Αν στην Ελλάδα του 2014 υπήρχε κοινωνία των πολιτών -και όχι π.χ. τηλεθεατών- το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης που πάει να δημιουργήσει νέο σωφρονιστικό περιβάλλον με τις «φυλακές κατηγορίας Γ» θα είχε συζητηθεί. Πολύ. Πολύ περισσότερο…

Με το που κρεμάστηκε στα μανταλάκια το νομοσχέδιο, το οποίο θεώρησε δόκιμο να φέρει, παράλληλα, τις νομοθετικές παρεμβάσεις για αναδιαρρύθμιση του οικονομικού εγκλήματος (προς την κατεύθυνση της ανάκτησης από το Δημόσιο ποσών, που διωκόμενοι έχουν καταχραστεί κ.λπ., σε μια λογική «θέλουμε τα λεφτά σας και όχι τα κορμιά σας», λογική που δεν στερείται ιδεολογικού περιεχομένου -όμως αυτή είναι άλλη ιστορία), και εκείνες που καθιερώνουν τις «φυλακές υψίστης ασφαλείας» (ή: πτέρυγες υφίστης ασφαλείας -οπότε δεν θα υπάρξει Δομοκός, αλλά τμήματα Γ σε Λάρισα και σε Κορυδαλλό κ.ο.κ.), με εφεξής εξαιρετικά περιοριστικούς όρους κράτησης και επικοινωνίας των κρατουμένων με τον έξω κόσμο, η «διαβούλευση» θα 'πρεπε να είχε πλημμυρίσει από τοποθετήσεις.Γιατί; Η επιχειρούμενη ομαδοποίηση/ομογενοποίηση της βαρύτατης «απλής» εγκληματικότητας με την τρομοκρατική δράση, και αυτής πάλι με την χρυσαυγίτικη πρακτική, υπόσχεται ένα εκρηκτικό μείγμα. Που την νοσηρότητά του θα την ανακαλύψουμε μόνον αφού… εκραγεί. (Εδώ θέλει μια πρόσθετη παρέμβαση: όπως έδειξαν οι προ καιρού συμπλοκές μελών των εγκαλούμενων ως τρομοκρατικών σχηματισμών Πυρήνων της Φωτιάς κ.ο.κ., το τσουβάλιασμα πάντως δεν ισχύει. Αν τώρα γίνεται με λογική «κοινωνικού ελέγχου» -«βάλτε τους να φαγωθούν μεταξύ τους»- ξεπερνάει όρια που ακόμη και βαριές μεταπολεμικές περίοδοι στην Ελλάδα το απέφυγαν. Αν πάλι γίνεται ως επαλήθευση της αστυνομικής θεωρίας των «συγκοινωνούντων δοχείων», μήπως σταθούν λίγο οι υπεύθυνοι να θυμηθούν τι πελώριες ανοησίες είχαν ειπωθεί πριν κοπιάσουν οι Βρετανοί και εξαρθρωθεί η 17Ν, σχετικά με τις σχέσεις της τότε τρομοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ; Τι «αναλύσεις περιεχομένου» γίνονταν από ανθρώπους της Ασφάλειας σε προκηρύξεις της 17Ν, δίπλα σε άρθρα οικονομικής ανάλυσης του αστικότατου Τύπου;).

Ύστερα, οι σκέψεις για one-size-fits-all περιορισμούς στις ολιγοήμερες άδειες ή στην επικοινωνία των κρατουμένων, έστω για τα βαρύτατα των αδικημάτων, με τον έξω κόσμο -επειδή οι διωκτικές αρχές βρέθηκαν εκτεθειμένες για αχρηστοσύνη (να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους…) στην περίπτωση Χριστόδουλου Ξηρού- πέρα από το ότι βρίσκονται πολύ πιο έξω από εκείνο που νομίζαμε «νομικό πολιτισμό μας» στις αρχές του 21ου αιώνα, δημιουργούν/πάνε να δημιουργήσουν κάτι εξαιρετικά επίφοβο. Ανθρώπους χωρίς ελπίδα. Ανθρώπους που θα γνωρίζουν -αληθινά, όχι διακηρυκτικά! -ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτε. Το θέλουμε; Το θέλει αληθινά η τουλάχιστον φοβισμένη ελληνική κοινωνία του 2014;

Πάμε στο τελευταίο. Αν -ΑΝ- όλα αυτά δεν είναι κάτι περισσότερο από μια προεκλογική κίνηση της λογικής «να πειθαρχήσουμε την κοινωνία -αυτό θα ανταμειφθεί πολιτικά», την ίδια στιγμή που έχουμε π.χ. σχεδιασμούς «Νέας Ελλάδας» από τον κυβερνητικό/συντηρητικό χώρο, ο οποίος επιδιώκει να ανοίξει κάπως ευρύτερα, δεν σας θυμίζει η κατάσταση αυτοσαμποτάζ; (Βέβαια, θα μας πει ο άλλος, εδώ έχουν ξαμολυμένους τους Μπαλτάκους του κόσμου τούτου. Για μια «φυλακή κατηγορίας Γ» θα διστάσουν;)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News