Αν και χριστιανός ορθόδοξος στο επίσημο θρήσκευμα, από επιλογή αυτοπροσδιορίζομαι ως άθεος. Είναι, όμως, μερικοί ιερείς, που με τον λόγο και τη στάση τους, σε κάνουν να σκύβεις με ευλάβεια μπροστά τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Αναστάσιος, Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας. Τι φωτεινή προσωπικότητα! Κοινωνός της αγάπης, της συνύπαρξης και της ανθρωπιάς, σε πολύ δύσκολο περιβάλλον. Σε πλήρη αντίθεση με άλλους, γνωστούς ιεράρχες με τα επίσης γνωστά κηρύγματα μισαλλοδοξίας και μισανθρωπιάς. Σαν τον πρώτο είναι λίγοι, στους δεύτερους πήξαμε. Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα ή ο κανόνας της εξαίρεσης; Σε αυτούς που σου εμπνέει απέραντο σεβασμό, άσχετα με το αν πιστεύεις ή όχι, μπαίνει και ένας άλλος ιερέας -παραδόξως(;) και αυτός ζει εκτός Ελλάδας- ο Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Βαρβέλης, Γραμματέας του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής. Έγραψε στο facebook ένα κείμενο-γροθιά, για το περιστατικό με τις απολυμένες καθαρίστριες του υπ. Οικονομικών και την επίθεση που δέχτηκαν από τους «νταήδες» των ΜΑΤ.

Κυκλοφόρησε ευρέως και σίγουρα το έχουν διαβάσει αρκετοί. Ωστόσο, το βάζουμε ξανά – να το διαβάσουν ακόμα περισσότεροι. Ποιος ξέρει, κατά λάθος μπορεί να το διαβάσει και εκείνος που σήκωσε το χέρι με τη σιδερογροθιά και κτύπησε εκείνη τη μάνα. Είναι σχεδόν σίγουρο πως τίποτα δεν θα τον κάνει να μετανιώσει, αλλά με την αμυδρή έστω ελπίδα ότι θα θυμηθεί για λίγο ότι τον γέννησε και εκείνον μάνα. Οι υπόλοιποι, στο πρόσωπό της, όπως τόσο ανθρώπινα περιγράφει ο αρχιμανδρίτης, είδαμε να κτυπιέται η μάνα μας. Κάθε άγνωστη μάνα που φέρνει από τη δουλειά, ως καθαρίστρια και παραδουλεύτρα, κούραση. Πολλή κούραση και μια βρεγμένη ρόμπα στην τσάντα της. Που σέρνει τα τσακισμένα της γόνατα και πολλές φορές, την αξιοπρέπειά της, και κάνει όλους εμάς να σκύβουμε ταπεινά μπροστά της, χωρίς να διανοηθούμε ότι κάποιος, θα σηκώσει μέχρι και χέρι πάνω της. Ας διαβάσουμε αυτούσια, αυτά που, γεμάτος οργή για τους «δυνατούς» και γεμάτο στοργή για τη μητέρα, έγραψε ο Αρχιμανδρίτης Βασείλιος Βαρβέλης. Για όλες τις μάνες που μεγάλωσαν παιδιά με κόπο και πολύ ιδρώτα. 

«Η μάνα μου καθαρίστρια, εγώ παιδί και ανήψι καθαριστριών. Έλαμπαν τα σπίτια που δούλευε 6 μέρες την εβδομάδα και την έβδομη, την Κυριακή, (στην "αργία" της), να καθαρίσει και το δικό μας το σπίτι κι εμάς, να μαγειρέψει ένα πιάτο ζεστό φαγητό, να πλείνει, να απλώσει, να σιδερώσει, να μας αγκαλιάσει και να ξεκουραστεί. Αυτή η μάνα μου! Αυτές οι Περιστεριώτισες οι μανάδες των φίλων μας, που ξεκινούσαν χαράματα νηστικιές, αφήνοντας τα παιδιά στους δρόμους, για να φτάσουν στην Εκάλη, στη Φιλοθέη, στο Ψυχικό, με κρύο, με βροχή, με χιόνι, με ζέστη και να γίνουν "παραδουλεύτρες" όπως τις έλεγαν οι "Κυρίες", για να μας μεγαλώσουν, με το μεροκάματο τους, να μας μορφώσουν, να γίνουμε άνθρωποι. Και οι περισσότεροι γίναμε! Και όταν επέστρεφε η μάνα απ τη δουλεία, έχοντας μεσα στην τσάντα της την βρεγμένη της ρόμπα που φορούσε όταν σφουγγάριζε με τα γόνατα τα πατώματα, μικρός εγώ, πολύ μικρός, την ρώταγα με αγωνία:

-Μαμά τι μου έφερες?

-Κούραση παιδί μου, η απάντηση της. Κούραση.

Μεγαλώσαμε με τα ρούχα που έδιναν οι "Κυρίες" στη μάνα μας για ψυχικό. Δικό μας ρούχο δεν είχαμε. Αποφόρια. Μ αυτά ντυνόμασταν. Μανάδες ηρωίδες! Σ αυτές τις μανάδες σήκωσε το χέρι του ο Φασισμός. Αυτές τις μανάδες χτύπησαν οι "μπράβοι" των 500 ευρώ. Αντί να φιλήσουν το χέρι τους, τις έστειλαν στα νοσοκομεία. Αυτοί που σκότωσαν τον "αδελφό" μας και το "παιδί" μας, τον Γρηγορόπουλο, αυτοί που προσφέρουν ασυλία στους Ναζιστές, σάρκα από την σάρκα τους, αυτοί που πουλάνε πρέζα στις πιάτσες για να μην ξυπνήσει ποτέ ο λαός, αυτοί που εκδίδουν πόρνες για να μαζεύουν τα ποσοστά, αυτοί που φέρονται απάνθρωπα στους μετανάστες, αυτοί που εκβιάζουν καταστηματάρχες, αυτοί που πάντα υπηρετούν την εκάστοτε εξουσία πιστά, οι ταγματαλήτες στην κατοχή, οι ασφαλίτες στη χούντα, για να λάβουν ως ανταπόδοση το "μέρισμά τους…" τόλμησαν και σήκωσαν το βέβηλο χέρι τους, στις μανάδες μας. Σε όλα αυτά τα ανθρωπάρια, με τους γυμνασμένους μύες και το ελάχιστο μυαλό, που με την στάση και την συμπεριφορά τους έφτυσαν τις ίδιες τις μανάδες τους, γυρίζω την πλάτη. Σκληραίνω την καρδιά μου. Δεν τους ευλογώ πια. Δεν μου βγαίνει. Δεν έχω ευχή γ αυτούς. Όλοι αυτοί, θα με βρούν μπροστά τους, στον αγώνα. Φωνάζω δυνατά: Ξυπνήστε όλοι, ξύπνα επιτέλους λαέ του Θεού πριν να είναι αργά.

«ΑΚΟΥΣΑΤΕ οὖν, βασιλεῖς, καὶ σύνετε· μάθετε, δικασταὶ περάτων γῆς. 2 ἐνωτίσασθε οἱ κρατοῦντες πλήθους καὶ γεγαυρωμένοι ἐπὶ ὄχλοις ἐθνῶν· 3 ὅτι ἐδόθη παρὰ τοῦ Κυρίου ἡ κράτησις ὑμῖν καὶ ἡ δυναστεία παρὰ ῾Υψίστου, ὃς ἐξετάσει ὑμῶν τὰ ἔργα καὶ τὰς βουλὰς διερευνήσει· 4 ὅτι ὑπηρέται ὄντες τῆς αὐτοῦ βασιλείας οὐκ ἐκρίνατε ὀρθῶς, οὐδὲ ἐφυλάξατε νόμον, οὐδὲ κατὰ τὴν βουλὴν τοῦ Θεοῦ ἐπορεύθητε. 5 φρικτῶς καὶ ταχέως ἐπιστήσεται ὑμῖν, ὅτι κρίσις ἀπότομος ἐν τοῖς ὑπερέχουσι γίνεται…»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News