Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ετούτες τις εκλογές, ή μάλλον την τελική ευθεία προς τις κάλπες του Μαΐου, τις έκλεψε η πρωτεϊκή φιγούρα του Βαγγέλη Βενιζέλου. Η τελευταία απειλή του ήταν ότι αν δεν επιδοκιμασθεί επαρκώς στις κάλπες (τις ευρωπαϊκές, ή και τις συνδυαστικές: το δεύτερο προστέθηκε λιγάκι σαν διόρθωση), δεν θα πάει να συνεννοηθεί με τον Αντώνη Σαμαρά/Πρωθυπουργό. Αλλά θα πορευθεί παρευθύς στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Και ναι μεν είναι αλήθεια ότι η πόρτα του Κάρολου Παπούλια είναι πάντα ανοιχτή, η Προεδρία δεν προσφέρει μόνον πορτοκαλάδα αλλά και ποιοτικό τσίπουρο – όμως αυτή η απειλή σαν να το πήγε το πράγμα παραπέρα.

Αν μια φορά ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρούσε να προσδώσει δημοψηφισματικό περιεχόμενο στις πολλαπλές αυτές κάλπες, ο Β.Β. αυτό το πήρε και το απογείωσε. Δεν είναι μόνο η μελοδραματική επένδυση του ότι «θα πάει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας». (Δηλαδή ότι θα ρίξει αυτήν την κυβέρνηση, ζητώντας/επιβάλλοντας να γίνουν πάλι οι διερευνητικές εντολές σχηματισμού άλλης κυβέρνησης απ' αυτήν την Βουλή. Και, αν δεν του/μας βγει, τότε εκλογές υπό συνθήκες απόλυτου αναβρασμού). Είναι και ο συνδυασμός αυτής της κίνησης με την υπόμνηση του πώς ξηλώθηκε η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου και πώς επιχειρήθηκε να στηθεί άνωθεν/έξωθεν το σχήμα ΠΑΣΟΚ/ΝΔ/ΛΑΟΣ, με τον Β.Β. να διεκδικεί δι' εαυτόν ρόλο μεν, όχι όμως και ευθύνη. (Επανηλθε και ο λησμονημένος πια Γιώργος Καρατζαφέρης, να προσθέσει τη δική του μαρτυρία για το πώς εκείνη η απόπειρα πήγε να εξοκείλει σε φαρσοκωμωδία τύπου Απόστολου Κακλαμάνη ή Φίλιππου Πετσάλνικου, προτού καταλήξει στο σχήμα Λουκά Παπαδήμου -and the rest is History, που λένε σε καλά ελληνικά).

Κακώς, κάκιστα θεωρήθηκε κάποια στιγμή ότι η «εποχή Βενιζέλου» στο ΠΑΣΟΚ/ΕΛΙΑ θα λειτουργούσε κάπως αντίστοιχα με την θητεία Γιάννη Ζίγδη στην ΕΔΗΚ/Ενωση Κέντρου που έσβησε τόσο, μα τόσο διακριτικά. Εδώ η έξοδος απειλείται να γίνει με πυροτέχνημα. Ή με βαρελότα: τα τελευταία έχουν την κακή συνήθεια να τραυματίζουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News