Εδώ και αρκετόν καιρό, σιωπούσε ένας από τους πεισματικά απόντες της δημόσιας σκηνής, ο Αλέκος Παπαδόπουλος -υπουργός Οικονομικών της πετυχημένης σταθεροποίησης της δεκαετίας του ΄90, υπουργός Εσωτερικών την εποχή των πραγματικών μεταρρυθμίσεων (Καποδίστριας, δημιουργία των ΚΕΠ), υπουργός Υγείας με πολύκροτη παραίτηση την δεκαετία του 2000. Επανέρχεται τώρα με ένα βιβλίο, που με τον εύγλωττο τίτλο «Πολεμώντας τον επόμενο πόλεμο» επιχειρεί να στρέψει τη ματιά στο μέλλον. Αλλά δείχνοντας -διεξοδικά, δυσάρεστα, οδυνηρά- ότι κανείς δεν είχε άλλοθι άγνοιας για τα όσα συνέβησαν τις δυο τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα.

Το 1996, σε αδημοσίευτο υπομνήμά του προς τον Κώστα Σημίτη (παραμονές εκλογών), που τώρα το φέρνει στο φως, αλλά και το 2004 σε αντίστοιχη επικοινωνία του με τον Γιώργο Παπανδρέου (καινούργιο τότε στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ), περιέγραφε με εντυπωσιακή ενάργεια τι ακριβώς (και πώς, και γιατί) συνέβαινε στην ελληνική οικονομία. Για τον Αλέκο, εδώ και καιρό «ο Αννίβας είναι ante portas και έχει σημασία να σωθεί η πόλη, η Ρώμη και όχι οι Καίσαρες και οι Συγκλητικοί».

Βέβαια το ζήτημα είναι τι μπορεί να γίνει από δω και πέρα. «Οι επιλογές της χώρας είναι κρίσιμες και προπαντός δεν είναι εύκολες. Για αυτό τα κηρύγματα ευκολίας των ημερών κάνουν κακό στη χώρα. Τα δεινά της εποχής μας δεν χρειάζονται παραμορφωτικούς καθρέφτες. […] Μόνος ρεαλιστικός δρόμος είναι η Εθνική Συνεννόηση όλων των πολιτικών, οικονομικών, πνευματικών και κοινωνικών δυνάμεων της χώρας, όπως συμβαίνει σε όλες τις σοβαρές κοινωνίες. Εύχομαι η εθνική συνεννόηση να μην γίνει από ανάγκη πάνω στα συντρίμμια που θα προκαλέσει μια νέα εθνική ασυνεννοησία».

Καλωσορίζοντας το βιβλίο του Αλέκου, άνθρωποι διαφορετικοί όσο ο Αντώνης Καρακούσης, ο Αλέξης Παπαχελάς και ο Βασίλης Ράπανος, παρακολουθούν μαζί του πως, σήμερα, οι περισσότερες προσεγγίσεις για το δράμα που βιώνει η κοινωνία «γίνονται από τη σίγουρη πλευρά του παρόντος». Όμως, στον καιρό τους, όπως γράφει ο Βασίλης Ράπανος «υπήρξαν φωνές, όπως η δική του, που με παρρησία προειδοποιούσαν για το επερχόμενο κακό αν δεν προσαρμοζόμασταν στις νέες συνθήκες, αλλά ήταν φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Το δυστύχημα είναι ότι στον τόπο μας, συχνά, οι φωνές αυτές παρεξηγούνται, αγνοούνται και παραμερίζονται».

Το ερώτημα είναι αν, τώρα τουλαχιστον, θα επιτευχθεί ένα μίνιμουμ συνεννόησης, πριν έχουμε τα συντρίμμια που θα προκαλέσει (μια ακόμη) εθνική ασυνεννοησία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News