Η τέταρτη ημέρα είναι αφιερωμένη στο καλό φαγητό, που φυσικά πρέπει να συνοδεύεται πάντοτε από ανάλογο κρασί. Βλέπετε, για να απολαύσεις ένα όμορφο ταξίδι, είμαι της άποψης ότι πρέπει να προβλέπεις πάντοτε “διαλείμματα” ξεκούρασης… Ακόμη και για όσους δεν δηλώνουν λάτρεις του κρασιού, ωστόσο, μία βόλτα στη Νάπα (Napa Valley) της Καλιφόρνια είναι επιβεβλημένη, από τη στιγμή που βρίσκεσαι σε απόσταση μίας ώρας από αυτήν. Η διαδρομή είναι σχεδόν απολαυστική, καθώς φτάνεις στην καταπράσινη κοιλάδα. Πολύχρωμες πικροδάφνες δίπλα στο οδόστρωμα, όμορφα σπίτια με κήπους και μία αίσθηση “καλής ζωής” στον αέρα.

Προχωρώντας με προορισμό τα χωριά Santa Helena και Calistoga, οδηγεί κανείς μέσα σε έναν ατέλειωτο αμπελώνα, με καταπληκτικά κτίρια οινοποιείων δεξιά κι αριστερά στο δρόμο και τεράστια κτήματα, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Στα περισσότερα από αυτά περιμένουν πρόθυμα να σε ξεναγήσουν πρωινές ώρες, με την ελπίδα ότι θα ψωνίσεις μερικά μπουκάλια από το ακριβό cabernet, merlot ή αυτό που γράφει στην ετικέτα “blend”, δηλαδή ένα δυνατό χαρμάνι από τα κρασιά της παραγωγής κάθε οινοποιητικού οίκου,  που εκπλήσσει (περιεκτικότητα σε αλκοόλ 15%) με το δυνατό άρωμα και τη σπιρτάδα του. Φυσικά, έχει και λευκά, κυρίως chardonnay ή sauvignon, σε αφθονία. Όρεξη να 'χεις… Επειδή οδηγώ, αντιστέκομαι και αποφεύγω να δοκιμάσω, μέχρι την ώρα του φαγητού στο Cindy's Backstreet Kitchen, που το ακολουθεί σπουδαία φήμη στην περιοχή. Το ύφος του είναι καθημερινό και οικείο, αλλά το φαγητό του αποδεικνύεται υψηλού επιπέδου για τα γούστα μου, με ιταλικές επιρροές. Έχει, όμως, και χάμπουργκερ για όσους δεν τα χορταίνουν ποτέ. Και στο τέλος ένα σοκολατένιο κέικ, από αυτά που ονειρεύεσαι όταν είσαι παιδί… Περπατώ για λίγο στην Santa Helena, που εκ των υστέρων αποδεικνύεται το “κοσμικό” χωριό της Napa, ενώ μετά από οδήγηση μισής ώρας φτάνω το απόγευμα στην Calistoga, που μοιάζει περισσότερο παραδοσιακή, με κανα – δύο μπαρ, που θυμίζουν σαλούν. Αλλά για να είμαι σαφής: η Napa είναι περιοχή υψηλού τουρισμού, με πολλούς, ακριβούς ξενώνες για γνώστες του κρασιού και λάτρεις της γαστρονομίας, καθώς υπάρχουν κρυμμένα μέσα στα αμπέλια μερικές δεκάδες εστιατόρια που κατατάσσονται στη λίστα των αστεριών Michelin, ή σε άλλους καταλόγους gourmet. Ακόμη και για όσους φτάσουν με σκοπό να περάσουν την ημέρα στην ύπαιθρο, υπάρχει το Dean & Deluca's , δηλαδή το μεγαλύτερο μπακάλικο – delicatessen που έχω δει στη ζωή μου, με έτοιμα μεζεδάκια μεταξύ άλλων, ώστε να πιείτε το γενικά ακριβό κρασί με ένα μεζέ αντάξιό του. Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι χόρτασα τη Napa, αλλά την άφησα πίσω μου αργά το βράδυ, με την παρηγοριά ότι έδειξα χαρακτήρα και, τουλάχιστον, δεν είχα λόγο να φοβάμαι το αλκοτέστ!

Πέμπτη ημέρα στο Σαν Φρανσίσκο, έχοντας ξεθαρρέψει, είπα να αποτολμήσω και την πιο μακρινή απόδραση. Προορισμός το εθνικό πάρκο “Yosemite park” . Ένα από τα ελάχιστα σημεία, όπου μπορεί κανείς να δει από κοντά τα μεγαλύτερα δέντρα που υπάρχουν πάνω στον πλανήτη. Τα “Giant Sequoias”, ένα θαύμα της Φύσης. Δέντρα που ξεπερνούν τα 70 μέτρα ύψος σε ορισμένες περιπτώσεις, δηλαδή κάτι σαν μικρό ουρανοξύστη, με κορμό και διάμετρο κορμού γύρω στα 8 μέτρα. “Όταν τα πρωτοείδα, μου γέννησαν υπαρξιακά ερωτήματα”, ήταν το εύστοχο σχόλιο του φίλου μου, που με παρότρυνε να τα βάλω στο πρόγραμμά μου. Χρειάστηκε, βέβαια, να οδηγήσω γύρω στις τέσσερις ώρες για να φτάσω, αλλά αν δεν τα είχα δει θα με “έτρωγε” ακόμη…

Στα λεξικά υπάρχει ένας συγκεκριμένος ορισμός δίπλα στη λέξη “πόλη”. Για όλους εμάς, όμως, “πόλη” είναι κυρίως αυτό που μπορούμε να ζήσουμε και να αισθανθούμε σε μία από τις αστικές περιοχές, οπουδήποτε στον πλανήτη. Δύσκολα προλαβαίνει να δει κανείς τα πάντα σε αυτή τη ζωή, οπότε όλοι συγκρίνουμε με βάση τις εμπειρίες μας. Μέχρι χθες, έλεγα: όταν βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη νομίζω ότι πατάω στο κέντρο του κόσμου. Στη Βενετία έχω αφήσει την καρδιά μου. Το Παρίσι ήταν η πόλη που έβρισκα περισσότερο όμορφη, σαν ζωγραφιά. Ο Σηκουάνας, όπως και ο Τάμεσης στο Λονδίνο, δίνουν επιπλέον μία προοπτική, ένα παράθυρο στον “έξω” κόσμο. Η Αθήνα είναι η πόλη όπου μεγάλωσα και την αγαπώ. Όπως και η Ρώμη, διατηρούν μία μοναδική σχέση με την Ιστορία, σε κάνουν να αντιλαμβάνεσαι ότι όλοι ερχόμαστε από κάπου και κάπου πηγαίνουμε.

Η Απαγορευμένη Πόλη στο Πεκίνο είναι κάτι ανάλογο, όπως και το Κρεμλίνο στη Μόσχα. Η Βαρκελώνη είναι πρώτη στη λίστα μου – παραδόξως δεν τα κατάφερα να τη δω μέχρι σήμερα, αν και ακούω τα καλύτερα, αλλά βρίσκω υπέροχη τη Μαδρίτη και εσχάτως με γοήτευσαν μικρότερες πόλεις, όπως η Σεβίλλη, η Γρανάδα και το Εδιμβούργο στη Σκωτία. Εχω δει και πόλεις που αγάπησα για τις αντιθέσεις και τον χαρακτήρα τους. Βερολίνο, Δελχί, Σαγκάη, Σίδνεϋ, Σαϊγκόν, Αβάνα…  Θα μπορούσα να συνεχίσω για πάντα αυτή τη συζήτηση, που είναι από τις αγαπημένες μου. Εδώ και 20 ημέρες, όμως, που γύρισα από το Σαν Φρανσίσκο, έχω αλλάξει άποψη για τα πράγματα. Εχω την εντύπωση ότι είδα την πόλη που προσφέρει τη μεγαλύτερη ποικιλία εικόνων και παραστάσεων, σε μία γεωγραφική θέση που σε κερδίζει, όπως όλες οι πόλεις δίπλα στη θάλασσα. Προσπαθώντας να βρω γιατί τη λάτρεψα τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το Σαν Φρανσίσκο κατάφερε να ενσωματώσει στο μέγιστο βαθμό την ιστορία του στην καθημερινότητά του. Είναι ένα σημείο στο οποίο εμφανώς πάσχει η Αθήνα (τα τελευταία χρόνια άρχισε να το παλεύει σιγά – σιγά). Αλλά, επιπλέον, συνδυάζει το πρόσωπο μίας σύγχρονης, απίστευτα πολυ-πολιτισμικής κοινωνίας, με την ποιότητα ζωής που προσφέρει ένα φροντισμένο περιβάλλον και τα θετικότερα στοιχεία της αμερικανικής κουλτούρας. Να σας πω κάτι; Νομίζω ότι το Σαν Φρανσίσκο θα μπορούσε να βρίσκεται άνετα στην Ευρώπη ή στην Άπω Ανατολή. Αλλά αν έχετε διαφορετικές σκέψεις και προτάσεις, είμαστε εδώ για να τις μοιραστούμε. Ποιά είναι, λοιπόν, η δική σας “ομορφότερη πόλη του κόσμου”;         
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News