Ακίνητος ώρα πάνω στο μικρό φορητό βάθρο, που καλύπτεται εξ ολοκλήρου από το κατάλευκο φόρεμά του (λες να ‘ναι κανένα πλαστικό κιβώτιο από αναψυκτικά;) Το πρόσωπο βαμμένο λευκό επίσης, χωρίς καμιά σύσπαση, καμιά αντίδραση ούτε καν μια σταγόνα ιδρώτα. Στα τεταμένα αλλά επιδεικτικά ακίνητα βαμμένα λευκά χέρια η αίσθηση μιας κίνησης, που έμεινε μισή, για να δοθεί έτσι έμφαση στην ακινησία. Κι ας τρέχει ο κόσμος γύρω μεσημεριάτικα, κι ας ιδρώνει το Σύμπαν με το τριανταπεντάρι στη Τσιμισκή.

Ο street artist ή street performer ή όπως αλλιώς τον λένε (έψαξα να βρω το όνομα της ειδικότητάς του αλλά μέχρι κι o ξερόλας Γούγλιος κώλωσε, οπότε τον βαφτίζω εγώ ασπροπρόσωπο) βρίσκεται επί τω έργον – επί την αδράνειά του για την ακρίβεια. Μόνον ο ήχος, που κάνουν τα ψιλά του φιλότεχνου περαστικού, θα τον ωθήσουν σε κάποιες στυλιζαρισμένες κινήσεις της performance (χμμμμ, λέμε τώρα)…

Ο επιρρεπής όμως στη χαζευτική τέχνη περαστικός θα πιάσει σκιά και θα εντοπίσει το εξαίσιο… Στο μπουτάρειο παγκάκι του καγκελόφρακτου πεζοδρομίου, στο ένα μέτρο απ’ τον ασπροπρόσωπο, μ’ ένα μπουκαλάκι νερό στο χέρι, κυρία στα εβδομήντα παρά, με φορμάικα κομοδινί μαλλί, ομιλεί απευθυνόμενη υπό γωνία στον ακίνητο καλλιτέχνη…
— « Δε μ’ άκουσε, αγόρι μου, δε μ’ άκουσε η επιπόλαιη… σε τίποτα δε μ’ άκουσε… της τα είχα πει εγώ γιατί η καρδιά της μάνας βλέπει μακριά αλλά…». Όχι, δε θα επεκταθώ στη μεσημεριάτικη εξομολόγηση της μάνας – α, ρεεε άτιμε ΕΟΠΥΥ με τις περικοπές σου, που ‘κοψες γιατρούς και φάρμακα κι αρχίσαμε τη street ψυχοθεραπεία.

Ζήλεψα τον ασπροπρόσωπο… μ’ έφαγε η ζήλια μέρα μεσημέρι. Και τι δε θα ‘δινα να ‘μαι στη θέση του, ασάλευτος, ατάραχος, ανώνυμος, κάτω από τη λευκή επίστρωση και τη λευκή στολή και να έρχεται ο πάσα ένας να σου λέει τον πόνο του… Ποια τέχνη, ποια επιστήμη, ποια επικοινωνία, ποια δράση έχει τόσο άμεσα και ορατά αποτελέσματα… Μετά την Ελληνίδα μάνα, θα ‘ρθει στο παγκάκι του streetαναλυτή ο ζορισμένος οικονομικά (όλη η πόλη δηλαδή), ο ερωτικά απογοητευμένος, ο κερατούκλης (όλη η πόλη δηλαδή), ο εγγεγραμμένος στον Τειρεσία, ο άνεργος (η μισή πόλη), η βαριεστημένη σύζυγος, ο-η ανασφαλής, ο-η γκρινιάρης-α, ο πικραμένος Ηρακλειδεύς κι ο εξαπατημένος Αρειανός — τα ΠΑΟΚΙΑ δεν… Κόσμος και ντουνιάς θα μαζευτεί, μόλις μαθευτεί το μυστικό πως υπάρχει ευήκοον ους, που ακούει χωρίς αντιρρήσεις και δεν απαντά — ακούσατε, ακούσατε, μόνο με κανένα ρημαδομισάευρο. Θα πεινάσουν οι ψυχίατροι κι οι ψυχοθεραπευτές…

Κι αν φανεί και κανένας ΣΔΟΕ καθοδόν για την επόμενη μπητσομπαροσυνάντηση με τον Ρέμο (οι φήμες λένε πως πήραν το ακριβές πρόγραμμα των εμφανίσεών του και κάνουν μαζί την περιοδεία), οι άτεγκτοι φοροελεγκτές ας φανούν μεγαλόψυχοι κι ας παραβλέψουν τη φοροδιαφυγή του street καλλιτέχνη. Αφορολόγητος κι ασάλευτος, άγνωστος και αμίλητος, ο ασπροπρόσωπος δικαιούται προνόμια και άτυπη φοροαπαλλαγή γιατί επιτελεί υψηλής επικινδυνότητας και ευθύνης λειτούργημα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News