Δύο Ταμεία έχουμε, που κοσμούν τον ορίζοντα της τροϊκανής δημόσιας ζωής της Ελλάδας: το ΤΑΙΠΕΔ και το ΤΧΣ. Κάποιος θα 'πρεπε να πάρει την πρωτοβουλία να τα πάει για απόσυρση.

Έχουμε, ούτως ή άλλως, σε σταθερή αποδρομή το υπερήφανο εκείνο δημιούργημα της κρίσης και της τροϊκανής διαχείρισης της ελληνικής οικονομίας: το καημένο το ΤΑΙΠΕΔ. Να σπεύσουμε βέβαια να παραδεχθούμε ότι η κλίμακα των αποδοχών είναι αρκετά συμμαζεμένη: εκεί που έγινε πάρτι, ήταν στις αμοιβές των εξωτερικών συμβούλων οι οποίες, ακόμη κι όταν άρχισαν να ψαλιδίζονται (για να μην σοκάρουν όσο η κρίση βάθαινε), παρέμειναν εξωφρενικές. Ιδίως άμα συγκρίνονταν ποτέ με… το αποτέλεσμα της λειτουργίας του Ταμείου. Αν -όπως φαίνεται όλο και πιο πιθανό- εκτροχιαστεί ή ψαλιδιστεί και η πώληση του ΔΕΣΦΑ στην αζέρικη Socar, όπως βούλιαξε πιο έγκαιρα η πώληση της ΔΕΠΑ στην ρωσική Gazprom, για τον ίδιο δηλαδή λόγο («απαρέσκει στις Βρυξέλλες») και άμα η διαδικασία πώλησης της «μικρής ΔΕΗ» προχωρήσει όπως εκείνη του Αστέρα (δηλαδή εκτός αγκάλης ΤΑΙΠΕΔ), τότε θα μείνουμε με τον θεσμό αυτό να έχει να επιδείξει βασικά δύο διαγωνισμούς… με έναν μόνο φιναλίστ (ΟΠΑΠ+Ελληνικό), συν κάποια ψιλολόγια. Μήπως στην υπό εκκόλαψη προεκλογική περίοδο θα είχαν την καλοσύνη τα κόμματα να περιλάβουν στα προεκλογικά τους προγράμματα κάτι απο προθέσεις για την κατάθεση του ΤΑΙΠΕΔ σε κάτι σαν Μουσείο Αναποτελεσματικότητας;

Όμως τα πράγματα είναι αισθητά πιο δυσάρεστα με το ΤΧΣ, το HFSF, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. «Παιδί» του EFSF, που ήδη έχει γίνει ESM -με τον Κλάους Ρέγκλινγκ, Γερμανό επικεφαλής- είναι το τσουβάλι εκείνο που με σκάρτα 50 δισ. ευρώ από το Δεύτερο Πακέτο Διάσωσης (μετά το PSI και το PSI-II, που «βοήθησαν» τις ελληνικές τράπεζες εξαχνώνοντας όσο ενεργητικό είχαν σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου), ανέλαβε να στηρίξει την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών συστημικών τραπεζών, τη στήριξη της διάσωσης δια συγχωνεύσεων όσων έπεσαν έξω (από το Τ.Τ. και την ΑΤΕ -τα μεγάλα κομμάτια- μέχρι τα υποκαταστήματα των κυπριακών ή τις συνεταιριστικές αλλά και τις «ατυχήσασες» τύπου Proton ή Aspis υπό το στοργικό βλέμμα των εποπτικών αρχών/της Τράπεζας της Ελλάδος, δηλαδή). Μετά τη στήριξη, υποτίθεται ότι θα άρχιζε και η ανάκτηση πόρων από την εκκαθάριση ή και την πώληση των μετοχών από τις ανακεφαλαιοποιήσεις. Εδώ, το πράγμα πηγαίνει σούρνοντας…

Η πολιτική δύναμη που διέθετε το ΤΧΣ, και την άσκησε -βέβαια σε «αγαστή συνεργασία» με την DGComp των Βρυξελλών και τα αντίστοιχα παρακλάδια του ΔΝΤ- ήταν ακόμη μεγαλύτερη και από τη δύναμη πυρός την οποία είχε συγκεντρώσει, δηλαδή τα κάπου 48 δισ. (γενικά τα νούμερα εκεί «παίζουν», όπως π.χ. τώρα που έχουν απομείνει μεταξύ 8 και 11,5 δισ.). Θυμηθείτε την εγκληματικά μακρόσυρτη εκείνη συζήτηση για το πώς/με ποιους όρους θα γινόταν η ανακεφαλαιοποίηση των συστημικών, καθυστέρηση που εν μέρει αναγόταν και στων δικών μας την αμφιθυμία και την πολιτική δειλία. Θυμηθείτε την ιλαροτραγωδία της συγχώνευσης Eurobank/Εθνικής «που ποτέ δεν προχώρησε», ή πάλι τους όρους (επαν)ιδιωτικοποίησης της Eurobank, ή τώρα την υπόθεση της ενδεχόμενης επίσπευσης άσκησης των warrants των τραπεζών (αλλά και διάθεσης των «ελεύθερων» μετοχών της Πειραιώς, που ακουγόταν πρόσφατα).

Στη διαχείριση των αποφάσεων του ΤΧΣ επικρατεί η γνώριμη διαφάνεια του Κεντρικοτραπεζικού χώρου -δηλαδή… μηδενική- ενώ στη στελέχωσή του έχει επικρατήσει (όχι μόνο λόγω των τροϊκανών, αλλά και λόγω των «δικών μας») η λογική του old-boys (and -girls) network. Δεν θα αγγίξουμε, εδώ, το θέμα των αμοιβών στο ΤΧΣ γιατί είναι τόσο πελώριο το ζήτημα του κόστους των αποφάσεων του ταμείου, που πάει στα δισ. ευρώ, ώστε είναι παρωνυχίδα η υπόθεση των υπέρογκων αμοιβών (εδώ το ΤΑΙΠΕΔ τα πήγε σαφώς καλυτερα…).

Όμως, τώρα που το ΤΧΣ φθάνει στην ολοκλήρωση του τεχνικού έργου του (τώρα = όταν μάθουμε από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τα δικά της stress tests πού τελικά και αληθινά στέκονται οι δικές μας τράπεζες…) και απομένει μόνον η διάσταση συμμετοχής του στο πενταπλό σχήμα άσκησης εποπτείας των τραπεζών -Τράπεζα Ελλάδος, ΤΧΣ, DG Comp/DGEcon, απόψεις ΔΝΤ, α, ναι και ελληνικό Δημόσιο/ΥΠΟΙΚ- ας άρχιζε εγκαίρως και η συζήτηση για την αποχώρησή του από τη σκηνή. Ή για απορρόφησή του απο την Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία έχει πείρα, έχει προσωπικό (απ' αυτό κι αν έχει!), έχει και ιστορικό/track record αστοχιών (από την Τράπεζα Κρήτης μέχρι την πρόσφατη παρουσία Λαυρεντιάδη στο κέντρο των πραγμάτων), χωρίς τις οποίες αστοχίες καμιά εποπτική αρχή που σέβεται τον εαυτό της δεν υπάρχει!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News