Αν ένα έργο μόνο θα ήθελε κάποιος να δει για να έχει ιδέα τι είναι η προβολή σε 3 Διαστάσεις, αυτό είναι το Gravity του Μεξικανού σκηνοθέτη Αλφόνσο Κουαρόν, που εκτυλίσσεται στο Διάστημα. Θα έλεγες ότι η τεχνική αυτή βρίσκει ένα θέμα επίδειξης, ό,τι μπορεί να τη διαφημίσει πιο πολύ. Επίσης για το έργο αυτό στις Ηνωμένες Πολιτείες γράφτηκαν ύμνοι, ακόμη και στο site Rotten Tomatoes μόλις 7 κριτικές ήταν αρνητικές στις εκατό περίπου ενώ και το κοινό ήταν ευχαριστημένο σε ποσοστό κοντά στο 97%. Γράφω λοιπόν κι εγώ δυο λόγια για το έργο αυτό, κυρίως για εκείνο το 3% που ίσως και εδώ έχει διαφορετικές απαιτήσεις. Από ένα έργο προϋπολογισμού 100 εκατομμυρίων δολαρίων, φτιαγμένο στη χώρα που οι διαστημικές πτήσεις έγιναν κάποτε στοιχείο εθνικής υπερηφάνειας και επίδειξης επιστημονικής υπεροχής.

Στο Gravty το σενάριο είναι απλό. Την ώρα που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Γη το Διαστημικό Λεωφορείο και η πρωταγωνίστρια (Σάντρα Μπούλοκ), διορθώνει κάποια βλάβη στο Διαστημικό Τηλεσκόπιο, κακοί και άμυαλοι Ρώσοι διαλύουν έναν δικό τους δορυφόρο σε πτήση και τα συντρίμμια μέσα από ένα φαινόμενο χιονοστιβάδας χτυπούν το Λεωφορείο, επιζούν δυο μόνον αστροναύτες, η Μπούλοκ και ο Κλούνι και προσπαθούν να επιστρέψουν στη Γη ενώ έχουν χαθεί και οι δυνατότητες επικοινωνίας με τη Γη.

Το έργο διαρκεί ακριβώς 1,5 ώρα και υπάρχει λόγος. Όμως μέσα στα 90 αυτά λεπτά τίποτα, μα τίποτα σχεδόν, εκτός από την αναπαράσταση του εσωτερικού του Διαστημικού Σταθμού (I.S.S.) δεν είναι σε συμφωνία με τους νόμους της Φυσικής και της Αστροναυτικής. Λες και ο σκηνοθέτης, όντας και ο σεναριογράφος (μαζί με τον γιο του), αν και είχε για σύμβουλο και κάποιον που είχε πάει έως εκεί επάνω βάλθηκε να δείχνει στην οθόνη ακριβώς το αντίθετο από ό,τι θα συνέβαινε σε αντίστοιχη πραγματική κατάσταση. Μακάριος όποιος θεατής δεν έχει ιδέα γι' αυτά τα πράγματα και δεν νοιάζεται για το αν όσα εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια του είναι εντελώς μπαρούφες. Θα δεχτεί (=θα καταπιεί αμάσητα) όσα του σερβίρει το σενάριο και θα πάει σπίτι εντυπωσιασμένος. Αν όμως θα ήθελε να υπάρχουν και κάποια λίγα έστω ψίχουλα αληθοφάνειας, να μην του σερβίρει η παραγωγή της ταινίας ό,τι της κατέβει και τη βολεύει θα έπρεπε να του κακοφανεί ότι (διαβάστε άφοβα, δεν αναφέρω κάτι που να μπορεί να χαλάσει την όποια απόλαυση του θεατή σε σχέση με την εξέλιξη της ιστορίας):

• Ο Κλούνι μαθαίνει στο Διάστημα την προσωπική ιστορία της συνταξιδιώτισσάς του (κάτι που είναι εντελώς αντίθετο με την εκπαίδευση των αστροναυτών)
• Αγκαλιά οι δυο τους αλλάζουν τροχιά μέσα στο αχανές Διάστημα για να φτάσουν στον Διαστημικό Σταθμό (κάτι που απαιτεί τόνους καυσίμων για να γίνει)
• Η πρωταγωνίστρια (που είναι και μέτρια ηθοποιός) είναι ντυμένη εντελώς αντι-αστροναυτικά (κάτω από τη στολή φοράει μποξεράκι και φανελάκι, αντί για ολόκληρο κύκλωμα ψύξης, και άλλα ρούχα ολόσωμα αλλά επιπλέον και πάνα ακράτειας όπως όλοι οι αστροναύτες).
• Μια τύπισσα που ξέρει από νοσοκομεία δοκιμάζει(;!) μια πλακέτα για πρώτη φορά, διορθώνοντας το Διαστημικό Τηλεσκόπιο (και την πιάνει και από εκεί που δεν πρέπει)
• Ο Κλούνι κάνει έναν υπολογισμό για το πότε θα επιστρέψουν τα συντρίμμια και θα τους ξαναχτυπήσουν βάζοντας για ακτίνα περιστροφής του σταθμού τα 50.000 μίλια αντί για τα 17.500 και, το σούπερ είναι πως, βρίσκει το σωστό αποτέλεσμα, δηλαδή 1,5 ώρα, πες μου, Τζορτζ, πώς το έκανες αυτό (όσο διαρκεί η ταινία).
• Η κατεύθυνση προς την οποία φαίνονται να κινούνται τα συντρίμμια είναι ακριβώς αντίθετη από αυτή που δείχνει ο σκηνοθέτης.
• Επίσης κανονικά θα έπρεπε να περάσει πολύ περισσότερος χρόνος πριν δημιουργηθεί (και αν) αυτό το χάος.
• Τα χνώτα στη διάφανη επιφάνεια στα κράνη των αστροναυτών είναι εφεύρεση του σκηνοθέτη για να δείξει την ένταση (αλλά αλίμονο αν αυτό συνέβαινε στην πραγματικότητα, δεν θα έβλεπαν μπροστά τους σε λίγο. Υπάρχει ειδικό κύκλωμα που δεν επιτρέπει τον σχηματισμό υδρατμών, αλλά πώς θα γδυνόταν με τη μία η πρωταγωνίστρια λίγο παρακάτω αν την έδειχναν όπως είναι ντυμένοι οι πραγματικοί αστροναύτες).
• Και βέβαια, κάτι που το καταλαβαίνει και ένα μικρό παιδί, κανονικά στις διαδρομές που πραγματοποιούν έξω από το διαστημόπλοιό τους οι πραγματικοί αστροναύτες είναι γερά δεμένοι με ομφάλιο λώρο από κέβλαρ, ένα πολύ γερό υλικό.
• Οι ενδιάμεσες λύσεις που δίδονται και δεν θέλω να τις αναφέρω με λεπτομέρειες εδώ είναι πέρα και από την όποια διευρυμένη πραγματικότητα ενός έργου επιστημονικής φαντασίας.

Εντάξει, καταλαβαίνω ότι ο σκηνοθέτης είναι απόλυτος άρχοντας και κάνει ό,τι θέλει. Επίσης ο Τζέιμς Κάμερον είπε ότι είναι η καλύτερη ταινία Διαστήματος που έχει γυριστεί ποτέ. Αυτό επειδή είναι φιλαράκια και μάλλον εννοούσε τεχνικά και όχι σεναριακά. Πάντως, εσείς οι λίγοι φίλοι νερντ, που δεν αφήνεστε στο οποιονδήποτε έτσι του ήλθε να κάνει μια (χριστιανική space opera) δεν ξέρω αν θα διασκεδάσετε αν το τολμήσετε. Από τους άλλους ζητώ συγνώμη αν τους εκνεύρισα με την επιμονή μου αυτή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News