Εκείνη, λοιπόν, η δημοκρατικά απαράδεκτη, αδιανόητη, κοντόφθαλμη, αυτοαναιρούμενη ως προς το αποτέλεσμα κ.λπ. πρόταση για νομοθετική απαγόρευση της Χρυσής Αυγής επανακάμπτει. Ξανάρχεται στην επιφάνεια.

Χρειάστηκε να πέσει νεκρός στο Κερατσίνι ένας νέος άνθρωπος, ο πολλαπλά αντιφασίστας Π. Φύσσας/Killah P. Δικός μας, όχι μετανάστης. Χρειάστηκε (κατά τις αφηγήσεις) μια αστυφυλακίνα να αναφωνήσει «ε, όχι και μαχαίρι!» ώστε να φορέσει χειροπέδες στον μαχαιροβγάλτη που τον σκότωσε (έστω με αφορμή ποδοσφαιρική: τι αλλάζει;) ενώ άλλα μέλη της Ομάδας ΔΙΑΣ (ή όπως λέγονται), εκπρόσωποι του ισχυρού φύλου δικαιολογούνταν ότι αισθάνονταν λιγοστοί μπροστά στην ομάδα που επιτέθηκε στον Φύσσα. Χρειάστηκε ομολογία του δολοφόνου για σχέση με την Χρυσή Αυγή (και διάφορα περίεργα που αφορούσαν τη σχέση αυτή, εν συνεχεία).

Βέβαια, προηγήθηκε η τραγική «διεκδίκηση» του Μελιγαλά από τη Χρυσή Αυγή, που οι εικόνες των στοιχισμένων και με βηματισμό στελεχών της να πλησιάζουν έπαιζαν (η εικόνα! η εικόνα!) σ’ όλη την υφήλιο. Προηγήθηκε η πολλαπλά προβληματική εικόνα του Π. Καμμένου των Ανεξέλεγκτων Ελλήνων, να προσπαθεί τη μια να τραμπουκίσει (γιαλαντζί παραμένων, όμως, έναντι του χρυσαυγίτικου γνήσιου πρότυπου) με την έκκλησή του για λιντσάρισμα, ύστερα να κρυφτεί εξηγώντας ότι αναφερόταν σε «πολιτικό λιντσάρισμα», ύστερα να επιτεθεί κατά των καναλιών.

Ακολούθησε ιδία άμεση συναίσθηση του Π. Καμμένου το τι σημαίνει «λιντσάρισμα», στο Κερατσίνι. Είχε προηγηθεί πρόσθετος εξευτελισμός της Βουλής στα στιβαρά χέρια των Χρυσαυγιτών. Ακολούθησαν παραπονάκια και επίκληση της νομιμότητας από τη Χρυσή Αυγή για τη διεξαγωγή εισαγγελικής/αστυνομικής έρευνας στα σεπτά γραφεία τους, όταν προέκυψε η χρυσαυγίτικη ταυτότητα του δολοφόνου του Π. Φύσσα. Ακολούθησαν συλλαλητήρια (και αναφλέξεις) ανά την Ελλάδα, με αιχμή στο Κερατσίνι.

Χρειάστηκαν όλα αυτά, για τι; Για να αναζητηθεί αγωνιωδώς τρόπος «να ξεδοντιαστεί ποινικά η Χρυσή Αυγή», να τυποποιηθεί πληρέστερα ποινικά η σύσταση εγκληματικής οργάνωσης ώστε να αγκαλιάσει τη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης και οργανωμένης [παραστρατιωτικής] ομάδας ανάλογα με ό,τι συνέβη παλιότερα και με την τρομοκρατική δράση. Κι ύστερα;

Ύστερα, με το ποινικό οπλοστάσιο αντίστοιχο των υποδεέστερων ευρωπαϊκών κρατιδίων–Γερμανίας, Γαλλίας, Μεγάλης Βρετανίας: τους φαιοχίτωνες στη βαθύτατα φιλελεύθερη Αγγλία της δεκαετίας του ΄30 τους μάντρωναν όπως οι Γερμανοί στραποπεδάρχες: απλώς σταματούσαν εκεί– να αφήσουμε στη σοφία του Αρείου Πάγου, να ανακηρύξει στο μέλλον συνδυασμούς ναζιστικών κομμάτων, αφού πρώτα η τακτική δικαιοσύνη κάνει (ή: δεν κάνει) τη δική της δουλειά έναντι των πράξεων και των υποκινήσεων σε πράξεις βίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News