Προσφάτως συμμετείχα σε μια ακτιβιστική δράση ευαισθητοποίησης σχετικά με το επερχόμενο νομοσχέδιο για τους αιγιαλούς και κάποιες πολύ κακές διατάξεις του. Έτρεξα οχτώ ολόκληρα χιλιόμετρα, παρέα με έμπειρους δρομείς, μη γελάτε, οχτώ χιλιόμετρα, ντάλα ήλιο, πεντέμιση το απόγευμα, ενώ δεν έχω τρέξει ποτέ τόσο πολύ στη ζωή μου, ήταν ένα μικρό κατόρθωμα. Περιτρέχοντας, λοιπόν, την ακτογραμμή από Λαγονήσι σε Ανάβυσσο, έβλεπα υπέροχους κολπίσκους, αλλά και βίλες κάθε λογής. Ευνόητο να πω, λοιπόν, ελεύθερες ναι, αλλά φροντισμένες από όλους μας με αγάπη δε, έτσι;

Στην παρέα, κάμποσες μέρες μετά, μιλάμε για το ζήτημα, αλλά η «αριστερίλα» παίρνει φαλάγγι. Αφού έφαγα στη μούρη από τον συνομιλητή μου όλα τα κλισέ περί άνευ όρων και ορίων ελεύθερης πρόσβασης, κοινοχρησίας, δακρύβρεχτου νοιαξίματος για τον φτωχό και τον άνεργο, που δεν θα έχει να πληρώσει τα 25 ευρώ της οργανωμένης παραλίας (πόσα;), αφού μέχρι και τσιτάτα επιφανών συγχωρεμένων αριστερών μου πετάξανε κατακούτελα, φτάσαμε στη διακήρυξη: «Δεν γουστάρω ρε φίλε να πηγαίνει ο άλλος και να αγοράζει τον Σκορπιό, θέλω να μπορώ να κάνω μπάνιο στον Σκορπιό ελεύθερα». 

Εκεί αντελήφθην κύριε πρόεδρε, που θα έλεγε και ο συνήγορος στο η Θέμις έχει κέφια, ότι ο συνομιλητής μου δεν ήτο ούτε σοσιαλιστής, ούτε δημοκράτης, ούτε βεβαίως κομμουνιστής. Ήτο απλώς γουσταριστής! Στην πραγματικότητα, δεν υπερασπιζόταν το δικαίωμα στην ελεύθερη πρόσβαση στις ακτές, αλλά το δικό του δικαίωμα να κολυμπήσει εκεί που κολύμπησαν κροίσοι, ήτοι να μεταλλαχθεί ο ίδιος σε ένα είδος καπιταλιστή-μπουρζουά!

Προκειμένου να στοιχειοθετήσει το ιδεολογικό του τζαμπατζιλίκι, διακήρυξε τον προσωπικό του γουσταρισμό: νόμος είναι ό,τι μου γουστάρει. Τα πώς και τι δεν έχουν σημασία, είναι λεπτομέρειες που αποπροσανατολίζουν την κοινωνία από τη διατύπωση και υπεράσπιση του κοινωνικού συμβολαίου, του Γουσταρισμού, που αποτελεί και το ανώτατο στάδιο της αριστερής τρικυμίας εν κρανίω.

Βέβαια, κάθε περαιτέρω κουβέντα καθίσταται περιττή, για έναν γουσταριστή όλοι οι διαφωνούντες είναι αργυρώνυτοι νεοφιλελύκοι. (Εγώ ως νεότερος βαυκαλίζομαι ότι είμαι νεοφιλελυκόπουλο, ήμουν φιλολό-φιλόλογος και έγινα φιλελές-φιλελεύθερος).

Ας συνοψίσουμε, λοιπόν, το μεδούλι της γουσταριστικής φιλοσοφίας:

Ο γουσταριστής νοιάζεται τους φτωχούς και ανέργους, χωρίς να χρειάζεται να το αποδεικνύει εμπράκτως, αρκεί που το είπε πρώτος.

Ο γουσταριστής έχει ξεσκαρτάρει όλα τα χρήσιμα τσιτάτα που ενισχύουν ό,τι ισχυρίζεται, ανεξάρτητα αν εκείνοι που επικαλείται ενοούσαν τελικά το αντίθετο.

Κάθε γουσταριστής έχει χρέος να υπερασπίζεται κάθε τι που είναι αντίθετο σε κάθε κυβερνητική πρόταση, ασχέτως αν είναι σωστή. 

Ο γουσταριστής, τέλος, μπορεί να ψηφίζει αριστερά κόμματα, αλλά δε σημαίνει ότι είναι απόλυτα αριστερός. Ψηφίζει στρατηγικά, καιροφυλακτώντας πάντα, προκειμένου να υπερασπιστεί εκ νέου κάθε τι που ανατρέπει την άποψη ότι η χώρα του είναι ιδιοκτησία δική του και όχι του κράτους. Πιστεύει ότι τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι κοινωνικά αγαθά και ως εκ τούτου θα πρέπει να διατίθενται δωρεάν (η δε λίστα των κοινωνικών αγαθών είναι υπό συνεχή διαμόρφωση).

Το μότο του: Γουστάρω, άρα υπάρχω!

Σας ασπάζομαι,

Νίκος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News