Ήρθε και πέρασε η -με παρουσία και παρέμβαση ΓΑΠ και Φώτη Κουβέλη- παρουσίαση του βιβλίου «Το αύριο αργεί πολύ» της Μαριλένας Κοππά. (Ναι, πήγα. Ναι, το κλίμα ήταν σπαρακτικά απλοϊκό στη «λογικής δεκαετίας του ΄80» στήριξη προς Πα-Πα-νδρέου/Πα-πα-νδρέου! Ναι, ΓΑΠ και Φώτης Κουβέλης υπήρξαν προσεκτικότατοι, όλη τη «φασαρία» την κάναμε εμείς οι δημοσιογράφοι -πριν (κυρίως) και μετά (τραβώντας) τις τοποθετήσεις). Η ίδια η Μαριλένα Κ. «χρειάστηκε» να οχυρωθεί πίσω από το ότι Ένα βιβλίο είναι βιβλίο είναι βιβλίο, προκειμένου να επαναδιεκδικήσει …το δικαίωμα στο να έχει γράψει ό,τι έγραψε, χωρίς να βουλιάζει και να χάνεται η συλλογιστική της – μελαγχολική για τη Σοσιαλδημοκρατία και τις προοπτικές της στην «Ευρώπη» του σήμερα, που το αύριό της μας θυμίζει ανατριχιαστικά προσπάθεια να ήταν χθες, «τότε που ζούσαμε»-, μέσα στη βουή της μιντιακής μικρο-ασχόλησης με τον ΓΑΠ, τα ενδοΠΑΣΟΚ, τα της ΕΛΙΑΣ/του Βαγγέλη, τα της ΔΗΜΑΡ…

Όμως, επειδή τόσα ειπώθηκαν γύρω από την έννοια «βιβλίο», μια ακόμη πιο μελαγχολική σκέψη/διαπορία: γιατί ακόμη περιμένουμε και περιμένουμε εκείνο το βιβλίο του Γιώργου Παπανδρέου; Το κατεξοχήν βιβλίο που χρειαζόταν, που χρειάζεται να έχει γραφεί. Το χρωστάει. Στον εαυτό του -εν τέλει αδιάφορο. Στους δικούς του -παρομοίως. Στη δημόσια συζήτηση: ευθέως, ανοιχτά, χωρίς υπονοούμενα και δίκες προθέσεων κ.ο.κ. Ένα βιβλίο είναι (πάντα) αυτό: βιβλίο.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News