Από τα δεξιά, κατηγορούν τον Τσίπρα και την κυρίαρχη τάση του ΣΥΡΙΖΑ, πως στο Συνέδριο, έκαναν και επίσημα τη μεγάλη πολιτική στροφή. Και την παραμονή στο ευρώ δεν αμφισβήτησαν και απέρριψαν τις μονομερείς ενέργειες και δεν δέχτηκαν ως θέση του κόμματος το πέρασμα των τραπεζών σε δημόσιο έλεγχο ή την εθνικοποίηση στρατηγικών τομέων της οικονομίας. Από τ’ αριστερά, τους κατηγορούν για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Αθέτηση θέσεων που κυριαρχούσαν έως τώρα στην πολιτική ρητορεία τους. Καταγγελία μνημονίου, ολική διαγραφή χρέους κ.ο.κ.
  
Αν δεν πρόκειται για αφέλεια, είναι μάλλον σκοπιμότητα. Και των δυο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα αριστερό ακτιβίστικο κόμμα, που αμφισβητεί θεμελιώδεις κανόνες διαχείρισης του συστήματος. Προφανώς έχει διαφορετική και διακριτή προσέγγιση από τη συντηρητική παράταξη, η οποία ωστόσο θ' αποδειχτεί αν και όταν κερδίσει την κυβέρνηση. Ομως, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα εξουσίας την οποία διεκδικεί για να διαχειριστεί καλύτερα, όπως ισχυρίζεται. Όχι για να τη μεταβιβάσει στην κοινωνία ή να φέρει τη δικτατορία του προλεταριάτου που θα έλεγε και ο Κάρολος. Σωστά ή λάθος, είναι ένα διαφορετικό ερώτημα. Και αφορά εκείνους που πίστεψαν, έστω προς στιγμή, πως ο ΣΥΡΙΖΑ του 27% είναι κάτι διαφορετικό. Δεν λέω, να είμαστε αιθεροβάμονες, είναι ωραίο και ρομαντικό μερικές φορές. Αλλά ας μην ξεχνάμε και εκείνον που καθιέρωσε τη λέξη αυτή (αιθεροβάμονες ) στο πολιτικό μας λεξιλόγιο. Λεγόταν Ανδρέας Παπανδρέου και την επικαλέστηκε σε όσους συντρόφους του επέμεναν εκείνες τις εποχές στην αριστερή ρητορεία.
   
Με αυτό το δεδομένο, την πρόθεση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή ν' αποτελέσει ένα εναλλακτικό πόλο διαχείρισης της εξουσίας, το συνέδριο δεν μας έκανε σοφότερους. Μικρή σημασία έχει αν θα έπρεπε να διαλυθούν ή όχι οι συνιστώσες, αν το αριστερό ρεύμα έχει ποσοστά επιρροής κοντά στο 30% και αν ο νεαρός σύνεδρος έπρεπε ή όχι να εμφανισθεί με βερμούδα και σαγιονάρες. Αυτό το τελευταίο, σχολιάστηκε περισσότερο από τα άλλα δυο! Τουλάχιστον στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (sic).
   
Το συνέδριο θα είχε ενδιαφέρον, αν απαντούσε πειστικά σε μερικά άλλα ερωτήματα. Τι θα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ αν για παράδειγμα βρισκόταν στην εξουσία και ο Σόιμπλε του έλεγε πως αν δεν υλοποιηθούν οι εξωφρενικές απαιτήσεις των δανειστών, δεν θα καταβληθεί η δόση. Μια τέτοια απάντηση ήθελα. Διαπραγμάτευση, είναι προφανώς η πρώτη απάντηση. Ναι, αλλά «πώς», με τι όπλα, με ποιες εναλλακτικές;

Αλλά ακόμα και σε εσωκομματικού χαρακτήρα ζητήματα δεν έδωσαν πειστικές απαντήσεις. Ασχολήθηκαν με τις καμπύλες των δημοσκοπήσεων οι οποίες τους δείχνουν να κινούνται στα ίδια ποσοστά επιρροής με το κόμμα που εφαρμόζει τα μνημόνια, ακολουθεί αυταρχικές μεθόδους και απολύει χιλιάδες ανθρώπους; Νομίζω πως όχι.
     
Ενδεχομένως τα συνέδρια να μην προσφέρονται για τέτοιες απαντήσεις. Τουλάχιστον το συγκεκριμένο, που βασικό στόχο είχε, ως φαίνεται, να καταργηθούν οι συνιστώσες. Όμως, ο δρόμος προς την εξουσία, περνάει μέσα από συγκεκριμένες απαντήσεις. Οι οποίες, πρέπει να παραδεχτούμε, δεν είναι καθόλου εύκολες. Αλλά δεν βρίσκονται και σ' αυτά που απασχόλησαν το συνέδριο όλες αυτές τις ζεστές ημέρες…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News