Ο απαράβατος κανόνας του δημόσιου λόγου λέει πως κάθε τι προσωπικό, αν δεν είναι κειμενικό εύρημα ή άξιο κοινού ενδιαφέροντος, απαγορεύεται. Όταν όμως το θέμα είναι ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες κοινούς μας τόπους, ένα από τα λίγα σημεία συνάντησής μας σαν ακροατήριο, ο δισταγμός τού να μην είσαι αντικειμενικός πάει περίπατο. Τι κι αν ο Χρήστος Νικολόπουλος είναι φίλος – φιλτάτη η αλήθεια του ακροατή.

Οι αριθμοί συνήθως δεν έχουν αίσθημα, οπότε ας προηγηθούν: ο σολίστας Χρήστος Νικολόπουλος, από τα τέλη της δεκαετίας του εξήντα, έχει ηχογραφηθεί σε studio πάνω από 20.000 φορές για ισάριθμα τραγούδια, που έπαιξε με το μπουζούκι του και έχουν ήδη συλλεχθεί και τα σχετικά έγγραφα και ντοκουμέντα. Έδωσε τον ήχο του σε μιαν ολόκληρη εποχή και πιθανώς να είναι ο τελευταίος σε δράση μπουζουκτσής που έπαιξε δημόσια, αμούστακο παιδί, πλάι στον θρύλο Μανώλη Χιώτη. Ο έτερος θρύλος και ογκόλιθος παραγωγής ηχογραφημένης πενιάς, που έχει παίξει την άμμο της θάλασσας στο studio, Γιώργος Ζαμπέτας, τον αποκαλούσε γιο του.

Οι ψυχροί αριθμοί λένε επίσης πως ο Χρήστος Νικολόπουλος έως σήμερα έχει συνθέσει, συνεργαζόμενος με σχεδόν όλους τους σπουδαίους στιχουργούς και ερμηνευτές–προεξάρχοντος του Στέλιου Καζαντζίδη, που του έδωσε το βήμα– περισσότερα από χίλια οκτακόσια τραγούδια. Δεκάδες απ’ αυτά ανήκουν πια σ’ ό,τι λέγεται ελληνική τραγουδιστική παράδοση κι έχουν ακουμπήσει στα χείλη όλων μας. Αν υπήρχε «Νικολοπουλόμετρο», θα είχε ενδιαφέρον να μαθαίναμε πόσα τραγούδια του παίζονται κάθε βράδυ παντού στη χώρα, αλλά και όπου υπάρχουν Έλληνες.

Με τις σεισμικές αλλαγές των τελευταίων ετών στον χώρο της παραγωγής τραγουδιού, η καλλιτεχνική πορεία του Χρήστου Νικολόπουλου φτάνει να γίνεται μοναδική περίπτωση και μάλλον μη επαναλήψιμη. Μικραίνει απελπιστικά η πιθανότητα να υπάρξει ξανά στο μέλλον τέτοιος συνδυασμός σολίστα με προσωπικό ήχο, τραγουδοποιού ευρείας αποδοχής αλλά και επίμονου ψυχαγωγού με συνεχή παρουσία, που θα μπορούσε να σταθεί πλάι στα επιτεύγματα των κλασικών Β. Τσιτσάνη, Μ. Χιώτη και Γ. Ζαμπέτα, οι οποίοι συνδύασαν και τα τρία ταλέντα με τόσα θαυμαστά αποτελέσματα.

Ο Χρήστος Νικολόπουλος, έχοντας πέσει μικρός στην Ημαθία σε διαφορετική απ’ αυτή του Οβελίξ χύτρα – σ’ αυτή που είχε το μαγικό φίλτρο «αεί παις»– κουβαλάει απαράλλαχτο από μέσα τον δεκαεξάχρονο μετανάστη μπουζουκτσή, κάνει καινοτόμα σχέδια και ψάχνει τα έξω από αυτόν, παίζει στο Μέγαρο Μουσικής της Αθήνας το απάνθισμα του έργου του και εισφέρει την παρηγορία της σπουδαίας αλλά δοκιμαζόμενης Τέχνης του σε μια δύσκολη εποχή. Η φλόγα παραμένει αναμμένη και πάντα υπάρχει η ελπίδα να διαλύσει κάθε είδους σκότη και σύννεφα. Φέξε, Χρήστο, επειγόντως…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News