Ήμασταν που ήμασταν σαν τύποι λίγο παραλίες, τώρα ήρθε κι έδεσε… Καινούργιο κοσκινάκι μου και τι κοσκινάκι -μια «πενταήμερη», όπως  λένε και στα Λύκεια, μπροστά στην πόρτα μας και για όλο τον χρόνο. Η εμβληματική πλέον Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης, με τις πρώτες δαγκωμένες λιακάδες, έλκει και δημιουργεί νέες κοινωνικότητες.

Δε θα σταθώ στη ραγδαία αναπτυσσόμενη ποδηλατική παιδεία ή στην αέναη περιπατητική σχολή. Ούτε στην τεράστια ανάσα που δίνει ο νέος ελεύθερος δημόσιος χώρος -προσάρτηση του κοινού των πολιτών από το κράτος των εργολάβων. Δυο δρόμους παραπάνω η κατάσταση σ’ επαναφέρει στο έδαφος -ούτε μέτρο, ούτε μετρό. Τα σημεία όμως και η σημασία τους στο ψυχολογικό υπόστρωμα μιας πόλης ολόκληρης, που της δίνεται το έναυσμα, άλλα λένε. Πόσοι Θεσσαλονικείς δε φωτογραφήθηκαν μπροστά στις ομπρέλες του Ζογγολόπουλου; Αν δε φτάνουμε στο όριο της αποκαθήλωσης του συμβόλου της πόλης (ναι, μιας τουρκικής φυλακής, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), είναι γιατί δε λέει να πανηγυρίσει ο ΠΑΟΚ τίτλο σε ομπρέλες -θέλουν όγκο και ύψος οι πανηγυρισμοί.

Τι κι αν είμαστε ως έθνος ανάδελφον, ως άστυ δε γίνεται να είμαστε «ανselfie» στον (και πολύ θα ‘θελα να ξέρω αν υπάρχει άλλο), τόσο πολυφωτογραφημένο μέρος κάπου στον πλανήτη τους τελευταίους μήνες. Η Selfie City σκάει χαμόγελο και περιμένει το κλικ, το πουλάκι, το φλας -μια πόλη ολόκληρη ναρκισσεύεται και φωτογραφίζεται ασταμάτητα. Τόσες φάτσες, τόσες πλακίτσες μπρος στο φακό, τόσα χαμόγελα… Οι παλιοί φωτογράφοι του πλακόστρωτου της παλιάς παραλίας, με τα τρίποδα και τις τεράστιες ασπρόμαυρες φωτογραφικές, είναι από χρόνια οριστικά αλλού, αλλά τα ψηφιακά σμαρτφόνια με φρέσκο μάτι και γωνίες του αύριο βάζουν φωτιά στο Διαδίκτυο.

Τόσα zoom, τόσες πόζες, τόσες εκατοντάδες χιλιάδες -αν πω εκατομμύρια θα 'ναι πολύ;- κάδρα, δε γίνεται να πάνε χαμένα και η ιδέα δεν άργησε να πέσει. Ο Σύλλογος Φίλων Νέας Παραλίας, με πρόεδρο μάλιστα τον εκ των εμπνευστών του έργου Πρόδρομο Νικηφορίδη, προκήρυξε ήδη διαγωνισμό φωτογραφίας για ερασιτέχνες, από 10 Μαρτίου έως 10 Απριλίου 2014, με τίτλο «paraliazo» και με τρεις  θεματικούς άξονες: την κίνηση, το φως και τις εποχές (όλα τα σχετικά της συμμετοχής στο www.paraliazo.gr). Ήδη έχω δει  στο Διαδίκτυο πολλές ενδιαφέρουσες απόπειρες, αλλά το μέγιστο κέρδος θα είναι άλλο: όταν κάνεις εικαστικό γεγονός την καθημερινότητά σου, έχεις κι ελπίδες ευαισθητοποίησης και σεβασμού του χώρου της.

Εκεί, στο συνήθως σαλονικιώτικα μουντό σημείο μιας μπαζωμένης ακτογραμμής, μιας θάλασσας που έγινε γη, αποτυπώνεται πια σε κάθε κάδρο και γωνία, έστω και φωτογραφικά, το ρευστό όριο της πόλης. Κι αν είναι εντοπισμένο το όριο, ίσως και να υπάρχουν ελπίδες να  ξεπεραστεί…
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News