Το ξέρω αυτό το βλέμμα· σφιγμένο, στριμωγμένο κοιτάζει τον φακό, εστιάζοντας στο κέντρο ακριβώς: «Εδώ να βλέπεις, και τα μάτια μην τα κλείσεις, μέχρι να σου πω», έχει δώσει εντολές ο μετρ της υψηλής ραπτικής Ντομένικο Ντόλτσε. Που θέλει, λέει, ν’ αναδείξει μέσα απ’ τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του την πιο προσωπική και ανδρική πλευρά του Λέο Μέσι. 

Όμως, ο Μέσι δεν είναι μοντέλο από γεννησιμιού του σαν τον Μπέκαμ, δεν έχει καν τον αέρα του Ρονάλντο. Ούτε το life style αυτωνών διαθέτει, ούτε τον ναρκισσισμό τους.

Έτσι, το βλέμμα του Λιονέλ έχει μείνει βεντούζα κολλημένη στο γυαλί, λες και τον βάλανε να κάνει ακτινογραφία θώρακα, όχι φωτογράφηση. Είναι ανίκανο να διαπεράσει τον φακό, να φανταστεί ένα κοινό συνεπαρμένο από τη δική του, τάχα, γοητεία – που δεν υπάρχει καν. Η μόνη γοητεία του παιδιού απ’ την αλάνα, πέραν της ποδοσφαιρικής του μεγαλοφυΐας, είναι η ταπεινή του στόφα. Αυτό κυρίως συνιστά και το μεγαλείο του: η ανεπίγνωστη ωραιότητα (πράγμα σπάνιο, σ’ αυτούς τους χώρους της παγκόσμιας δόξας και του πλούτου· κι ως προς αυτό, υπάρχουν ομοιότητες πολλές με τον δικό μας Πύρρο Δήμα).

Μάτια δεν έχει ο Μέσι παρά μόνο για τη στρογγυλή θεά. Γι’ αυτό, σε όλες τις φωτογραφίσεις όπου παριστάνει το μοντέλο (δείτε εδώ), έχει το ίδιο ύφος. Αχάραγο χαμόγελο, στόμα κουβάρι, χαμένο βλέμμα που δεν ξέρει από πού να κρατηθεί. Ο ντροπαλός κι αμίλητος, από τη φύση του, Λιονέλ μοιάζει να βρίσκεται σε άμυνα, να ψάχνει έναν χώρο να προστατευτεί· πότε εγκλωβισμένος σε κουστούμια με τεράστια παπιγιόν και πέτα (σαν ρέγκα στολισμένη με κορδέλα στο λαιμό), και πότε σέξι -τάχα μου- με ανασηκωμένο το μπλουζάκι -όχι τυχαία, πάνω στην ένταση του αγώνα- αλλά επιδεικτικά σαν σταρ του Διαδικτύου. Κι άλλοτε πάλι, καθισμένος άβολα σε σαλόνι Λουδοβίκου, λουφάζει εντελώς αμήχανος.  

Αυτός είναι ο λόγος, υποθέτω, που το βλέμμα του Λιονέλ κολλάει στον φακό και δεν τον διαπερνά. Η απεμπόληση της φυσικότητας κι ο ψυχικός του βιασμός, η αλλοίωση της φύσης του, (όποιες κι αν είναι οι σκοπιμότητες, όποιο στόχο και να έχουν: δημόσιες σχέσεις, χρήμα ή άλλα τέτοια). Η φωτογράφηση μοιάζει μάλλον με αποπλάνηση του Μέσι, κι έχω την αίσθηση ότι αποτελεί το σύμβολο μιας καίριας ήττας: τον θρίαμβο του life style και την απώλεια ενός ακόμα οχυρού.

Κρίμα. Γιατί τα φυσικά προτερήματα του Μέσι, (η αυθεντικότητα και η αλήθεια του, πρωταγωνιστής και αντιήρωας μαζί, κορυφαίος και συγχρόνως αντιστάρ) θα μπορούσαν να συμβάλουν ώστε να αποκτήσει το ποδόσφαιρο ξανά τα αμιγώς αθλητικά του χαρακτηριστικά. 

Πάντως, αν κάτι διασωθεί απ’ την καρικατούρα του Λιονέλ στο μόντελινγκ και στην καινούρια σταδιοδρομία, θα είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου έξω απ’ τα νερά του· το αμήχανο βλέμμα του παιδιού απ’ την αλάνα. Που δεν κατάφερε εντέλει ο μετρ της υψηλής ραπτικής και ο φακός του να εξαλείψουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News