"Ο ραδιοφωνικός σταθμός Αθηνών ύστερα από λίγο δεν θα είναι ελληνικός. Θα είναι γερμανικός και θα μεταδίδει ψέματα. Έλληνες, μην τον ακούτε. Ο πόλεμός μας συνεχίζεται και θα συνεχισθεί μέχρι της τελικής νίκης…".

Αυτά διάβαζε συγκινημένος ο εκφωνητής της κρατικής ραδιοφωνίας Κώστας Σταυρόπουλος καθώς τα γερμανικά στρατεύματα έμπαιναν στην Αθήνα το 1941. Τρία μόλις χρόνια πριν, είχαν ξεκινήσει στην Ελλάδα οι πρώτες ραδιοφωνικές μεταδόσεις. Πολύ προτού η τηλεόραση κάνει την εμφάνισή της με τόσο ισοπεδωτικό τρόπο, το ραδιόφωνο τρύπωνε από σπίτι σε σπίτι, μεταδίδοντας ειδήσεις, κρατικώς ελεγχόμενες βέβαια, αλλά και ελαφρά μουσική, νέα για τους αγρότες, προγράμματα για παιδιά και ποικίλο μουσικό πρόγραμμα. Όσο τα πολιτικά πάθη ήσαν οξυμένα, ιδίως κατά τα χρόνια του εμφυλίου και του μανιασμένου αντικομμουνισμού, το ραδιόφωνο στη χώρα πνιγόταν στην αναξιοπιστία και τη μονόπλευρη προπαγάνδα. Μόλις τα πάθη χαλάρωσαν, οι κρατικοί σταθμοί ανάσαναν περισσότερο, και φωνές μαγικές και υπέροχες ξεχύθηκαν στα ερτζιανά.

Στα χωριά το σήμα καθάριζε με το που έπεφτε το βράδυ. Βραδυόφωνο, το έλεγε μια θεια μου από την Κρήτη, καθώς το ακούγανε ρεμβάζοντας μετά το δείπνο.

Μιλάμε όλοι για το κλείσιμο της κρατικής τηλεόρασης, αλλά πουθενά δε διάβασα μια αναφορά στην ιστορία του ποιοτικού ραδιοφώνου, που σε σταθερό επίπεδο ήταν μόνο κρατικό, και το οποίο βίαια θανατώθηκε εν μία νυκτί. Εβδομηνταπέντε χρόνια συνεχών εκπομπών και ξαφνικά, σιωπή. Και καλά, έστω ότι υπήρχε κάποιος λόγος για την τηλεόραση, για το καημένο το ραδιόφωνο, προς τι τόσο μίσος; Οι ρημαδιασμένες δισκογραφικές της χώρας δεν τους κάηκε καρφάκι που τόσοι σταθμοί που διαφήμιζαν και προωθούσαν ττην ελληνική μουσική, ξαφνικά μουγκάθηκαν;

Κακά τα ψέμματα κι ακόμα χειρότερη η αλήθεια, αλλά ήθος και αξιοπρέπεια μόνο στο κρατικό ραδιόφωνο έβρισκες σε σταθερή βάση. Τώρα που γυρίζετε στην επαρχία, ψάξτε τις συχνότητες. Σε συντριπτική πλειοψηφία, οι ιδιωτικοί σταθμοί, και ιδιαίτερα τα επαρχιακά ραδιόφωνα, είναι βουτηγμένα στη φτήνια, τη σάχλα, την ψευτοχαρά και τον επιφανειακό τοπικισμό. Φωνές που σέρνονται, άσματα της πλάκας, διαφημίσεις της χειρότερης αισθητικής και αφόρητα ηλίθιες απόψεις "ακροατών", για να γεμίσει το πρόγραμμα και να λιβανιστεί ο χορηγός του προγράμματος.

Κυριακές πρωινά και πια ακούω μόνο BBC 6. Άραγε οι Άγγλοι χαζοί είναι και φωνάζουν τους επιφανέστερους μουσικούς τους να κάνουν εκπομπές και να διαδώσουν τη μουσική τους κουλτούρα; Πουθενά δε διάβασα στο σχέδιο ίδρυσης της (ξε)ΝΕΡΙΤ, τίποτα για μουσική συχνότητα. Και μετά λέμε για τη χρεοκοπία της μουσικής μας παράδοσης.

Αποτίω φόρο τιμής λοιπόν: Στη θεία Λένα και τις μαγικές της ιστορίες. Στο πρόγραμμα αυτό που σας το προσφέρει το Rol και είναι οι καθημερινές αισθηματικές σειρές με πρώτο από όλα το Πικρή, Μικρή μου Αγάπη. Στις νέες κυκλοφορίες της Κολούμπια, που ξεκινούσαν με την εισαγωγή από το Συννεφιασμένη Κυριακή. Στις ειδήσεις σε πανελλαδικό δίκτυο. Στις νυχτερινές εκπομπές της εθνικής οδού με τα βαριά λαϊκά και τις αφιερώσεις των φορτηγατζήδων και του Μάκη από το Μόναχο. Στις αναζητήσεις του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Στο Όσα παίρνει ο άνεμος, τη Ραδιοσυννεφούλα, το Ποπ κλαμπ, το Ροκ Κλαμπ, το Μέρα παρά μέρα και το Από τις τέσσερις στις πέντε του Γιάννη Πετρίδη και του Κώστα Ζουγρή που έμαθε τόσες γενιές πως η μουσική δεν έχει σύνορα. Στη Θεατρική βραδυά του πρώτου Προγράμματος. Στα Καθημερινά του Καθημερινού με το Δημήτρη Χορν. Στον Ιορδάνη τον Έλληνα με το Θύμιο Καρακατσάνη. Στο Τρίτο του Μάνου και τη Λιλιπούπολη. Στην εκπομπή της θεραπευτικής κοινότητας Διάβαση. Σε όλη τη νυχτερινή ζώνη, 11 με 1, του πρώτου προγράμματος. Και πρωτίστως, στη χαλκέντερη φλογέρα του τσοπανάκου και στο θρυλικότερο σήμα των ελληνικών ΜΜΕ.

Η τηλεόραση είναι το πιο ισχυρό και ξεφτιλισμένο μέσο της εποχής μας. Και κυρίως για πολιτική σκοπιμότητα υπάρχει. Λυπούμαι, αλλά δεν έχω κανένα σύνδρομο στέρησης για την κρατική τηλεόραση. Το Κρατικό ραδιόφωνο όμως μου λείπει. Μου λείπει πολύ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News