Είναι στα 43 του ο Υπουργός Πολιτισμού και όλοι το ξέρουμε πως είναι το δεξί χέρι, ο στενότερος σύμβουλος, ο πιό καλός φίλος του πρωθυπουργού – που κλείνει, νομίζω, τα 59. Ηλικιακά δεν θάπρεπε να ταιριάζουν αφού τούς «χωρίζουν» πάνω απο 15 χρόνια. Κι΄όμως η γνωριμία τους σε κάποια απο τα πανεπιστήμια όπου φοιτούσε ο Παύλος Γερουλάνος (ΜΙΤ, Harvard, Williams College κ.λ.π) και με τα οποία πάντα διατηρούσε και διατηρεί σχέσεις και επαφές ο Γιώργος Παπανδρέου, υπήρξε και για τούς δύο μιά πάρα πολύ σημαντική στιγμή της προσωπικής αλλά και της δημόσιας και «επαγγελματικής» ζωής τους. Ο Γ.Π (που γι΄αυτούς που δεν τον συμπαθούνε είναι «άφιλος», εγωκεντρικός και εντελώς αποστασιοποιημένος απο το συναίσθημα), διέκρινε στον τρόπο σκέψης του Γερουλάνου «τον άνθρωπό του». Οι απόψεις τους, για όλα σχεδον, βρεθηκαν να ταυτίζονται μέσα απο μακρές συζητήσεις και ο Παύλος Γερουλάνος έγινε ο «κολλητός», ο καλύτερος φίλος, ο σύμβουλος, ο πολύτιμος συνεργάτης που, ως νεώτερος, έφερνε (και φέρνει) καινούργιες ιδέες και «ανοίγματα» σε νέες, updated, πολιτικές πρακτικές. Ο «παλαιοκομματισμός» και ο μέχρις αποπληξίας σφιχτός εναγκαλισμός κυβερνήσεως και κόμματος, είναι κάτι που και τούς δύο, όχι απλώς τούς βρίσκει αντίθετους, αλλά συγκρούεται με «τίς βασικές τους τίς αρχές». Ο Παύλος Γερουλάνος απ΄όσο γνωρίζω (και συμβαίνει να γνωρίζω αρκετά για το πρόσωπο, παρ΄ότι δεν τον έχω συναντήσει ποτέ) είναι η κλασσική περίπτωση του ανθρώπου «με αρχές». Το ενδιαφέρον του για τα «κοινά» είναι ενδιαφέρον ειλικρινές, ιδεολογικό και επιστημονικό, ενδιαφέρον που εκπορεύεται απο την βεβαιότητά του οτι με τίς σωστές διορθωτικές κινήσεις μπορούν να αλλάξουν πολλά πράγματα για όσους με μεγάλη δυσκολία καταφέρνουν να επιβιώσουν στην σκληρή σημερινή οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Δεν είναι η περίπτωση του «φιλόδοξου» διεκδικητή της «εξουσίας» και πολύ αμφιβάλλω αν τον ενδιαφέρει καν αυτή καθαυτή η εξουσία. Οσο παράξενο και αν ακούγεται στις μέρες μας, ο υπουργός πολιτισμού και στενότερος συνεργάτης του σημερινού πρωθυπουργού νοιάζεται για το κοινό μας μέλλον, «νοιάζεται για τον τόπο». Και αν θυμηθούμε το ρητό «δείξε μου τον φίλο σου να σού πω ποιός είσαι» αυτό περιποιεί τιμή στον Γιώργο Παπανδρέου και μας επιτρέπει και εμάς να αισιοδοξουμε οτι αυτή τη φορά επιτέλους ΚΑΤΙ, πιθανώς, αλλάζει.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως περιμένουμε να μεταμορφωθεί η Ελλάδα απο τη μια μέρα στην άλλη χάρη στίς καλές προθέσεις των δυό φίλων. Ο αγώνας που έχει να δώσει ο Γ.Π με το «βαθυ ΠΑΣΟΚ» και τούς καλά στεριωμένους παλαιοκομματικούς μηχανισμούς και των δύο μεγάλων κομμάτων, είναι δύσκολος και «μέχρις εσχάτων». Αλλά αφού ο Κώστας Σημίτης φοβήθηκε να «επιτεθεί» όταν εξελέγη παντοδύναμος την πρώτη φορά, στα τέλη του περασμένου αιώνα, αφού και ο Κώστας Καραμανλής, παρ΄ότι «αποφασισμένος», τελικά δεν τόλμησε ούτε το 2004 ούτε το 2007 – η επιλογή της σύγκρουσης για τον σημερινό πρωθυπουργό είναι, ευτυχώς για τον τόπο, μονόδρομος. Και είναι μεγάλη παρηγοριά για όλους μας το γεγονός πως ξέρουμε οτι έχει δίπλα του έναν άνθρωπο δυναμικό, ανοιχτό στις ραγδαίες διεθνείς εξελίξεις, με πολύ καλό μυαλό, πολύ καλές σπουδές, ισχυρό χαρακτήρα, πρόσβαση στα διεθνή κέντρα αποφάσεων και καλές προθέσεις – τον Παύλο Γερουλάνο δηλαδή, που γεννήθηκε το 1966 στην Αθήνα και είχε απο μικρός μια τάση μάλλον πρός τά «πρακτικά» μαθήματα παρά πρός τα «κλσσικά»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News