Λοιπόν : Από την προσεκτική ανάγνωση των σχολίων στο κείμενό μου με τίτλο «Ρίκα μου αγαπημένη» καταλαβαίνω οτι άφησα κάποια σοβαρά κενά που, δικαίως, επισημαίνονται από πολλούς.Το σημαντικότερο όμως αφορά το σημείο που μοιάζω να υπονοώ οτι ο Σωκράτης (ή άλλοι δημοσιογράφοι της ακόμα νεώτερης γενιάς) "ήθελε να γίνει πετυχημένος όπως τα αφεντικά του"- δηλαδή τις πανελληνίως γνωστές "προσωπικότητες" της σημερινής δημοσιογραφίας. Εκφράστηκα λάθος. Εννοώ οτι στον αγώνα της είδησης τολμήσανε και τολμάνε πολύ περισσότερο (και πολύ πιό δυναμικά) από τις γενιές ημών των μεγάλων, ή μικρότερων (όπως το δικό μου) "ονομάτων", των κατά καιρούς ή μονίμως βολεμένων στα κατεστημένα συγκροτήματα. Θέλουν, κάποια στιγμή, να δικαιωθούν και να ανταμειφθούν για τους αγώνες τους. Ας πούμε την αλήθεια πια να τελειώνουμε: Μάθανε οι νεότεροι εργαζόμενοι και θητεύοντες σε διάφορα «μαγαζιά» ή μέσα από την αληθινή κοινωνία και το «καθρέφτισμά» της στην δυναμική ελληνική μπλογκοκοινωνία (με όλα της τα καλά και τα κακά), πράγματα και θαύματα – και γεγονότα επικίνδυνα. Φυσικά έπρεπε να προσέξουνε πολύ πώς θα τα χειριστούν αυτά που μάθανε – και αυτό κάνουν, μέχρι να ωριμάσει η στιγμή να τα δημοσιοποιήσουν. Αυτό τους τιμά, το ότι μπήκαν «πιό βαθιά». Παράσημο τιμής είναι, δεν είναι μομφή ούτε υποτίμηση. Πόσο μάλλον που, όπως είδαμε και στην πράξη, παίζονται και ζωές ακόμα σ' αυτό το επικίνδυνο γήπεδο.

Όμως, όσο και να προσπαθήσεις να καταλάβεις κάποια σχόλια και να απαντήσεις ανάλογα, τις περισσότερες φορές είναι μάταιο. Όταν σε ρωτάει ο Γιώργος Μαργέλης π.χ, «αισθάνεστε περήφανος όταν παραδέχεστε οτι βοηθούσατε στο ξέπλυμα των χρημάτων του Κοσκωτά», πέστε μου εσείς – τι απάντηση περιμένει; Αφού εγώ ο ίδιος στο κείμενο που σχολιάζει (Τό «Ρίκα μου αγαπημένη ») μόνος μου το έγραψα πως δεν έκανα καλά που έφυγα απο το καθαρό αστικό μαγαζί τών Τερζόπουλων για να πάω στο μπουρδέλλο του Κοσκωτά, της Δήμητρας και του Αντρέα, που πλήρωνε διπλά λεφτά – γιατί δεν ήταν χρήματα καθαρά κερδισμένα, αλλά απο τα άλλα, τα black is black (χωρίς I want my baby back). Γιατί το έγραψα, για να πώ «πόσο υπερήφανος είμαι»;

Στο ίδιο κείμενο ο (ή «η») Timmy μου λέει «Γράψτε ένα δικό σας σχόλιο και και μην γίνεστε σχολιαστής άλλων κειμένων προσπαθώντας να κερδίσετε σε φήμη από κάτι που συζητιέται πολύ». Με πιάσανε τα γέλια και λέω «κάτσε να κάνω έναν υπολογισμό». Πήγα λοιπόν στο «Ποιοί είμαστε» και μέτρησα πόσα κείμενά μου έχουνε δημοσιευθεί στο protagon gr. στίς 283, αν τις υπολόγισα σωστά, μέρες λειτουργίας του site : Μέχρι και εγω εντυπωσιάστηκα! Εχω γράψει 133 κείμενα (με αυτό εδώ) – δηλαδή γράφω σχεδόν μέρα παρά μέρα, και είμαι και φλύαρος και συνήθως γράφω και σεντόνια. Το γεγονός πως κάποιος σκέφτηκε οτι ήθελα «να κλέψω κάτι απο την δόξα και τη φήμη της Ρίκας», με ξεπερνάει, δεν μου είχε περάσει απο το μυαλό. Αλλά εδώ που τα λέμε – άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, μπορεί να το έκανα «ασυνείδητα», δια του εκστίκτου μου, να κερδίσω πόντους.

Ομως τα σχόλια είναι ένα πολύ σοβαρό κομμάτι του protagon.gr και προβληματιζόμαστε όλοι πολύ σοβαρά τι μπορούμε να εγκρίνουμε και τι όχι. Οι ύβρεις, οι χυδαιότητες, οι προσωπικές επιθέσει οι άσχετες με το κέιμενο που σχολιάζουν, ακόμα και οι βλαστήμιες (δεν τίς αντέχω καθόλου, βγάζω φλίκταινες), πεφτουν βροχή. Αν αργήσεις να εγκρίνεις ενα καλογραμμένο σχόλιο που με επιχειρήματα ή, απλά με υγεία και πάθος, διαφωνεί (και ας είναι όσο ανορθόγραφο θέλει), σε κατηγορούν για «λογοκρισία». Ομως, επειδή το ζω, εδώ δεν λογοκρίνονται απόψεις ποτέ, μόνον ύβρεις και «αντε απο εκεί που η μάννα σου πη*ιότανε» και «δεν μας παρατάς ρε κ****λύφτη» και «να μάς να γ***θείς ρε πουλημένε» – τα οποία όμως, ειδικά μετά το κείμενο της Ρίκας «Ένας απο μας», πέσανε βροχή, τι βροχή, καταιγίδα, χαλάζι και βόρειοι άνεμοι με πολλά μποφώρ. Δεν ξέραμε τι να πρωτοσυμμαζέψουμε και πως να διασώσουμε τίς δικαιολογημένες διαφωνίες, την «άλλη άποψη», που οφείλαμε να προστατεύσουμε και να προβάλλουμε. Και δεν είμαστε πολλοί, η Αναστασία η Λαμπρία κόντεψε να χάσει την ψυχραιμία της (και έχει πολλή). Αλλά στο protagon.gr συνεργάζεται χωρίς να αμοίβεται, όπως όλοι μας. Εχει δουλειά, τις εκδόσεις «Ποταμός», βιβλιοπωλείο, τιμολόγια, παραλαβές, συναντήσεις, καθημερινούς αγώνες με ταμεία και τράπεζες και λογιστήρια και χίλια δυό άλλα.

Γράφω αυτά τα λίγα λόγια γιατι θέλω να καταλάβετε οτι δεν υπάρχουν στο protagon.gr έξι ή εφτά δημοσιογράφοι που δουλειά τους είναι να παρακολουθούν τα σχόλια σας, καλά ή κακά – και να είναι και ακριβοδίκαιοι. Όλα στο μαγαζί αυτό γίνονται με τον ενθουσιασμό της καλής συνεργασίας που έχουμε όλοι μεταξύ μας και, δουλεύοντες στίς άλλες μας δουλειές απο τίς οποίες ζούμε, προσπαθούμε να κρατήσουμε «alive and kicking» το site μας, που το αγαπάμε κιόλας πάρα πολύ και έχουμε γι΄αυτό πολλά όνειρα και φιλοδοξίες που ελπίζουμε πως θα ενεργοποιήσουν και εμάς, αλλά και εσάς, δημιουργικά – σ΄αυτη την τόσο δύσκολη περίοδο. Δεν θέλω να αναφερθώ στη ποιότητα και το άθλιο επίπεδο των σχολίων των οποίων έγινε αποδέκτης αυτή τη βδομάδα που περνάει, η Ρίκα Βαγιάννη. Θα κοκκινήσουμε και οι πέτρες. Οσο για μένα, η αλήθεια είναι οτι δεν είμαι καθόλου ευαίσθητος στίς επιθέσεις και αντέχω πολλή χωματερή – γιατί δεν της δίνω σημασία, δεν μπαίνει στη ζωή μου. Δεν είμαστε όμως όλοι έτσι.

Προσέχουμε λοιπόν και γι΄αυτό «αργούμε» λίγο να εγκρίνουμε σχόλια που έχουν ενδιαφέρον αλλά είναι είτε τεράστια, είτε μέσα στο δίκηα τους, πάνε και ξεπέφτουνε στίς βωμολοχίες και τίς χυδαίες προσωπικές επιθέσεις – έστω και με μιά φράση «χοντρής » ύβρης μέσα σε πεντακόσιες καλογραμμένες λέξεις.

Οι καλοπροαίετοι συγχωρείστε μας για την σχετική αργοπορία και, καμμιά φορά και την απόρριψη ενός σχολίου ευπρεπέστατου μέσα στον γενικό χαμό. Ανθρώπινα είναι αυτά. Και, για να γελάσουμε και λίγο, υπάρχουν και τα πολύ «βαθιά», που προϋποθέτουν πολή σκέψη και που να προλάβουμε οι άνθρωποι να την χωρέσουμε μέσα στο βαρυφορτωμένο μας 24ωρο; «Κάθε κενότητα αναπαύεται ανώδυνα πάνω σε καταχτημένες αποσκευές» μου γραφει, με κεφαλαία γραμματα, ο φίλος «Ενύπνιος». Ε, εδώ θέλω πιά μεταφραστή η σεμινάριο με τον Στέλιο Ράμφο για να εμπεδώσω το βάθος του νοήματος! Και δεν απαντώ – γιατί, πραγματικά, δεν έχω τον πνευματικό εξοπλισμό να απαντήσω.

ΥΓ : Εξυπακούεται πως το μεγαλύτερο ποσοστό των σχολίων είναι είτε θετικά, είτε «πολύ χρήσιμα επικριτικά», προωθώντας τον διάλογο. Σας ευχαριστούμε που αφιερώνετε έστω και τρία λεπτά για να μοιραστείτε μαζί μας τίς σκέψεις σας. Γι΄αυτό είμαστε εδώ, για τον διάλογο, την ζύμωση, την αρμονία που προκύπτει τελικά απο τα, σε πρώτη όψη, «αντίθετα». Ένα δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ποτέ – κατα την δική μου τουλάχιστον κοσμοθεωρία : Πως, στην τελική, είμαστε όλοι Ένα.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News