Το είχαμε πει, ευθύς ως εμφανίστηκε στο προσκήνιο η φάση αυτή με το Παρίσι ως κέντρο των εφεξής διαπραγματεύσεων της (προεκλογικής) Ελλάδας με τους (κατά το σενάριο απερχόμενους) δανειστές/«εταίρους» της: Δεν είναι μόνον η σκηνική διαχείριση όπως αυτονόητα συσχετίζεται με την Πόλη του Φωτός, της Opera, της Οpera Comique και του Moulin Rouge -διαλέχτε!- με το Μαξίμου που πήγε να στήσει με επικοινωνιακά ευρηματικό τρόπο το πράγμα, με τον Βαγγέλη Βενιζέλο που προξένησε την αρχική διάψευση των τροϊκανών με την βουλιμική του ορμητικότητα – είναι και κάποια ουσία που σιγοβράζει στο βάθος.

Το θέμα είναι: ποια ουσία; Ενώ -φαίνεται- η κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου είχε πείσει ότι έφθασε η ώρα να εκστρατεύσει ώστε να πετύχει τις δάφνες της διαπραγμάτευσης για την ελάφρυνση του χρέους/για την εξασφάλιση της διαβόητης βιωσιμότητας, με κούρεμα ή με κάτι το αντίστοιχο, τώρα το παιχνίδι στήνεται αλλιώς. (Και άντε να τα επικοινωνήσεις, αυτά. You don't teach old dogs new tricks, που λένε). Στην προληπτική διαρροή προς Reuters, όπως έγινε απο τους «εταίρους» μας Βρυξελλών οι οποίοι φοβήθηκαν απο τον τρόπο που προσπαθούσαμε να καθοδηγήσουμε από Αθήνα τη συζήτηση, αλλά και με το εδώ πέρασμα του «λιονταριού» Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, περιελήφθη η πληροφορία για σβήσιμο/phasing-out της τρόικας και για «απόδοση των ηνίων» στην Αθήνα, προκειμένου η κυβέρνηση να εφαρμόσει «το δικό της σχέδιο για την οικονομία, σε αντάλλαγμα με μια σταγόνα-σταγόνα χορήγηση ελάφρυνσης χρέους/drop-feed of debt relief».

Στο σχήμα αυτό, ξαναβρίσκει κανείς την παλιά εκείνη αναφορά στο ποιος θα έχει την «ιδιοκτησία»/ownership του Προγράμματος (στο βάθος, δε, και ποιος θα έχει την ευθύνη κατάρτισής του/authorship, τώρα, που οι σχεδιασμοί ΔΝΤ έχουν διαψευσθεί σε δυο και τρεις στροφές, οι δε Βρυξέλλες στην κάθε στροφή σχεδιασμού τους). Ενώ όμως εμείς ζούμε με την προσδοκία μεγάλης ελάφρυνσης του χρέους, με ουσιώδες κούρεμα ή κάτι ισοδύναμο προς κούρεμα, οι «εταίροι» κατά τις διαρροές το βλέπουν αλλιώς: μετάβαση από 3μηνες σε 6μηνες διακριτικές αποστολές ελέγχου ενός (5ετούς; 6ετούς;) συμφωνημένου, «δικού μας» Προγράμματος μεταρρυθμίσεων -εφόσον επιμένουμε ότι δεν θα χρειαστούμε νέους πόρους- εξαρχής πρόβλεψη για προληπτική γραμμή δανεισμού από την ευρωζώνη/precautionary credit line (που την αρνήθηκε π.χ. η Πορτογαλία), επειδή δεν φαίνεται καθόλου βέβαιο ότι μπορούμε να κινηθούμε μόνοι και με ασφάλεια στις αγορές, επιμήκυνση-αναδιευθέτηση-βαθμιαία αναδιάρθρωση των επιμέρους κατηγοριών διαφορετικού χρέους που έχουμε συσσωρεύσει…

Το τελευταίο όμως αυτό θα περιλαμβάνει, ως φαίνεται, και κάτι πολύ πιο ταπεινό, κάτι πολύ πιο αμυντικό.απο την υπεσχημένη αναδιάρθρωση. Πράγματι, οι περισσότερες ενδείξεις είναι ότι από τις αρχές του νέου χρόνου τα διεθνή επιτόκια θα ξαναπάρουν τον ανήφορο, με βαθμιαία έξοδο των ΗΠΑ από την μακρά περίοδο νομισματικής χαλάρωσης, συν διαπίστωση ότι τα επιτόκια έχουν μείνει εδώ και καιρό σε ιστορικό χαμηλό. Άμα το αμερικανικό χαρτί 5ετίας/10ετίας από γύρω στο 3% επιτόκιο βρεθεί πλησιέστερα στο 5%, που ήταν ο μέσος όρος προηγούμενων δεκαετιών, θα βρεθούμε σε εντελώς νέο σκηνικό.

Αντί λοιπόν να ετοιμαζόμαστε για διαπραγματευτικές νίκες, στο Παρίσι ή όπου αλλού, κινδυνεύουμε να ζητούμε απλώς να μετατραπούν τα επικίνδυνα κυμαινόμενα επιτόκια, στα οποία έχει γίνει ο «σωστικός» δανεισμός μας, σε σταθερά.

Είτε «ώδινεν όρος και έτεκε μυν», είτε «το ποντίκι που βρυχάται» με τον υπέροχο εκείνον Πίτερ Σέλερς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News