Πώς νίκησα το Σ.Ε.Μ.Α.
Πώς νίκησα το Σ.Ε.Μ.Α.
Μοιάζει με ιό που έπληξε τον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου. Υπάρχουν φόβοι ότι θα πάρει διαστάσεις επιδημίας και θα εξελιχθεί σε ασθένεια της εποχής. Από εμπειρική παρατήρηση «χτυπάει» κυρίως την ηλικία των ±50, ανεξαρτήτως φύλου, κοινωνικής τάξης και οικονομικής κατάστασης. Κάποιοι το αποκαλούν και Σύνδρομο Επίκτητης Μνημονι(α)κής Ανεπάρκειας (Σ.Ε.Μ.Α.) υπονοώντας ότι και γι' αυτό φταίνε τα μνημόνια. Οι πιο ψύχραιμοι επισημαίνουν ότι δεν μεταδίδεται με την κοινωνική επαφή, ούτε φυσικά με τη σεξουαλική και ζητούν από τα ΜΜΕ να μη δημιουργούν πανικό. Φυσικά δεν λείπουν και οι γνώστες του ελληνικού DNA, που το αμφισβητούν, όπως και εκείνοι που καταγγέλλουν ότι πρόκειται για τις πρώτες σαφείς παρενέργειες των ψεκασμών!
Στα αρχικά στάδια, τα συμπτώματα θυμίζουν απλή έως οξεία αφηρημάδα και δεν δίνεται ιδιαίτερη σημασία. Με τον καιρό, ο πάσχων καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά, αφού πηγαινοέρχεται από δωμάτιο σε δωμάτιο, αλλά δεν θυμάται τι ψάχνει. Σε πιο προχωρημένη μορφή, αρχίζει να συστήνεται με ανθρώπους που ξέρει χρόνια – τη μια δεν θυμάται το όνομα, την άλλη από πού τους ξέρει κ.λπ.
Το περιβάλλον παίζει όπως πάντα μεγάλο ρόλο. Συνήθως δεν αντιλαμβάνεται ότι το άτομο νοσεί και δεν το κάνει «γιατί είναι στην κοσμάρα του», όπως το κατηγορούν, αλλά γιατί η μνήμη του όσον αφορά τα τρέχοντα καθημερινά θέματα εξασθενεί και τον προδίδει. Χαρακτηριστικά αναφέρονται σε γιατρούς η κλασσική σκηνή με τον ασθενή να ψάχνει εναγωνίως για τα γυαλιά του, ενώ τα φοράει, ή να προσπαθεί να θυμηθεί ονόματα και να μην τα καταφέρνει: «Είδα στον δρόμο τον… πες τον βρε, αυτόν που… έλα… τον ηθοποιό; που τα είχε με την… αχ… που έπαιζε στην τηλεόραση; αυτόν, μωρέ, που σου άρεσε… που είχε παίξει και στην… πώς την λένε; …την ταινία του τέτοιου, που βραβεύτηκε;».
Με τον καιρό απομονώνεται κοινωνικά ή κάνει παρέα μόνο με ανθρώπους που παρουσιάζουν τα ίδια συμπτώματα και οι διάφοροι ειδικοί κρούουν, που λέει ο λόγος, τον κώδωνα του κινδύνου για τη δημιουργία ενός νέου γκέτο, των ανθρώπων με Σ.Ε.Μ.Α. Ψέμα; Τουλάχιστον υπερβολή, γιατί όπως φαίνεται σε λίγο θα είναι μειονότητα εκείνοι που δεν θα υποφέρουν από το Σύνδρομο. Ακόμη πάντως υπάρχει ταμπού γύρω από το θέμα και οι άνθρωποι δεν εκδηλώνονται, από τον φόβο ότι θα χάσουν τη δουλειά τους ή ότι θα στιγματιστούν.
Πάντως, οι πιο τολμηροί σκέφτονται να προχωρήσουν σε κάποιου είδους ακτιβισμό (ΑΝ το θυμηθούν) κάτι σαν ΣΕΜΑtistas ή να πείσουν κάποιον επώνυμο (αυτόν τον ηθοποιό… τον πώς τον λένε…που τα ΄χε με την… τέλος πάντων) να δηλώσει δημόσια στη Μενεγάκη, στην Τατιάνα, κάπου, ότι έχει προσβληθεί, αλλά δεν το έβαλε κάτω και τα λοιπά…
Στην καθομιλουμένη, η ασθένεια ονομάζεται, δήθεν κοροϊδευτικά, Αλτσχάιμερ, έστω πρώιμο, αλλά όπως δηλώνουν οι σοβαροί γιατροί στους οποίους έχουν καταφύγει έντρομοι κάποιοι ασθενείς, η νόσος δεν έχει διαγνωσθεί σε τόσο μικρές ηλικίες, ότι είναι κάτι σαν άμυνα του οργανισμού, για να μη φορτώσει άλλο το σύστημα που έφτασε στα όριά του κ.λπ.
Κι επειδή κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή, το λέω δημόσια «Ναι, πάσχω από Σύνδρομο Επίκτητης Μνημονικής Ανεπάρκειας και δεν θεωρώ ότι φταίει και γι' αυτό το μνημόνιο και η τρόικα. Έχω συμφιλιωθεί, το έχω αποδεχθεί και ήδη γράφω ένα βιβλίο «Πώς νίκησα το Σ.Ε.Μ.Α», με τροφές που τονώνουν τη μνήμη, γιόγκα, βελονισμό και Αλόη βέρα. Α, μια και είπα βέρα… η φίλη μου η Βέρα είναι στο τηλέφωνο.
Βέρα: Έλα, ξέχασα ότι είχαμε πει να βρεθούμε χθες για καφέ. Σόρι.
Εγώ: Το 'χαμε πει ε;
Βέρα: Όχι;
Εγώ: Για να το λες. Αλλά δεν πειράζει, καλέ, μεταξύ μας…
Βέρα: Να σου πω. Όταν πάθω το κανονικό Αλτσχάιμερ, δεν θέλω χάπια, ιδρύματα και μαλακίες. Πυροβολήστε με κατευθείαν!
Εγώ: Αρκεί να το θυμόμαστε…
Πιστεύω ότι η δημόσια εξομολόγησή μου, όπως και το βιβλίο μου, που ελπίζω να γίνει best seller, θα βοηθήσει πολύ κόσμο. Κι αν είστε εντάξει, όσοι είσαστε ομοιοπαθείς θα το ομολογήσετε στα σχόλια. Οι υπόλοιποι πέστε να με φάτε, που ενώ η χώρα δοκιμάζεται σκληρά, εγώ δεν έχω τις λύσεις και αντί για το πρωτογενές πλεόνασμα γράφω για το έλλειμμα της μνήμης. Σκεφτείτε μόνο πριν ότι αν δεν υποφέραμε από ανεπάρκεια της (συλλογικής) Μνήμης, ίσως σήμερα να ήμασταν λιγότερο χάλια.
Ακολουθήστε το Protagon στο Google News