Στις μέρες μας οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν δυσκολέψει πολύ. Σχεδόν κανείς, ίσως με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν μπορεί να βρει ένα ακροατήριο να εκφράσει τους προβληματισμούς του, τις αγωνίες του, τις ανάγκες του και όλα αυτά να τα μοιραστεί με κάποιον.

Όχι τόσο πολύ για να βρει βοήθεια, αλλά περισσότερο γιατί το μοίρασμα ενός προβλήματος κάνει τον άνθρωπο να βλέπει μια νέα -πιο απαλή- διάσταση του προβλήματος και τον κάνει να το καταπίνει και να το χωνεύει καλύτερα ή να τον κάνει πιο μαχητικό και να τον βάζει στις γραμμές του πολέμου να το αντιμετωπίσει.

Όμως δεν υπάρχει ψυχή στον ορίζοντα να μοιραστείς αυτό που έχεις εσύ στο μυαλό σου. Οι παιδικοί σου φίλοι ξεστράτισαν. Σ’ αγαπούν μα έχουν τα δικά τους. Μιλάς και δεν σε ακούν. Περιμένουν να τελειώσεις να πουν και αυτοί τα δικά τους, που και εσύ δεν θα ακούσεις.

Στο σπίτι η οικογένεια έχει τις δικές της σκέψεις και αγωνίες, ανάλογα την ηλικία και τη φάση που περνάει. Ίσα-ίσα εσύ πρέπει μέσα στον οικογενειακό περίγυρο να στήσεις ένα αφτί να ακούσεις τους άλλους.

Κατά πάσα πιθανότητα έχουν περισσότερες ανάγκες από εσένα. Και έτσι εσύ, με ό,τι έχεις στο μυαλό σου, μένεις μόνος και έρημος.

Για τους γονιούς δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Τους απασχολούν τα σήριαλ, η σύνταξη και δεν είναι σε θέση να δώσουν βοήθεια στο ώριμο παιδί τους.

Και αν κάποτε φανεί κάποιος ή κάποια και σου απλώσει το χέρι τότε μπορεί να πέσεις σε παγίδα που να σε οδηγήσει σε άλλες περιπέτειες. Βέβαια, οι παγίδες μερικές φορές έχουν νοστιμότατα δολώματα.

Σύντροφοι και ομοτράπεζοί μου, μη ζητάτε βοήθεια από πουθενά. Σταθείτε στα πόδια σας και μην κοιτάτε πίσω σας. Μεταξύ μας, όπως στρώσατε θα κοιμηθείτε.

Και αν ονειρευτήκατε στην ώριμη ηλικία λίγη ξεκούραση, λίγη αποδοχή και καταξίωση, τότε έχετε κάνει λάθος. Όσο πιο πολύ ωριμάζετε τόσο πιο πολύ θα δουλεύετε και τόσο πιο πολύ θα παραγκωνίζεστε. Άλλωστε, μην ξεχνάτε ότι η ωρίμανση οδηγεί στη σήψη. Γι’ αυτό σας λέω, τελικά δείτε το αλλιώς.

Και αν τύχει και βρεθεί ένα χεράκι να απλωθεί σκανταλιάρικα προς το δικό σας μην έχετε προβλήματα και αναστολές. Απλώστε και εσείς το δικό σας και αρπάχτε το. Η ζωή θέλει ρίσκο.

Και ας διαλυθεί το σύμπαν από το κράτημα.

Ας πρόσεχε το σύμπαν…

Και εσείς και εμείς να είμαστε καλά.

Υ.Γ.: Ο υπογράφων περνάει υπαρξιακή κρίση και την οποία θέλει να μοιραστεί μαζί σας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News