Τον Γιώργο Τσεμπερόπουλο τον γνώρισα το Καλοκαίρι, από την παραγωγό της ταινίας του, Ελένη Κοσσυφίδου. Ήταν λίγο πριν «Ο Εχθρός Μου» παρουσιαστεί  σε διεθνή Φεστιβάλ, στα οποία προκάλεσε αίσθηση και πριν βγει στις ελληνικές αίθουσες μετά από 12 χρόνια κινηματογραφικής σιωπής του. Εκείνο που τον απασχολούσε περισσότερο ήταν αν η επικαιρότητα του θέματος θα επηρέαζε και πώς το ελληνικό κοινό.

Το θέμα της ταινίας (ένας μορφωμένος, αριστερός 50άρης, που μετά την εισβολή μιας συμμορίας, που λεηλατεί το σπίτι και κακοποιεί την οικογένειά του, αποφασίζει να πάρει τον νόμο στα χέρια του) δεν ήταν ούτε εύκολο, ούτε ευχάριστο σε μια χώρα που βουλιάζουμε καθημερινά στον φόβο και την ανασφάλεια. Τον θυμάμαι στην πρεμιέρα στον Δαναό, την ίδια μέρα που ο αρχηγός και βουλευτές της Χρυσής Αυγής οδηγούνταν στην ΓΑΔΑ για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, να είναι προβληματισμένος για την αιφνίδια, λόγω εξελίξεων, επικαιρότητα του Εχθρού μου. Δεν πιστεύει ότι οι ταινίες είναι καλές αν μοιάζουν με στιγμιαία φωτογραφία μιας εποχής, αλλά αν αντέχουν στο χρόνο.

Η ταινία χαρακτηρίσθηκε σαν κοινωνικό θρίλερ, με τον Μανώλη Μαυροματάκη στο ρόλο του προοδευτικού οικογενειάρχη που χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του και τον Γιώργο Γάλλο, στο ρόλο του φασίστα  γείτονα, που βρίσκει έδαφος να του ξυπνήσει τα χειρότερα ένστικτα εκδίκησης. Στην ψηφοφορία της  Athens Voice, το κοινό ψήφισε τον Εχθρό ως δεύτερη καλύτερη ταινία της χρονιάς και τους Μαυροματάκη και Γάλλο για την ερμηνεία τους.

Πρόσφατα, στο Λούξορ, στο Διεθνές Φεστιβάλ της Αιγύπτου, «Ο Εχθρός Μου» πήρε τον Αργυρό Κίονα, ενώ στο Γκέτεμποργκ που είναι η επόμενη συμμετοχή της ταινίας, στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ σημειώνεται: «Τα χαμηλόφωνα πολιτικά υπονοούμενα σ΄αυτό το συναρπαστικό δράμα εκδίκησης είναι ευδιάκριτα, όπως και η ηθική κρίση που αντιμετωπίζει η σημερινή ελληνική κοινωνία, λόγω της έλλειψης οποιασδήποτε λύσης στην οικονομική κρίση που ζουν».

Στο ελληνικό κοινό εκείνο που οι περισσότεροι θεατές σχολίασαν είναι ότι μέρες μετά η ταινία τους απασχολούσε και τους προβλημάτιζε τι θα έκαναν στη θέση του πρωταγωνιστή. Ισως γιατί στον Εχθρό μου, ο Τσεμπερόπουλος δεν ηθικολογεί, αλλά δημιουργεί ένα θρίλερ σε γρήγορο ρυθμό, παρακολουθώντας ακόμη και τις ακραίες αντιδράσεις και τα τραγικά διλήμματα των ηρώων με τρυφερότητα.

Του τηλεφωνώ στο Λούξορ να τον συγχαρώ για το βραβείο και τον ρωτάω ποιο θα είναι το επόμενο βήμα, μην εξαφανισθεί πάλι για χρόνια. «Μόλις έδινα μια συνέντευξη σε συνάδελφό σου» απαντάει «και έλεγα ότι θέλω να κάνω ένα αριστούργημα, που να είναι καιπαγκόσμια εμπορική επιτυχία. Επειδή η «μικρή» ελληνική γλώσσα είναι μεγάλο εμπόδιο στις αγορές, θα την έκανα στα αγγλικά αν δεν ήταν τεράστιο εμπόδιο η μικρή ελληνική μου τσέπη. Οπότε, προσανατολίζομαι μάλλον να κάνω μια γερή κωμωδία με… δυνατές κοινωνικές προεκτάσεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα είναι το απόλυτο αριστούργημα!»

Ο Τσεμπερόπουλος αυτοσαρκάζεται με τον ίδιο τρόπο που λέει κάτι πολύ σοβαρά, όπως κάνουν όλοι όσοι πιστεύουν στη δύναμη του χιούμορ. «Γιατί όχι;- του λέω- σου βρήκα και τίτλο. Success story!»

[Εγώ πάντως, Γιώργο, σου το εύχομαι και χάρηκα για τη γνωριμία].

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News