Αγαπητέ κύριε Κώστα.
Με συγχωρείτε που απευθύνομαι σε εσάς δημοσίως, αλλά λόγω της πρόσφατης, ας την πούμε, «έντασης» που προκλήθηκε στα ιντερνετικά μέσα και στις πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές και όχι μόνο, με αφορμή μια ατυχώς διατυπωθείσα δήλωσή μου, οφείλω να αποκαταστήσω την αλήθεια και να εκφράσω, ευκαιρίας δοθείσης, την τιμή που τρέφω για την προσωπικότητα και την καλλιτεχνική σας αξία.

Σε μια συνέντευξή μου πρόσφατα σε τηλεοπτικό περιοδικό, σε μία "off the record" που λένε διαρροή, διατυπώθηκε μία έκφραση που άφηνε να εννοηθεί ότι εγώ, έχω περίπου προσωπικά με τους ηλικιωμένους συναδέλφους μου και επίσης ότι τους θεωρώ πρόβλημα στο ελληνικό θέατρο σήμερα. Συγκεκριμένα, γράφτηκε ότι εγώ είπα «να φύγουν τα ραμολιμέντα από το θέατρο», έκφραση επιθετική και σαφώς παρεξηγήσιμη.

Οφείλω λοιπόν να εξηγηθώ, πρωτίστως σε εσάς, καθότι στενοχωρήθηκα αφάνταστα από το γεγονός ότι μπορεί να θεωρήσατε ότι εννοούσα εσάς ή κάποιον άλλο συγκεκριμένο συνάδελφο.
Αυτή η ατυχής, επαναλαμβάνω, έκφραση, ήταν ένα εκτός συνέντευξης χαριτολόγημα, διαφορετικά διατυπωμένο, στο κλίμα μιας πολύ γενικής κουβέντας, που ουδόλως αφορούσε οποιονδήποτε ζώντα συνάδελφο ανεξαρτήτως ηλικίας. Διέρρευσε εκ παραδρομής, και πρέπει άπαξ και τελεσίδικα να βάλω τα πράγματα στη θέση τους, καθότι το τελευταίο δεκαπενθήμερο, εξελίσσεται ένας τηλεοπτικός κανιβαλισμός και μια διαδικτυακή καφρίλα εις βάρος του ονόματός μου.

Κατ’ αρχάς η δήλωσή αυτή είναι τελείως ξεκάρφωτη. Δεν έχει καμία λογική ύπαρξη. Είμαι ηθοποιός εδώ και εικοσιπέντε χρόνια, και γνωρίζω πολύ καλά ότι στην Τέχνη γενικώς επικρατεί η απόλυτη ελευθερία, που σημαίνει, ότι ο καθένας την ασκεί όπως θέλει με απόλυτο κριτή το κοινό. Η ελευθερία αυτή με τράβηξε και εμένα στο επάγγελμα του ηθοποιού και είναι έξω από κάθε μου πιστεύω ότι μπορώ εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος να βάλει όρια σε αυτήν.

Πόσω μάλλον που, νομίζω, ότι ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για τη δουλειά του και μόνο και δεν τον αφορά τι κάνει ο συνάδελφός του επαγγελματίας.

Αγαπητέ μου Κώστα.
Συγχώρεσέ μου τον ενικό, είναι που τόσα χρόνια έχω γαλουχηθεί με τις ταινίες σου, την ποιότητα της δουλειά σου και σε αισθάνομαι σαν ένα είδος δασκάλου μου, τώρα που κι εγώ εργάζομαι σε κωμικούς ρόλους.
Θυμάμαι, πριν χρόνια, σε μία μου πρεμιέρα, που είχες έρθει και μου είχες μιλήσει με θερμά λόγια στο καμαρίνι. Αυτή τη ζεστή στιγμή, που τόσα χρόνια την κρατώ στην καρδιά μου, δε θα μου περνούσε από το μυαλό να την αμαυρώσω, πικραίνοντάς σε. Πόσω μάλλον που πραγματικά, δεν έχω τίποτα να «χωρίσω» που λένε, ούτε μαζί σου, ούτε βεβαίως με κανέναν άλλο συνάδελφό μου.

Συχνά έχω συνεργαστεί -και συνεργάζομαι- με μεγαλύτερούς μου ηθοποιούς. Πάντα αρπάζω την ευκαιρία να συζητήσω μαζί τους και να ακούσω ιστορίες και εμπειρίες. Έτσι, ανασυνθέτω τις μνήμες του παρελθόντος και δημιουργώ ατμόσφαιρες στη δουλειά μου. Κάθε υπόνοια υποτίμησής τους όχι μόνο δε μου έχει περάσει από το μυαλό ποτέ, αλλά είναι ενάντια στις αρχές και το ήθος που προσπαθώ να κομίσω εις την τέχνη μου. Δεν είμαι εγώ αυτός που πιθανώς να νόμισες, φίλτατε Κώστα.

Δεν ήθελα όλες αυτές τις ημέρες να κάνω την οποιαδήποτε παρέμβαση, δε νομίζω ότι μπορεί κανείς να κάνει διάλογο δημοσίως κάτω από τον καραδοκούντα τηλεοπτικό κανιβαλισμό. Οφείλω όμως σε σένα μια εξήγηση.
Ως εκ τούτων, σε παρακαλώ να δεχτείς την ειλικρινή μου εκτίμηση, προκειμένου να διαλυθεί η μεταξύ μας παρεξήγηση. Πάντα σε σκέφτομαι με χαρά και αγάπη, παρ΄ όλο που δε γνωριζόμαστε προσωπικά, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι των Ελλήνων.
Αλλά όπως και να έχει, δεν πρόκειται να επανέλθω στο θέμα αυτό, τώρα ή στο μέλλον.
Σου εύχομαι να είσαι πάντα καλά.

Με τιμή

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News