Με τον γενικό γραμματέα του υπουργείου Εσωτερικών και Διοικητικής Μεταρρύθμισης είχαμε ειδωθεί πριν ένα μήνα. Για τελευταία φορά. Είχε μια μπουγάτσα μπροστά του, την έκοψε και μου πρόσφερε τη μισή. Μετά τον ανασχηματισμό. Μιλήσαμε για την προοπτική να βγει πραγματικά η χώρα από την κρίση, για την κινητικότητα, το «παιδί του», τα περιθώρια να περισωθούν τα απομεινάρια του κοινωνικού κράτους στην Ευρώπη. Τον ρώτησα πώς είναι η υγεία του. «Καλά». Χθες έμαθα από έναν συνεργάτη του ότι ο Δημήτρης Στεφάνου έχασε την τελευταία του μάχη με τον καρκίνο.

Ο Δημήτρης ήταν ένα ευτύχημα για το ελληνικό κράτος, ένας σπάνιος ανθρωπος με μόρφωση, ικανότητα να ξεχωρίζει πώς και με ποιους θα μπορούσε να υλοποιηθεί το επόμενο μεταρρυθμιστικό βήμα χωρίς να υπονομεύεται το μεθεπόμενο. Όταν θέλησε να βάλει σε κίνηση το πρόγραμμα της κινητικότητας στην αστυνομία, πήγε σε μία σύσκεψη με την ηγεσία της ΕΛΑΣ, όπου φυσικά του είπαν ότι στην αστυνομία δεν περισσεύει κανείς. Ο Στεφάνου ρώτησε τότε αν υπάρχει κάποια μπάντα στην αστυνομία διότι σε άλλες κρατικές μπάντες είχαν δημιουργηθεί σοβαρά κενά.

Σε ένα τέταρτο της ώρας πολλοί από τους παρακαθήμενους στη σύσκεψη είχαν αλλάξει το «τροπάρι» και ανταγωνίζονταν στο να προτείνουν υπαλλήλους που μπορούσαν να συμπληρώσουν κενές θέσεις σε άλλες υπηρεσίες του δημοσίου. Καμιά φορά τα αινίγματα που έβαζε ηχούσαν παραδοξα: «Σε δήμους ποιου μεγέθους και κάτω η εκλογή του δημάρχου εξαρτάται απόλυτα από τον αριθμό των δημοτικών υπαλλήλων που εχει διορίσει;» Ο Στεφάνου ήταν ίσως το πιο ακραίο παράδειγμα που αποδείκνυε ότι ο καλός κρατικός λειτουργός δεν είναι μόνο εκείνος που ξέρει ακριβώς τι πρέπει να γίνει, αλλά κυρίως γνωρίζει το πώς θα το πετύχει.

Ήταν κλασικός στην προσέγγισή του και στα μέσα ενημέρωσης. Δεν τον εδιέφεραν τα μεγάλα φώτα. Ήταν εκείνο που πρέπει να είναι ώστε να αποκτήσουμε ένα κράτος που να μας εμπιστεύεται και να το εμπιστευόμαστε.

Όταν προχθές ο Αδωνις Γεωργιάδης υπερασπίσθηκε τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, έναν από τους προκατόχους του στο υπουργείο Υγείας, σκέφτηκα ότι ακόμα και τα κατά συνθήκη ψέματα στην πολιτική δεν είναι δυνατόν να δικαιολογήσουν τόση υποκρισία. Και ότι μια χώρα που επιλέγει με τέτοια κριτήρια αυτούς που θα την εκπροσωπήσουν διεθνώς, τότε είναι άξια της μοίρας της. 'Ηταν αυτή τη χώρα που ήθελε να αλλάξει ο Δημήτρης Στεφάνου. Υπηρετώντας την ως το τέλος.

Ο Δημήτρης Στεφάνου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1968 και εργάστηκε ως διευθύνων επιμελητής στο Ινστιτούτο για το Γερμανικό και Ευρωπαϊκό Δίκαιο των Πολιτικών Κομμάτων στο Πανεπιστήμιο του Χάγκεν.

Διετέλεσε επιστημονικός συνεργάτης στο Γραφείο του Νομικού Συμβούλου του Πρωθυπουργού, επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη και στο Κέντρο Ανάλυσης και Σχεδιασμού του Υπ. Εξωτερικών, επί υπουργίας Γιώργου Παπανδρέου, μετέχοντας στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό και την ένταξη της Κύπρου καθώς και για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα. Έως το 2009 είχε την ευθύνη της Γραμματείας του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ και διετέλεσε Γενικός Γραμματέας του υπουργείου Εσωτερικών (2009 – 2011) και Γενικός Γραμματέας Μέσων Ενημέρωσης (2011-2012).
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News