Πιο πολύ από την πρόταση της Τράπεζας Πειραιώς μου έκανε εντύπωση η σιωπή με την οποία ο παραδοσιακός Τύπος -και όχι τα blogs- την υποδέχθηκαν, χωρίς να βάλουν τα ερωτηματικά που δικαίως εγείρει μια τόσο σοβαρή, για το μέλλον της οικονομίας της χώρας, πρόταση.

Η Τράπεζα, λοιπόν, είπε ότι δίνει 701 εκατομμύρια ευρώ για την εξαγορά σημαντικών μεριδίων του κράτους στο τραπεζικό σύστημα. Δηλαδή για να πάρουμε το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, αυτό θα "πουλήσει" περίπου 4 δισ. σε καταθέσεις έναντι ενός υποδεκαπλάσιου ποσού. Φυσικά, θα πει κάποιος, θα πουλήσει και 2 δισ σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, τόσο είναι το 33% των υποχρεώσεων του κράτους (συμμετοχή στο ΤΤ) προς το… κράτος (υπουργείο Οικονομικών).

Τα πολιτικά διλήμματα δεν είναι εύκολα καθώς ουδείς από τους εγχώριους "παίκτες" έχει πλέον χρήματα για το "παιχνίδι" των εξαγορών και των συγχωνεύσεων. Και λοιπόν; Θα πουλήσουμε το τραπεζικό μας σύστημα στους ξένους; Αν το δίλημμα είναι να συγχωνευθούν ελληνικά τραπεζικά ιδρύματα που έχουν κάποια χρήματα με ιδιωτικές τράπεζες που περίμεναν πώς και πώς τα 2 και κάτι δισεκατομμύρια του ελληνικού δημοσίου για να συνεχίσουν να λειτουργούν, χίλιες φορές οι ξένοι. Διότι αυτοί θα βάλουν πραγματικά χρήματα. Αυτός δεν είναι και ο σκοπός των συγχωνεύσεων αν δεν κάνω λάθος; Να ενισχυθεί η κεφαλαιακή βάση των τραπεζών. Ενισχύεται με την πρόταση Σάλλα;

Φυσικά, σαν βάση για "ζύμωση" η πρόταση καλή είναι αλλά ελπίζω οι διοικήσεις των υπό συζήτηση τραπεζών να γνωρίζουν ότι θα χρειαστεί πολύς κόπος για να δικαιολογήσουν μία εκχώρηση ενός μεγάλου τμήματος του μετοχικού τους κεφαλαίου. Στις ΗΠΑ αλλά και την Ευρώπη το κράτος έδωσε χρήματα σε ιδιωτικές τράπεζες για να σώσουν άλλες ιδιωτικές τράπεζες. Κι αυτό πρέπει να
’ναι το μέτρο των πραγμάτων.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News