Για κάποιους είναι το νέο Wire, για κάποιους άλλους ανέβηκε ψηλότερα από αυτό γιατί έβγαλε στην επιφάνεια όλες τις λεπτομέρειες μιας υποκουλτούρας και από κάποιους τρίτους, λιγότερους, δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη. Το Breaking Bad μπήκε στην τελική του ευθεία και το καλύτερο αντίδοτο στον εθισμό που προκαλεί η «μπλε μαγεία» είναι ο απόλυτος εθισμός σε αυτή. Όχι στην κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη, αλλά στα οκτώ επεισόδια που απομένουν.

Εν τάχει, ένας μεσήλικας καθηγητής χημείας μαθαίνει πως πάσχει από καρκίνο και αποφασίζει να πληρώσει ο ίδιος τα έξοδα θεραπείας του, όπως και να αφήσει ένα σεβαστό ποσό στην οικογένειά του, όταν πια θα τους βλέπει από ψηλά. Συνεργάζεται με έναν πρώην μαθητή του και αρχίζουν το «μαγείρεμα» ενός ναρκωτικού που λειτουργεί όπως η κοκαΐνη, κάνοντας όποια παρανομία μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Και καθώς εξελίσσεται η σειρά, ξεχνιέται ο καρκίνος, ξεχνιούνται τα ναρκωτικά αυτά καθ’ αυτά και οι ανθρώπινες σχέσεις παίρνουν τη θέση τους.

Εάν δεν έχετε εθιστεί ακόμη στον κόσμο του Breaking Bad να ξέρετε πως το πρώτο βήμα είναι το δύσκολο. Σχεδόν πλήρης απουσία μουσικής στις πρώτες δύο σεζόν και στη συνέχεια εξαιρετικές επιλογές, ιδανικά «κουμπωμένες» πάνω στις σκηνές. Αργοί ρυθμοί, ρεαλιστικές επιλογές αρχικά και μετά όλα παίρνουν το δρόμο τους. Εξαιρετικές ερμηνείες από τους Aaron Paul (Jesse), Betsy Brandt (Marie) και Anna Gunn (Skyler), τόσο που να θες να μπεις στην οθόνη και να τους βάλεις στη θέση τους, αφού -ήδη- τρώγεσαι με τα ρούχα σου. Ίσως το μυστικό της επιτυχίας να είναι πως δεν αποτελεί αντιγραφή άλλης σειράς. Το House of Cards, που επίσης παίζεται τώρα και κάνει πάταγο, είναι απομίμηση του Boss, το οποίο κι αυτό με τη σειρά του πάτησε πάνω στο Borgen.

Μένουν ακόμη εφτά επεισόδια, λοιπόν, για να πέσουν οι τίτλοι τέλους. Οριστικά αυτή τη φορά, για μια σειρά που έπειτα από μερικά χρόνια θα μνημονεύεται. Όχι ως η κορυφαία όλων των εποχών, αλλά σίγουρα από τις κορυφαίες των τελευταίων. Για το πώς μια μικρή ομάδα ανθρώπων κατάφερε να εξελίξει τη δουλειά της και από μια -σχετικά- χαμηλών απαιτήσεων και κόστους παραγωγή κατέληξε στις πρώτες θέσεις. Τηλεθέασης, κοινού σε όλο τον κόσμο και, γενικότερα, αποδοχής για την κουλτούρα της. Μια κουλτούρα που απεχθάνεται το γρήγορο ρυθμό και το αυτοτελές επεισόδιο. Τα εύκολα, δηλαδή. Μια κουλτούρα που φέρνει την κλιμάκωση στα όριά της και που σου δείχνει στην αρχή της κάθε σεζόν (ή επεισοδίου) το τέλος και σε αφήνει στην υπόλοιπη διάρκεια να μαζεύεις το σαγόνι σου από το πάτωμα.

«Είναι πιο πιθανό μια έφηβη κοπέλα να κλείσει το τηλέφωνο με τις φίλες της, παρά το Breaking Bad να έχει happy end», έγραψε πριν από έναν μήνα ο David Hincknley στην «Daily News» της Νέας Υόρκης. Καλή θέαση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News