Yπάρχουν μερικές φορές που τα πράγματα δεν αλλάζουν. Ό,τι και αν προσπαθήσεις να κάνεις. Είναι τέτοια η δυναμική που έχει διαμορφωθεί που συμπαρασύρει οτιδήποτε προσπαθήσει να αντισταθεί. Συμβαίνει παντού, συμβαίνει και στην πολιτική. Συμβαίνει και στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση. Το κοινότοπο Ανδρεϊκό σύνθημα για «το ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω», ισχύει.

Όλα τα στοιχεία δείχνουν πως οι πιθανότητες να αλλάξει το σκηνικό που έχει διαμορφωθεί είναι από ελάχιστες έως μηδαμινές. Τις επόμενες εκλογές, όποτε και αν συμβούν, θα τις κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Σίγουρα, δεν θα έβαζα στοίχημα για το ενδεχόμενο αυτοδυναμίας του, ωστόσο θα έβαζα τα τελευταία μου ευρώ για τις πιθανότητες πρωτιάς του.

Το σκηνικό που εχει διαμορφωθεί, το έχουμε βιώσει σε πολλές εκλογικές αναμετρήσεις του παρελθόντος. Η πιο πρόσφατη, εκείνη του 2009 όταν όλοι γνώριζαν πως το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου θα κερδίσει τις εκλογές με περίσσεια ανεση. Το γνώριζε και ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής και απλά επεδίωκε μια αξιοπρεπή ήττα. Που τελικά δεν ήρθε. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα. Οι συντριπτικά μεγάλες πιθανότητες είναι υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.

Για να το διατυπώσουμε πιο σωστά, η δυναμική που έχει διαμορφωθεί είναι κατά της συγκυβέρνησης. Έτσι συμβαίνει τουλάχιστον τα τελευταία εκλογικά χρόνια. Τις εκλογές τις χάνει το κυβερνητικό κόμμα. Και το αντίπαλο κόμμα εξουσίας ανεβαίνει σ' αυτήν με ποσοστά ωστόσο πολύ χαμηλότερα από εκείνα των παλιών χρόνων που έδιναν αυτοδυναμίες, χωρίς να χρειάζονται κυβερνητικοί εταίροι.

Η κίνηση Σαμαρά-Βενιζέλου για ψήφο εμπιστοσύνης και ξεκίνημα των διαδικασιών για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας τον Φεβρουάριο δείχνουν αμηχανία. Και ηττοπάθεια. Επιχειρούν να δώσουν εικόνα συσπείρωσης της κυβερνητικής πλειοψηφίας, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει τίποτα. Την ερχόμενη Πέπτη το βράδυ, όταν η κυβέρνηση θα έχει επιβεβαιώσει (κατά πάσα πιθανότητα) τη δεδηλωμένη, η εικόνα ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας για την κυβέρνηση δεν θα έχει αλλάξει σε τίποτα. Ούτε το κλίμα σε βάρος της.

Οι τάσεις του εκλογικού σώματος είναι πια διαμορφωμένες και με δεδομένο ότι δεν αναμένονται θεαματικές αλλαγές σε οποιοδήποτε επίπεδο, οι τάσεις αυτές δεν θα έχουν διαφορετική συμπεριφορά. Όταν μάλιστα υπάρχουν κάποιες σταθερές που έχουν διαμορφωθεί. Οι δανειστές που δεν έχουν δείξει σημεία υπαναχώρησης από τις απαιτήσεις τους και τις οποίες δεν αντέχει ούτε η κοινωνία, ούτε η εύθραυστη κυβερνητική πλειοψηφία. Η Μέρκελ, όπως έδειξε λίγες ημέρες πριν, δεν έχει ως μέλημα τη στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης. Θα το προτιμούσε, αλλά δεν αποτελεί και διακαή πόθο της. Και βέβαια, η εικόνα της κυβέρνησης η οποία από τον μετασχηματισμό και μετά κινείται σε επίπεδο… Βούλτεψη. Και ό,τι αυτό σημαίνει.

Η ανακοίνωση της κυβέρνησης για μετάθεση των διαδικασιών για την προεδρική εκλογή τον Μάρτιο, επίσης δεν σημαίνει τίποτα. Αποτελεί μια προσπάθεια να διαλυθεί το προεκλογικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί και το οποίο λειτουργεί αρνητικά, σχεδόν διαλυτικά και για την ίδια και για την οικονομία.

Μάταια όλα αυτά όμως. Ενδεχομένως να κερδηθεί λίγος πολιτικός χρόνος, αλλά τίποτα δεν μας δείχνει πως αυτός είναι ικανός για να συμβεί κάτι θεαματικά διαφορετικό…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News