Η ιστορία που απεκαλύφθη χτες στην Ισπανία είχε έναν καθαρά εμπορικό χαρακτήρα – μωρά που γεννιόντουσαν στο Μαρόκο, ακριβέστερα στον ισπανικό θύλακα της Μελίλα στις δεκαετίες του ΄70 και του ΄80, μεταφέρονταν στην Ισπανία για να πωληθούν σε εύπορα άκληρα ζευγάρια. 31 άτομα συνελήφθησαν ως πρωτεργάτες του δικτύου εμπορίας μωρών, οι οποίοι μαζί με τα βρέφη προμήθευαν και πλαστά πιστοποιητικά για να «αποδεικνύεται» η βιολογική συγγένεια…

Μια τέτοια ιστορία θα ήταν οδυνηρή σε όποια χώρα κι αν συνέβαινε. Στην Ισπανία όμως το θέμα αποκτά ιστορικό βάθος και αγγίζει ευαίσθητες χορδές. Διότι από το 2010 ως σήμερα έρχονται συνεχώς στο φως της δημοσιότητας στοιχεία από το τεράστιο σκάνδαλο των μωρών που είχαν κλαπεί επί Φρανκισμού. Νέες κοπέλες έγκυες ή απλώς απείθαρχες κλείνονταν εσωτερικές σε οικοτροφεία καλογραιών «εποπτευόμενης εκπαίδευσης». Ανήλικα κορίτσια κλείνονταν στα οικοτροφεία για να κρύψουν την εγκυμοσύνη τους και μόλις γεννούσαν, οι  καλόγριες τους έπαιρναν το μωρό τους, με τη συγκατάθεσή τους ή και χωρίς αυτήν…

Κορίτσια κατέφταναν στα οικοτροφεία (στη Μαδρίτη αλλά και σε ορεινά χωριά) από όλη τη χώρα. Κατά τη μαρτυρία μιας κοπέλας από τη Βαρκελώνη (Courrier International) «στα 15 μου χρόνια, το 1974, πήρα μέρος σε μια συγκέντρωση. Με συνέλαβαν και μετά με άφησαν ελεύθερη. Μια βδομάδα αργότερα ήρθε η μάνα μου στο σπίτι μαζί με ένα γιατρό. Αυτός μου έκανε μια ένεση και ξύπνησα στη Μαδρίτη! Ήμουν έγκλειστη σε ένα οικοτροφείο, όπου έζησα μιαν εφιαλτική ζωή – οι καλόγριες μας έκαναν μια συνεχή πλύση εγκεφάλου, μας ξυπνούσαν τα χαράματα για να προσευχηθούμε, μας έβαζαν να δουλεύουμε τζάμπα, ενώ θυμάμαι μια φορά που ήρθαν δυο κορίτσια με μπανταρισμένα τα στήθη τους, κλαίγοντας με λυγμούς. Είχαν γεννήσει, είχαν θηλάσει και πριν απογαλακτιστούν τα μωρά τους, τα πήραν οι καλόγριες και τα έδωσαν σε οικογένειες «για να τα αναθρέψουν καλύτερα».

Κατά τη μαρτυρία της Λόλι εξάλλου, στη διάρκεια της παραμονής της στο οικοτροφείο θυμάται τις αυτοκτονίες δύο κοριτσιών «τουλάχιστον» – «η μία είχε πέσει από τη σκάλα. Είχαν γεννήσει και τους πήραν τα μωρά», σημειώνει. Στις περισσότερες έλεγαν ότι αρρώστησαν τα μωρά τους και τα αποτραβούσαν από τις μάνες τους. Μετά, τους έλεγαν ότι πέθαναν. Η Κάρμεν διηγείται πως «δεν άφηνα το μωρό μου από τα μάτια μου ούτε για ένα λεπτό. Έτρεμα μην αρρωστήσει και μου το πάρουν». Μια ισπανίδα από τη Βαλένθια βρήκε τις προάλλες (ύστερα από μισό αιώνα) τη βιολογική μητέρα της. «Γέννησα στο νοσοκομείο το ΄64 και οι νοσοκόμες μου είπαν ότι το μωρό μου γεννήθηκε νεκρό. Μέχρι σήμερα πίστευα ότι ήταν έτσι κι αναρωτιόμουν για το φύλο του παιδιού μου», είπε τη μέρα που αγκάλιασε την κόρη της, ύστερα από μακρά έρευνα και διασταύρωση δειγμάτων DNA.

Η κλοπή των μωρών ήταν μια συνηθισμένη πρακτική στα χρόνια του Φράνκο – από το ΄39 ως το ΄75 (κατά ορισμένες πληροφορίες και πέραν του ΄75) ένα εμπόριο μωρών ανθούσε, εξυπηρετώντας πολιτικές σκοπιμότητες, αλλά και πραγματικές ανάγκες, σακατεύοντας ταυτόχρονα νέα κορίτσια και δημιουργώντας μια γενιά ανθρώπων χωρίς ταυτότητα.

Οι σχετικές πληροφορίες αναφέρουν ότι η υιοθεσία δεν είχε νομική κατοχύρωση ως το 1987, ως εκ τούτου η όλη διαδικασία γινόταν στο σκοτάδι και συμπληρωνόταν από μια βιομηχανία έκδοσης πλαστών πιστοποιητικών. Σήμερα, σύλλογοι των θυμάτων -όπως η οργάνωση «SOS κλεμμένα μωρά»- υπολογίζουν ότι εκατοντάδες χιλιάδες μωρά αφαιρέθηκαν από τη μάνα τους και δόθηκαν σε εύπορες οικογένειες φίλιες στο δικτατορικό καθεστώς. Ορισμένα δημοσιεύματα αναφέρουν το νούμερο 300.000, ενώ στη δικαιοσύνη βρίσκονται ήδη 1.500 περιπτώσεις. Οι αρμόδιες αρχές διευκολύνουν τη σχετική διερεύνηση – δίνοντας προτεραιότητα στα τεστ DNA και στην εκταφή των οστών. Διότι, τελικά, η κλοπή των μωρών ήταν μια καμουφλαρισμένη κρατική επιχείρηση, ακριβώς όπως αρμόζει στα δικτατορικά καθεστώτα που διακρίνονται για την εκκωφαντική τους υποκρισία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News