Εδώ και πέντε χρόνια, Αύγουστο μήνα η αδερφή της γυναίκας μου μας φιλοξενεί στην όμορφη Κάσο. Η βεράντα του σπιτιού της βλέπει έναν εγκαταλελειμμένο μύλο, την ταραγμένη θάλασσα και την Κάρπαθο που το ψηλότερο βουνό της είναι καλυμμένο συνήθως από ένα συμπαγές σύννεφο λευκό σαν μπαμπάκι. Φέτος το νησί αρχίζει να νιώθει στο πετσί του την οικονομική κρίση. Οι καλοκαιρινοί επισκέπτες είναι 30 τοις εκατό λιγότεροι από πέρσι και οι ντόπιοι είναι έντονα προβληματισμένοι. «Ο χειμώνας ήταν πολύ δύσκολος», μου εκμυστηρεύτηκε ο Γιώργος Καπούρης που διατηρεί μαγαζί στην Μπούκα, «και από ό,τι φαίνεται και από την κίνηση του καλοκαιριού ο επόμενος χειμώνας θα είναι δυσκολότερος». Πράγματι πολλά μαγαζιά έχουν κλείσει και στο Πανηγύρι της Παναγίας (και στην τελετουργική προετοιμασία των περίφημων μικροσκοπικών Κασιώτικων ντολμάδων), οι επισκέπτες και οι πιστοί ήταν εμφανώς λιγότεροι από πέρσι τον Αύγουστο που γινόταν το αδιαχώρητο. Κάτι όμως φαίνεται να αλλάζει προς το θετικό σ’ αυτό το όμορφο νησί που το χτυπάει η κρίση. Αρκετοί Κασιώτες που στριμώχθηκαν οικονομικά και άλλοι που σταμάτησαν να λαμβάνουν το «τσεκ» από τους ξενιτεμένους συγγενείς τους από την Αμέρικα άρχισαν να δραστηριοποιούνται επαγγελματικά. Ο Κυριάκος, που κάνει διάφορες δουλειές – μεταξύ αυτών και οδηγός του μοναδικού απορριμματοφόρου στο νησί- μου είπε με χαρά ότι φέτος άρχισε να βγάζει ντομάτες, αγγούρια, πατάτες, πεπόνια, καρπούζια και φρέσκα κρεμμυδάκια, από το εγκαταλελειμμένο μέχρι φέτος χωραφάκι του πίσω από το σπίτι χωρίς να χρησιμοποιεί κανένα χημικό. «Όλα με κοπριά. Περιμένω να έρθουν από την Αθήνα να ελέγξουν το μποστάνι να πάρω το σήμα που θα μου επιτρέπει να τα ονομάσω βιολογικά για να τα εξάγω στην Αθήνα». Δεν είναι ο μόνος.

Η Κάσος μέχρι και σήμερα εξαρτάται 100% από εισαγωγές προϊόντων, κυρίως από την Κρήτη. Εκτός από το μέλι, το λιγοστό λάδι, το τυρί, και τα ερίφια, (που έχει εκατοντάδες αλλά που απαγορεύεται να σφαγιαστούν στο νησί, οπότε εξάγονται στην Κάρπαθο για να εισαχθούν όσα χρειάζονται για ντόπια κατανάλωση γδαρμένα προς πώληση στο μοναδικό κρεοπωλείο), το νησί δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες των μόνιμων κατοίκων. Η στροφή λοιπόν μερικών τολμηρών Κασιωτών στη γεωργία είναι πολύ θετικό πράγμα γιατί θα φέρει την ανάπτυξη και θα κινήσει χρήμα στην ντόπια κοινωνία.

Οι Κασιώτες πάντως δεν το βάζουν κάτω και παρόλο το οικονομικό στρίμωγμα, εξακολουθούν να κρατούν το χαμόγελο στα χείλη και να είναι φιλόξενοι και να θυμίζουν τις μαυρόασπρες καρτ ποστάλ της δεκαετίας του '60 που ακόμη μαγεύουν με την αθωότητα που εκπέμπουν τα αποτυπωμένα πρόσωπα, τα χωριά και η άπλα της γης που είναι σπάνιο φαινόμενο. Αυτή η αθωότητα και η απλότητα και η άπλα της γης είναι τα πολυτιμότερα αγαθά που έχει να επιδείξει η Κάσος (αλλά και η χώρα μας γενικά) στους ξένους επισκέπτες. Αγαθά που δυστυχώς είναι πια δυσεύρετα στα περισσότερα μέρη της Ελλάδος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News