινιάτικα;». Στον φτιάχνει, όμως, με ολόκληρα κομμάτια μουντρουχιάς και ζητάς κάτι -κανέλα, ξερωγω. Τη φέρνει και σου την πετάει στο τραπέζι με απαξίωση, για να μάθεις να έχεις παράλογες απαιτήσεις. Είναι δυνατόν να αλλοιώσεις τη γεύση του υπερκαφέ που σου έφτιαξε ο μάστορας των χαρμανιών, που στις φλέβες του κυλά καφεΐνη, για να κάνεις το δικό σου; Πώς να μη μουτρώσει μετά; Σε κατάστημα επίπλων μπορεί να φύγεις και με ανάκλιντρο, επειδή δεν είχε τον καναπέ που ήθελες.

Οι περισσότεροι λένε ότι «έχουμε προβλήματα με το μαγαζί, το ΙΚΑ, το ΤΕΒΕ, οι προμηθευτές, η μη ρευστότητα, τα μειωμένα κέρδη, τα προσωπικά ζητήματα κ.λπ.». Λες και εσύ, ως πελάτης, είσαι ο πρίγκιπας Ουίλιαμ και τα έχεις όλα λυμένα! Ναι, εσύ, είναι δεδομένο ότι θα είσαι ευγενικός, με χαμόγελο, αφού δεν είσαι άνεργος και έχεις την υπερδουλειά που σε πληρώνει πάντα στην ώρα της έναν παχυλό μισθό – και όχι 500 ευρώ μικτά. Έχεις, επίσης, πληρωμένη την Εφορία, οι γονείς σου είναι καλά στην υγεία τους – μην τα πολυλογώ, διάγεις «ζωή-ζάχαρη».

Στον αντίποδα, προφανώς και υπάρχουν καταστηματάρχες-ιδιοκτήτες με ευγένεια και πολιτισμό, έτοιμοι να γίνουν θυσία για να σε εξυπηρετήσουν – αλλά ας μη συζητάμε τα αυτονόητα. Ας μη συζητήσουμε, επίσης, το ότι πολλοί ιδιοκτήτες έδιωξαν όλο το προσωπικό τους και, πλέον, είναι οι ίδιοι υπάλληλοι στην επιχείρησή τους.

Ας μιλήσουμε για εκείνους που δεν έχουν κανένα κέφι για αυτό που κάνουν, από όπου αυτό κι αν προέρχεται, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Στην τελική, φίλε ιδιοκτήτη, αν δεν μπορείς, να το κλείσεις το μαγαζί σου – να ησυχάσεις κι εσύ, να μην αισθανόμαστε άσχημα κι εμείς που μπαίνουμε, με την καλή μας τη διάθεση, να ψωνίσουμε.

Σε κάθε περίπτωση, δεν θα αισθανθούμε ποτέ ότι μας κάνεις χάρη που ψωνίζουμε από το μαγαζάκι σου…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News