Το ερώτημα αυτό έχει καταχωρηθεί, πια, ως προαιώνιο: καλοκαιρινές διακοπές στο βουνό ή στη θάλασσα; Διακοπές στα ψηλά ή με άλμη στην πλάτη;

Αυτή η συζήτηση, λοιπόν, κρατάει χρόνια ανάμεσα σε παρέες φίλων, γνωστών, συναδέλφων, γειτόνων, συγγενών – ο καθείς με τα επιχειρήματά του. Προσωπικά ψηφίζω θάλασσα – και έχω επιχειρήματα γι’ αυτό. Βάλε μαγιό και βούτα μαζί μου στις επόμενες γραμμές.

Όπως θα γνωρίζετε από το περιβάλλον σας, υπάρχουν άνθρωποι που είναι ορκισμένοι εχθροί της μιας ή της άλλης περίπτωσης. Εγώ, λοιπόν, μπορεί να βρεθώ για λίγο σε κάποιο βουνό, αλλά καλοκαιρινές διακοπές χωρίς θάλασσα δε νοούνται. Η αρμύρα της είναι κάτι σαν το διαβατήριο που άτυπα εκδίδεις για να οδηγηθείς στην καρδιά του καλοκαιριού, είναι κάτι σαν χρίσμα. Η θάλασσα έχει τη μοναδική ιδιότητα να ξεπλένει τα πάντα από πάνω σου, βασικά από εντός σου. Είναι σαν την Κασταλία πηγή, το γράφω κάθε χρόνο, μπαίνεις μέσα της σε αποσύνθεση και βγαίνεις ζωντανός, άλλος άνθρωπος, καινούριος – να συστηθούμε. Έτσι, αν δεν περάσω από τη θάλασσα το καλοκαίρι, νιώθω σα να παραμένω εγκλωβισμένος σε έναν μεσαιωνικό, γοτθικό χειμώνα, με βαριά κι ασήκωτα μαύρα σύννεφα και κρύο που περονιάζει τα κόκαλά μου. Αν δεν περάσω το καλοκαιράκι από κάποια παραλία να βουτήξω στο «υγρό πυρ» νιώθω λειψός, σα να είναι μισές κι ανολοκλήρωτες οι όποιες διακοπές μου.

Η θάλασσα έχει τη μαγική ιδιότητα να με ηρεμεί – όπως και η φλόγα στο τζάκι. Φεύγουν τα μάτια μου, ταξιδεύουν στα πελάγη, γίνονται ναύτες που κουρσεύουν επιθυμίες, στιγμές, ανάσες. Για τις διακοπές μου, μου αρέσουν οι ήρεμες θάλασσες, οι «πισίνες», οι ήσυχες σα λίμνες, που σκάει πάνω στα νερά τους ο ήλιος και φτιάχνει νέες χρωματικές παλέτες, εκεί μέσα μπορώ να δω τον εαυτό μου. Μπορώ να διακρίνω ότι τα σχήματα γύρω μου ζωντανεύουν, παίρνουν άλλη διάσταση, κάνουν παρέα με έναν ατελείωτο όγκο που μπορεί και λικνίζεται τόσο ρυθμικά, στο πιο πολύ μπλε που έχεις δει ποτέ σου. «Θεέ μου, τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε», είπε ο Ελύτης.

Στις διακοπές μου αδιαπραγμάτευτα θέλω θάλασσα -έχω χωρίσει γι’ αυτό!- θέλω να βλέπω γύρω μου ανθρώπους -τη φυλή του θέρους- να αναπνέουν ιώδιο, να κάνουν έτσι λοβοτομές και να ξεχνούν μεμιάς όλα τα άσχημα του χειμώνα, θέλω παιδάκια να βουτούν τις πατουσίτσες τους στο καθαρτήριο που λέγεται θάλασσα. Θέλω ξάπλες στην καυτή άμμο με ερωτήσεις «πού να πηγαίνει αυτό το καράβι;» και «μήπως ξέρεις ποιο είναι το αστέρι που φωτίζει τόσο πολύ; Ας βγάλω το i-phone να δούμε». Η θάλασσα σε κάνει σκηνοθέτη, στην παραλία φτιάχνεις μόνος σου το συναρπαστικό έργο των διακοπών σου.

Ωραία είναι και στο βουνό το καλοκαίρι, δε λέω, αλλά η θάλασσα ξεφουρνίζει μπροστά στα μάτια σου κάθε φορά και άλλες εικόνες -σα γυναίκα που σε τρελαίνει κάθε στιγμή- είναι πάντα διαφορετική, έχει άλλον κυματισμό και, βέβαια, δημιουργεί έναν άλλο πολιτισμό. Η θάλασσα δημιουργεί τις συνθήκες μέσα μου για να αδειάσει το μυαλό μου πιο γρήγορα, με αποσυμπιέζει άμεσα, ξαπλώνω ανάσκελα στον αφρό της και αλλάζω ταχύτητα ζωής, σβήνω πιο εύκολα τα σάπια της χειμωνιάτικης πόλης. Το καλοκαίρι θέλω θάλασσα, παραλία, άμμο στα πόδια, με τους κόκκους της να μπερδεύονται ανάμεσα στα δάχτυλά μου, σα μυστικά καλά κρυμμένα, θέλω άμμο σαν ζάχαρη, αυτό μόνο μπορεί να γλυκάνει την ψυχή μου τώρα, αυτό είναι το μόνο γλυκό που θέλω. Ζητάω νερό και όχι βουνό στις διακοπές μου, για να είμαι ξαπλωμένος στην πετσέτα και τα βιβλία που διαβάζω να νοτίζουν από τα βρεγμένα χέρια μου, «ακόμα μία σελίδα κι έρχομαι να βουτήξω», με την πλάτη μου να καίγεται από τον ήλιο που ερωτοτροπεί με το αλάτι.

Μου αρέσει η θάλασσα, νομίζω ότι μου μοιάζει. Ή της μοιάζω, ελέγχεται. Είναι ήρεμη, σε λίγο μπορεί να έχει φουρτούνα, η κυκλοθυμία της είναι ο εαυτός μου, είναι εγώ, είμαι εκείνη, είναι εσύ. Το αντέχεις;

Και φέτος, λοιπόν, παρά το γεγονός ότι δεν μπορώ να κάνω πολυήμερες διακοπές, θα πάω όμως για μπάνιο και θα κάνω μεγάλες βουτιές, σαν τις γοργόνες που λατρεύει η κόρη μου.
Έπειτα, θα καθίσω στην αμμουδιά και θα ατενίζω το πέλαγος, που ξέρει τα πάντα για μένα, χρόνια μιλάω στη θάλασσά μου, ξέρει τα μυστικά μου, ξέρει τα πάντα για μένα. Κι εκείνη, ως αντάλλαγμα που την εμπιστεύομαι σταθερά, θα μου δώσει τη χαμένη μου ηρεμία, θα ηρεμήσει την τρικυμία στα σωθικά του μυαλού μου. Fair deal…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News