1984, Ιούνιος, ευρωεκλογές. Μητσοτάκης αρχηγός στη Νουδού, ο Αντρέας μετράει εκλογικές απώλειες, στους δρόμους πέφτει ξύλο. Βγαίνουν σούρουπο οι Κνίτες για αφισοκόλληση, καπάκι οι Ονεδίτες, μια νεολαία που φλέρταρε με τους τραμπουκισμούς αενάως, και κολλάγανε πάνω από τις αφίσες του ΚΚΕ, και καπάκι οι Πασόκες. Παραφυλάγανε οι Ονεδίτες, -κόλλησες πάνω από τη δική μου αφίσα, ρε Πασόκι;, -ουστ, ρε τραμπούκε! Και δώσ' του κυνηγητά και σφαλιάρες, ξαναβγαίνανε οι Κνίτες και ξανακολλάγανε, και στα κενά που περισσεύανε κόλλαγε το ΚΚΕ εσωτερικού του Κύρκου.

Ιούνιος 1984, και το Πασόκ τη σκαπουλάρει, ένα χρόνο μετά, το ’85, ξανακερδίζει τις εθνικές εκλογές, με απώλειες βέβαια, και δώσ’ του στις λαϊκές συνοικίες να σουβλίζουν αρνιά οι Σοσιαλισταραίοι, ρεφενέ, κάθε φίλος πρόσφερε κι από ένα, κοψίδια για το λαό βρε, κοψίδια δημοκρατικά, δεκαεφτά αρνιά σουβλίσανε το ’85 μόνο στην πλατεία του Ρέντη, άμα βάζανε και φουστανέλες θα ήτανε σαν την ταινία με τον Παπαφλέσσα.

Δεκαετία του ’80 και παντού τα πράσινα και μπλε καφενεία να κυριαρχούν, οι πράσινες και μπλε εφημερίδες, βρε αυτό το προαιώνιο παράδοξο, αυτός ο άνθρωπος που λέγεται Έλληνας, να έχει τον διχασμό μέσα του, βρε παιδί μου, ακόμα και στη μεγαλύτερη ειρήνη θα ψάξει να βρει διαχωρισμούς, ταμπέλες, χαρακτηρισμούς, χρώματα, η Καζαντζάκεια ρήση, ότι σημασία έχει να είναι ο άνθρωπος καλός δεν τον αφορά, θέλει να είναι «δικός του», σαν κι αυτόν, ίδιος και απαράλλαχτος, δεν αρκεί να είναι έντιμος, ευγενής, και φιλότιμος, όχι.

Το Πασόκ δικαίωσε την ιστορία του, αγαπητοί μου. Ναι, μάλιστα, μη γελάτε εσείς που καλοπεράσατε με την Πασόκα και τώρα γίνατε αντισυστημικοί και συριζούληδες και αριστερόβιοι, μην εξάπτεσθε! Μια χαρά σοσιαλισμό είχαμε, βρε! Και μάλιστα χωρίς τη χώρα φυλακή του παραπετάσματος. Θέλετε και αποδείξεις;

Δεν ήταν ισχυρά τα συνδικάτα; Πότε τα επαγγέλματα έγιναν ιδιοκτησίες των συνδικαλιστών; Επί Πασόκ!
Δεν ήταν το κράτος ο μεγαλύτερος εργοδότης της χώρας; Δεν είχε κοινωνικοποιήσει ένα σωρό εργοστάσια; Αν αυτό δεν είναι αριστερό, τότε τι είναι;
Δεν ήταν οι πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις της χώρας κρατικές; Και ακόμα είναι;

Δεν εισπράττανε οι αγρότες επιδοτήσεις, βάσει ποσότητας παραγωγής και εκταρίων, και όχι με βάση την ποιότητα των προϊόντων τους; Δεν εισπράττανε βρέξει-χιονίσει, χαλαζίσει, πλημμυρίσει;
Δεν είχαν αποκτήσει ένα σωρό απλοί εργαζόμενοι, ο λαός βρεε, τα εξοχικά τους, ως αυθαίρετα κατ’ αρχήν και μετά νομιμότατα; Τόσα εξοχικά σε ποιον ανήκαν; Στνη μπουρζουαζία; Όχι μόνο, και στον εργαζόμενο του ελληνικού σοσιαλισμού ανήκανε.
Δεν επιδοτήθηκε το σύνολο των Ελλήνων καλλιτεχνών, θέατρα, ταινίες, γκαλερί, εκθέσεις, φεστιβάλ, συναυλίες, καθιστώντας την ελληνική τέχνη κατά βάση κρατικοδίαιτη; Δεν είχε γίνει το μεγαλύτερο θέμα συζήτησης στην ελληνική επαρχία ο Μπρεχτ, σύμφωνα με την ιδιοφυή γελοιογραφία του Κυρ;
Δεν αδιαφορούσαμε για την περισυλλογή των φόρων καθώς και για τις εξαγωγές των προϊόντων μας;
Δεν στιγματιζόταν κάθε αντιρρησίας και κάθε αντίθετη φωνή, από τα κατάλληλα έντυπα, ως προδότης, Δεξιός, πουλημένος, πράκτορας, μαύρη αντίδραση, χουντικός και τα παρόμοια;
Δεν ήσαν τα κανάλια μόνο κρατικά;
Δεν ήταν τα όποια μονοπώλια κρατικά και μόνο; Το σύνθημα του ΚΚΕ, κάτω τα μονοπώλια, είναι το πιο αναρχικό σύνθημα της ελληνικής Αριστεράς.
Δεν είχαμε φιλίες με όλους τους κομμουνιστές δικτάτορες, από τον Ζίβκοφ μέχρι τον Καντάφι; Θεός σχωρέστους!
Δεν έκαναν οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι ότι δούλευαν, αλλά το δημόσιο τους πλήρωνε κανονικά;
Δεν πληρωνόταν ο εργαζόμενος στα τρένα περισσότερο από τον διανοούμενο καθηγητή πανεπιστημίου; Ιδού το σφυροδρέπανο που κυριάρχησε του διανοουμενισμού!
Δεν είχαμε αναρχικούς; Με τη δική τους γειτονιά, τα Εξάρχεια; Άρα είχαμε και κράτος, δεν μπορεί να εξεγείρονταν σε κράτος που δεν υπήρχε. Και μάλιστα δε συνομιλούσαν, τα αναρχικά συντρόφια, με τον αείμνηστο Αττικάρχη Αρκουδέα, που ήταν και ιδέα, σύμφωνα με σύνθημα της εποχής;
Δεν υποσχόταν το σύστημα αυτό μονιμότητα και σταθερότητα σε όλους τους τομείς; Δεν παρουσιαζόταν ως ένας σοσιαλισμός μεν, αλλά με όλα τα καλά του καπιταλισμού, ήτοι τις χαρές της κατανάλωσης, τα ανοιχτά σύνορα, της γκλαμουριάς, της ελεύθερης ζωής;
Δεν υπήρχε προσωπολατρεία για τον ηγέτη Αντρέα;
Δεν έγινε η κομματική ιδιότητα επάγγελμα και μέσο πλουτισμού, όπως ακριβώς στα κομμουνιστικά καθεστώτα, πριν και μετά την κατάρρευσή τους;

Γιατί άραγε η κανονική Αριστερά, άναυδη έβλεπε τα συνθήματά της να τα εξαργυρώνει το Πασόκ και εκείνη να μένει στάσιμη; Μα γιατί το Πασόκ ήταν η Αριστερά που θέλαμε. Χωρίς το βίαιο παρελθόν του εμφυλίου (ΚΚΕ), και με μια διακυβέρνηση συγκεκριμένη, που την έβλεπες, σε αντίθεση με το συγκεχυμένο όραμα του Κύρκου και λοιπών.

Και μάλιστα το Πασόκ ήταν και γενναιόδωρο και με τους αντιπάλους του, δεν τιμωρούσε τους διεφθαρμένους της Δεξιάς, οπότε και η Δεξιά δεν τιμωρούσε τους κλέφτες τους Πασόκ, μία σου και μία μου, μούγκα εσύ, μούγκα κι εγώ, έτσι; όλα καλώς καμωμένα, με ευρωπαϊκά λεφτά.

Το 1990 ο Τζίμης Πανούσης, στο σόου που έκανε στο Μετρό, στου Γκύζη, κατεβαίνει και ψάχνει τους θεατές για το ασύρματο μικρόφωνό του. Σκύβει και το βγάζει κάτω από την καρέκλα ενός ανυποψίαστου θεατή. «Κουφάλες Πασοκτζήδες, όλα τα κλέβετε», αναφωνεί, και «πέφτει» η αίθουσα από τα γέλια. Φανταστείτε, από τότε και ακόμα πιο πριν, τα σκάνδαλα και η διαφθορά, πηγαίνανε χέρι-χέρι με τον ήλιο τον πράσινο. 
Ο Χάρρυ Κλυνν, το 1987, σε εμφάνισή του στο Ζουμ στην Πλάκα, σε μια αποστροφή ριμάρει κάπως έτσι: «Είπαμε, δεν είμαι Πασοκτζής, δεν είμαι μαλάκας», (ακούγονται γέλια), «εσείς που γελάτε πρέπει να είστε νεοδημοκράτες, έτσι; Ούτε νουδού είμαι όμως, είπαμε μαλάκας, όχι πολύ μαλάκας!».

Όπως και να έχει, το ταξίδι τελείωσεεε. Πώς; δε σας αρέσει η Ιθάκη; Ε, τι να κάνουμε τώρα, φτιάξτε τη άμα δε σας αρέσει, αλλά οι εποχές περνάνε και τελειώνουν και όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει, που έλεγε και μια ψυχή…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News