«Εσείς, λοιπόν, δεν θα θέλατε να είστε η γιορτή για κάποιον;» –Ρολάν Μπαρτ, «Αποσπάσματα ερωτικού λόγου»

Εγώ, αγαπητέ Ρολάν, θα ήθελα. Όχι απαραιτήτως, και όχι μόνο, στις 14 Φεβρουαρίου. Γι αυτό και λέω να γιορτάσω σήμερα τον έρωτα, εκτός επετείων και Αγίων.

Το θέμα είναι πανάρχαιο και βάλε. Απόδειξη, ότι είτε διδαχτήκαμε είτε όχι Αρχαία, όλοι γνωρίζουμε το διαχρονικό σουξέ «έρως ανίκατε μάχαν», από την Αντιγόνη του Σοφοκλή, άντε και το λιγότερο γνωστό «του έρωτα μέγα κακό, σπαράζεις τους ανθρώπους» από την Μήδεια του Ευρυπίδη.

Αν δεν υπήρχε ο έρωτας, τότε θέατρο, μουσική, ποίηση, λογοτεχνία κι όλες οι μορφές τέχνης, θα έπρεπε να τον εφεύρουν, για να βρουν λόγο ύπαρξης. Άλλωστε πριν από την Τέχνη θα είχε σταματήσει η ίδια η ζωή, αφού για τους πιο προσγειωμένους ή κυνικούς, ο έρωτας είναι απλά η παγίδα που μας στήνει η φύση για να διαιωνιστεί το είδος.

Αν ήταν παγίδα, μας άρεσε τόσο, που τον συναντάμε παντού. Από την απονομή των Νόμπελ, μέχρι τις νυχτερινές πίστες, από το «είναι νωρίς μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου, ακούς;» του Οδυσσέα Ελύτη, μέχρι το ρεμπέτικο «καίγομαι, καίγομαι, ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά», από το «Ερωτικό» του Τάσου Λειβαδίτη μέχρι το «έρωτά μου ανεπανάληπτε» της Τζένης Βάνου…

Ακόμη κι όταν η ποίηση ήταν στρατευμένη, δεν μπορούσε παρά ταυτόχρονα να είναι και …ερωτευμένη, γι αυτό και για πολλούς, από το έργο του Γιάννη Ρίτσου, λάμπει πάντα ξεχωριστά η Σονάτα στο Σεληνόφως: Άφησέ με να 'ρθω μαζί σου, τι φεγγάρι Θε μου!

Το περίφημο ελληνικό DNA δεν ξέρω τι άλλες εκπλήξεις μπορεί να κρύβει, αλλά μας αρκεί το facebook για να αποδείξουμε ότι είμαστε έθνος ποιητών και εραστών. Άλλο αν διάφορες έρευνες δείχνουν ότι όταν είσαι ερωτευμένος δεν συχνάζεις ολημερίς στo Internet κι όταν είσαι ποιητής το status σου είναι περισσότερο η σιωπή· λεπτομέρειες.

Αρμαθιά οι έρωτες / κι η μοναξιά απέραντη –Γιώργος Δουατζής, «Τα μικρά»

Στις 14 Φεβρουαρίου, το έθνος του fb χωρίστηκε στα δυο, όπως το συνηθίζει: σε ορκισμένους εχθρούς του Αγίου Βαλεντίνου και σε φαν, που κερνούσαν σοκολατάκια. Από τη μια περίσσεψε η ειρωνεία, από την άλλη ανέβηκε το ζάχαρο στα ύψη! Στη μέση και κάποιοι που χαμογελούσαν απλά «μέρα είναι, θα περάσει»…

Βλέποντας στίχους και τραγούδια και μοναξιές στο fb, σκέφτηκα ότι αν ενωθούν οι στίχοι που έχουν γραφτεί γα τον έρωτα, θα φτάνουν να κάνεις τον γύρο του κόσμου. Να ανέβεις στο Κιλιμάντζαρο, να τριγυρίσεις στο Σινικό τείχος, να φτάσεις στη Γη του Πυρός, να περάσεις από τον Βόρειο Πόλο… μέχρι και στη Χαμένη Ατλαντίδα, μπορείς να πας. Ο Ιούλιος Βερν, για ενήλικες.

Ο έρωτας ευδοκιμεί σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, με μόνιμο τόπο κατοικίας ανάμεσα στην ηδονή και την οδύνη, την έκσταση και τη μελαγχολία, τη ζωή και τον θάνατο (Δεν είναι τυχαίο, που τα αγαπημένα του ρήματα είναι «πεθαίνω», «σβήνω», «λιώνω»…)

Βρες μου ερημιά/ του έρωτα τ' ωμέγα/ να εξορίσω –Ελένη Σιγαλού, "Το αλφαβητάρι του βλέμματος»

Ο έρωτας. Οι έρωτες. Στον ενικό αριθμό, είναι δύσκολο να τον ορίσεις. Στον πληθυντικό οι επιλογές είναι πολλές: έρωτες δυνατοί, έρωτες ανικανοποίητοι, έρωτες για γέλια, έρωτες για κλάματα, έρωτες ανάλαφροι σαν αεράκι, έρωτες-πέτρες που μας πλάκωσαν, έρωτες ρομαντικοί, έρωτες «εσύ στο χώμα και γω στη φυλακή»…

Σελίδες από εφηβικά ημερολόγια, παλιομοδίτικες επιστολές, ραβασάκια, sms, inbox, mail… και οι βιβλιοθήκες όλου του κόσμου, αφιερωμένες στον έρωτα -και κυρίως στην απουσία του. Η Απουσία, με κεφαλαία, αν και στον έρωτα, όλα με κεφαλαία και όχι πεζά τα νιώθεις, για τον Άλλον.

Ίσως να είναι αυτή η μεγάλη παραδοξότητα του έρωτα: το να θέλεις βασανιστικά να κατακτήσεις και ταυτόχρονα να επιθυμείς διακαώς να κατακτηθείς. Το απόγειο της εγωπάθειας ταυτόχρονα με την συντριβή του Εγώ.

Δώσε μου πάλι ένα σπίτι να κατοικηθώ/ να ΄χω κι εγώ σε κάποιον/ να κάνω/ έξωση –Διονύσης Μαρίνος, ANAMNEZA

Αν αφήσουμε τον Βαλεντίνο στην ησυχία του κι αν αφήσουμε και τη φύση να στήνει τις παγίδες για τη διαιώνιση του είδους, ο έρωτας μας απασχολεί από τη γέννηση μέχρι το θάνατο, με την ύπαρξη ή την ανυπαρξία του, με την παρουσία και την απουσία, με το σήμερα και τις αναμνήσεις του.

Κι ίσως αυτό είναι μια απάντηση στο διάσημο ρητορικό ερώτημα του Χέλντερλιν: «Κι οι ποιητές τι χρειάζονται σ΄ έναν μικρόψυχο κόσμο;»

Τουλάχιστον στον έρωτα τους χρειαζόμαστε. Γιατί εκεί μας τελειώνουν οι λέξεις, που φθάρθηκαν από τη χρήση, πριν τη συνάντηση με τον Άλλον. Αυτόν που μπορεί να είστε η γιορτή του -για να τελειώσω, όπως άρχισα με τον Ρολάν Μπαρτ. Κι αν έριχνα μια ματιά στις βιβλιοθήκες μου, νομίζω ότι αυτό το κομμάτι δεν θα τέλειωνε ποτέ. Άνοιξα μόνο τα τέσσερα βίβλία, που βρίσκονται αυτή τη στιγμή πάνω στο γραφείο μου και μου κρατάνε συντροφιά.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News