Φυσικά, το ήξερε ο κ.Ζ.Κ.Γιούνκερ πως η Ελλάδα θα περάσει από κρίση, αλλά δεν το έλεγε – γιατί οι Γάλλοι και οι Γερμανοί κέρδιζαν απ΄τις εξαγωγές (όπως ωμά διευκρίνισε) και δεν ήταν δουλειά του να φωνάξει πως «ο βασιλιάς είναι γυμνός». Φυσικά το ήξερε επίσης κι ο Γ.Αλμούνια (αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σήμερα) αλλά δεν το έλεγε – γιατί ως αρμόδιος επίτροπος τότε, ήταν μεν δουλειά του να το δηλώσει, αλλά επειδή ακριβώς ήθελε να κρατήσει τη δουλειά του, τάβλεπε όλα «σωστά» και «επιτυχή»…Κυνισμός και αρχές πλύθηκαν μαζί κι έγιναν «ροζ»…

Κι επειδή η υποκρισία περισσεύει, πλημμύρισε και σκέπασε τη χώρα μας – το θέμα που προέκυψε από τις δηλώσεις Γιούνκερ κωδικοποιημένο είναι πως «οι ευρωπαίοι μάς είχαν βρει κορόιδα». Είναι έτσι; ΄Η μήπως, κανείς μας δεν ήταν ανυποψίαστος απλώς σπρώχναμε το πρόβλημα στον επόμενο τόνο; Μήπως δηλαδή τρεφόμασταν από τη φαντασίωση της μακαριότητας που καλλιεργούσαν οι τελευταίες κυβερνήσεις Καραμανλή, οι οποίες τίναξαν την μπάνκα με την ανοχή – για την ακρίβεια με τη συνενοχή – της ΕΕ και παρέδωσαν τον «νεκρό» στους διαδόχους τους; Ήμασταν ανίδεοι, ή μήπως το ξέραμε αλλά αυτή η αλήθεια δεν έφτανε ως το έρκος των οδόντων μας, γι΄ αυτό κι εξοργιστήκαμε με την παρρησία του διπλανού μας. Διότι στην πραγματικότητα, αυτό ήταν που έτσουξε – όλοι ξέραμε ότι γίνεται πάρτυ, ποιος έκανε όμως τον «έξυπνο» και το είπε δυνατά;

Ο Ζαν Κλώντ Γιούνκερ, υπήρξε ο ίδιος, τουλάχιστον δύο φορές θύμα τούτης της διάχυτης υποκρισίας. Οι πάντες ομονοούσαν πως ήταν «ο καλύτερος» – για την Προεδρία της Επιτροπής και για την Προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου – αλλά τελικά επέλεξαν τον λιγότερο καλό… Στις σχετικές συζητήσεις, ο πρόλογος ήταν δοξαστικός – όταν ξεκινούσε όμως το κυρίως θέμα, ο καθένας έσπρωχνε ένα πρόβλημα και το κάρφωνε στην υποψηφιότητα Γιούνκερ. Οι Βρετανοί τον ήθελαν λιγότερο «ομοσπονδιακό», οι Γάλλοι είχαν προηγούμενα μαζί του εξαιτίας του τραπεζικού απορρήτου, οι περισσότερες πρώην ανατολικές χώρες τον έβρισκαν πολύ φιλευρωπαίο και λιγότερο φιλο-αμερικανό, οι Γερμανοί δεν ήθελαν να τα σπάσουν με τους Γάλλους κ.ο.κ.

Ο κ.Γιούνκερ κατάλαβε στο πετσί του πώς παίζεται το παιχνίδι και ευφυής καθώς είναι, αποφάσισε στο εξής να σπάει πλάκα – να προβοκάρει λέγοντας τα πασίδηλα, να σοκάρει τους ηθικολόγους αποκαλύπτοντας τις μπαγαποντιές τους και να τραβά το πάπλωμα όταν όλοι το θέλουν τεντωμένο για να σκεπάζει τη διγλωσσία τους. Φυσικά δεν φαντάσθηκε ότι οι έλληνες θα κατάπιναν την κάμηλο – την επισήμανσή του, πως η ελληνική κρίση διογκώθηκε εξαιτίας των γερμανών και των γάλλων που κέρδιζαν λεφτά απ΄αυτήν – και θα διύλιζαν τον κώνωπα: «ποιός πρωθυπουργός μάς είπε διεφθαρμένους;» αυτό ήταν το ερώτημα που συγκλόνισε το πανελλήνιο… Η καταγγελία πως κάποιοι θησαύρισαν απ΄την ελληνική κρίση πέρασε στα ψιλά και οι πάντες έγιναν κουλουβάχατα ασκούμενοι στη μαντεψιά για το έλασσον.

Ποιoς μας είπε διεφθαρμένους, ήταν το επίμονο ερώτημα – με άλλα λόγια, το ότι είμαστε διεφθαρμένοι το ξέραμε, ποιός όμως είναι αυτός που μας κατονόμασε, εκεί ήταν το πρόβλημα… Και το γεγονός ότι η Διεθνής Διαφάνεια κάθε χρόνο δημοσιεύει τη λίστα των 180 χωρών, όπου σταθερά η Ελλάδα επιδεινώνει την επονείδιστη θέση της – από την (κακή) 44η θέση που κατείχε το 2003 βρέθηκε στην (άθλια) 71η θέση το 2009 – είναι αμελητέο, γιατί ποιός δεν κοιτά τον καθρέφτη του; Όμως, δεν φτάνει που είμαστε λασπωμένοι, μας πιτσιλάν κι από πάνω – αυτή είναι η παράλογη λογική μας…

Όλοι λοιπόν το ήξεραν κι ας καμώνονταν τους ανίδεους. Ο κ.Αλμούνια για παράδειγμα, όταν (το 2007) συνέχαιρε την κυβέρνηση Καραμανλή «για τη βελτίωση της ποιότητας των στατιστικών στοιχείων της ΕΣΥΕ», δεν γνώριζε ότι μπαρουφολογεί; ΄Ηταν ανυποψίαστος ο κ.Αλμούνια, όταν έθετε στο αρχείο τη δίωξη που είχε ασκήσει παλαιότερα η ίδια η Επιτροπή για τις κακές υπηρεσίες της ΕΣΥΕ, ή μήπως ήταν αφελής όταν δοξολογούσε τη χώρα μας «ως ένα από τα καλύτερα παραδείγματα πτώσης του πληθωρισμού και των επιτοκίων» (συνέδριο του Economist, Απρίλιος 2007); Και γιατί «εξοργίστηκε» δυό χρόνια αργότερα και μας κατήγγειλε ως «αναξιόπιστους», γιατί «διέταξε σε βάθος έρευνα για τα στοιχεία που παρέχει η ΕΣΥΕ»; Μήπως επειδή είχε χαρακτηρίσει «αξιόπιστο και βιώσιμο» το σχέδιο Αλογοσκούφη που προέβλεπε μείωση του ελλείμματος κάτω από το 3%, για να ανακαλύψει δυό χρόνια αργότερα πως το έλλειμμα ήταν πάνω (πολύ παραπάνω) από 12.5%; Ή μήπως επειδή ανακοινώνοντας την έξοδό μας από την επιτήρηση, είχε προβλέψει ότι το 2009 θα έχουμε ανάπτυξη 3.6% – και είχαμε 0.2%…

Στην πραγματικότητα λοιπόν, όλοι, σε κάποιο βαθμό, ξέραμε – κι εμείς κι αυτοί. Κανείς δεν ήθελε όμως να γίνει ο «αγγελιοφόρος» των συμφορών, όπως συμβαίνει στις αρχαίες τραγωδίες, γιατί παίρνει πάνω του το ανάθεμα. Το έπαθε ο Κ.Σημίτης, όταν τον Δεκέμβριο του 2008 είχε προειδοποιήσει πως η χώρα θα αναγκαστεί να προσφύγει στο Δ.Ν.Τ. Τον κατήγγειλαν και οι μεν και οι δε. Και η νεοελληνική μας παράδοση έχει δείξει, πως έχουμε μια σαφή προτίμηση στον ρόλο του «χορού» – ο θρήνος του χορού, είναι η κορυφαία μας εθνική επίδοση…

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News