Στην «ενεργειακά πιο σπάταλη χώρα της Ευρώπης» (ναι, σωστά το μαντέψατε…) γίνονται μολαταύτα συμπαθητικές, ίσως χρήσιμες, αν μάλιστα λειτουργήσουν αφυπνιστικά πολύτιμες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις απόψεων για τη δύσκολη ισορροπία ανάμεσα σε περιβάλλον και οικονομία. Ή, αν το προτιμάτε πιο επίσημα/δομημένα, «ανάμεσα στην ανταγωνιστικότητα και την κλιματική αλλαγή».

Από πρώτη όψη, μια διοργάνωση του «Συμβουλίου για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη» του ΣΕΒ (άμα σκάψει λίγο, βρίσκει κανείς ότι ξεκίνησε πριν 5 χρόνια…) με αρχικούς εισηγητές Θύμιο Βιδάλη-Γιάννη Μανιάτη-Χρήστο Ζερεφό και συμμετέχοντες από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Business Europe (τον «Ευρωπαϊκό ΣΕΒ»), το Υπουργείο Περιβάλλοντος, το ΕΜΠ και το ΙΟΒΕ, θα προϊδέαζε για αντίστοιχα «επίσημη» συζήτηση, εγκατεστημένη στα πλαίσια του προβλεπτού και του αναμενόμενου. (Μόνη αρχήθεν έκπληξη, η φιλοξενία στο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας – μιας αληθινά και απροσδόκητα όασης κάπου στου Παπάγου. Ακόμη και η διεύθυνση: Σωρανού του Εφέσιου, από τον «πρώτο παιδίατρο και γυναικολόγο της ιστορίας» τραβάει το ενδιαφέρον. Ας είναι).

Όμως, όχι! Ήδη των αρχικών/επίσημων εισηγητών οι τοποθετήσεις έβγαλαν εκείνο το ψιλοσπάνιο, που ονομάζεται «γνήσιος προβληματισμός». Όταν, δηλαδή, σου εξηγούν ευθέως ότι 100.000 θέσεις εργασίας θα χαθούν στην Ευρώπη από την αναπόδραστη υποχώρηση της ενεργοβόρας βιομηχανίας, διαπιστώνεις ότι η συζήτηση που θα ξεκινήσει επί Ελληνικής Προεδρίας ανάμεσα στα δύο Συμβούλια υπουργών (Περιβάλλοντος αφενός, Ενέργειας από την άλλη: τυχαίνει να προεδρεύονται από τον ίδιο άνθρωπο, λόγω του ενιαίου αυτού χαρτοφυλακίου της Ελλάδας!) και που θα προδιαγράψει μαζί με τη συνέχεια επί ιταλικής Προεδρίας (το πέρασμα της –Ιταλίδας – προέδρου της Business Europe Έμμας Μαρτσεγκάλια στην Αθήνα είχε δείξει, προ εβδομάδων πόσο στα σοβαρά λαμβάνει υπόψη η Ιταλία το ζήτημα του κόστους της ενέργειας…), συζήτηση ενόψει της Παγκόσμιας Συνδιάσκεψης του 2015 στο Παρίσι για την Κλιματική Αλλαγή, δεν θα είναι τυπική. Καθόλου τυπική μάλιστα!

Βέβαια, μόνον κάτι σαν 13% της συνολικής δημιουργίας αερίων του θερμοκηπίου ανάγεται στην Ευρώπη – η οποία μπήκε αρκετά μοναχική στον δρόμο των δεσμευτικών στόχων τύπου 20/20/20 και τώρα ανακαλύπτει τις αρνητικές επιπτώσεις στην ανταγωνιστικότητα (λιγότερο ευγενικά: στην επιβιωσιμότητα του δευτερογενούς τομέα της). Οπότε οι εκκλήσεις για «νομικά δεσμευτικούς στόχους»ακούγονται, πώς να το πει κανείς; Τυπικά ευρωπαϊκές!

Υπ’ αυτήν την έννοια, ήταν θετικό που και από τον Γ. Μανιάτη και από τον Θ. Βιδάλη ακούστηκαν λόγια προσγειωμένα, αν μη και σκληρά σχετικά με τη συνειδητοποίησή του που πορεύεται η ανταγωνιστικότητα όταν οι σχεδιασμοί περιβάλλοντος δεν τη συνυπολογίζουν. Αν δεν διορθωθεί – ευρωπαϊκά – η πορεία, πάμε για τοίχο. Ιδίως στην Ελλάδα, η οποία βρίσκεται δίπλα σε χώρες που δεν υπόκεινται σε περιβαλλοντικές δεσμεύσεις, μόνες της ή λόγω συλλογικών αποφάσεων. Όμως και οι διαφωνίες των δυο είχαν το ενδιαφέρον τους: έτσι, οι επισημάνσεις Βιδάλη για την ευρωπαϊκή υπερεπιφυλακτικότητα στο ζήτημα του fracking των σχιστολιθικών κοιτασμάτων (τα οποία, πάει, δεδομένα πλέον έχουν δώσει ένα πρόδηλο προβάδισμα διεθνούς ανταγωνιστικότητας στις ΗΠΑ) βρέθηκαν «απέναντι» σ’ εκείνες του Μανιάτη για τη γεωλογική ιδιαιτερότητα του ελληνικού χώρου (που υπαγορεύουν ακριβώς επιφυλακτικότητα, όχι απλώς σε ευρωπαϊκό αλλά και σε καθαρά εθνικό επίπεδο).

Μια τελευταία παρατήρηση: άμα έχουν γνήσιο περιεχόμενο πολιτικής πρόθεσης οι εκτιμήσεις Μανιάτη, ότι δίπλα στον «τρίλογο» Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Κρατών μελών και Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το περιβάλλον και την οικονομία θα χρειαστεί να υπάρξει και τέταρτο βάθρο – εκείνο της Κοινωνίας Πολιτών – , κάτι χρήσιμο βρίσκεται σε εξέλιξη στον χώρο αυτό. Όπου επί πολύ πρυτάνευαν οι (άχρηστες, αν μη επικίνδυνες) καλές και γενναιόδωρες προθέσεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News