«Ου παντός βαρουφακίζειν», θα έλεγε ο αρχαιογνώστης παραφράζοντας τον Στράβωνα και για να το ξεστράβωνα -σε ελεύθερη απόδοση- ποιος είσαι, ρε, που θα μιλήσεις και για οικονομικά… Θα το αποτολμήσω, όμως, με το δικαίωμα του μέσου νου και την ανάγκη να υπερασπιστώ το μακρινό όνειρο του αυτονόητου μέσα στον κλαυσίγελο, που ζούμε, αλλά και την εμμονή να μη μας περνούν για…

Αφήνω το Σύμπαν μου (αυτό των λέξεων) και πάω στο Υπερπέραν  των αριθμών… Έστω, λοιπόν, Έλληνας άγαμος μισθωτός του ευρύτερου δημόσιου τομέα και ηθελημένα διαλέγω αυτόν (υπαρκτότατο του περιβάλλοντός μου για την ακρίβεια των αριθμών) χωρίς να τολμώ ν’ αγγίξω την περιοχή του ιδιωτικού τομέα, όπου το έργο λέγεται «Ο θάνατός σου η ζωή μου». Εξαιρώ επίσης την τάξη «ελεύθεροι επαγγελματίες» γιατί και το «ελεύθεροι» και το «επαγγελματίες» είναι ευφημισμοί, που κρύβουν την ακριβή περιγραφή «ημιάνεργοι» ή, στην καλύτερη, «ό,τι κάτσει».

Ο συγκεκριμένος μισθωτός, προ περικοπών, λάμβανε 1.380 ευρώ και τώρα παίρνει 1.005 ευρώ (άγιο είχε) με απώλεια 375 ευρώ Χ 12 = 4.500 ευρώ ετήσια μόνο από μισθό και δεν συνυπολογίζω δώρα και επιδόματα άδειας. Πλήρωσε χαράτσι 750 ευρώ για ένα σπίτι περίπου 100τ.μ., φόρο εισοδήματος περίπου 2.000 ευρώ παραπάνω από πέρυσι, έκτακτη εισφορά 500 ευρώ και επίδομα αλληλεγγύης (γιατί είμαστε άνθρωποι πάνω απ’ όλα) 50 ευρώ μηνιαία από το 2011 κι αφήνω απέξω όλο το πορνό των εμμέσων άδικων φόρων, που εκτινάχθηκαν μετά τη σωτηρία μας. Η συνολική εισφορά του σωσμένου μισθωτού για το ξεπέρασμα (αχαχαχά) της Κρίσης, με τους πιο πρόχειρους υπολογισμούς, ξεπερνά τις 8.000 ευρώ ετησίως.

Αν υποθέσουμε πως το συμπαθές μας δείγμα είχε πάρει κι ένα στεγαστικό δάνειο 100.000, έχει να πληρώνει μια δόση καθορισμένη προ Κρίσης για αρκετά χρόνια για ένα ακίνητο, που έχει χάσει σίγουρα τη μισή του αξία. Αν το σπίτι έκανε 200.000, ουδείς έχει ή θέλει να δώσει 100.000 για ακίνητο πενταετίας πλην κορακιών, που βγήκαν παγανιά προς άγραν ημιθανών. Η απώλεια και η αιμορραγία σαφώς και μεγαλώνει, έως που γίνεται και θανατηφόρα.

Ας μην γκριζάρει άλλο η εικόνα κι ας βάλουμε υποθέσεις εργασίας, για να χρωματίσουμε λίγο. Αν πούμε πως ο μισθωτός μας έχει και 50.000 ευρώ καταθέσεις, έστω από μια θεία άτεκνη αποβιώσασα, τότε θ’ αναφωνήσουμε ομοθυμαδόν «α, ρε μπρούκλη…» και θα τον περιμένουμε στη γωνία για κανένα δανεικό… Αν, όμως, αλλάξουμε και την πρώτη-πρώτη παράμετρο από «Έλληνας» μισθωτός σε «Κύπριος» και αφήσουμε όλη τη διεθνοπολιτική  και γεωστρατηγική παράμετρο απέξω, εστιάζοντας στη μεγάλη κατηγορία πολιτών «μεροδούλι μεροφάι», υπό το φως των προτεινόμενων τάσεων κουρέματος στη Μεγαλόνησο, ο άνθρωπός μας θα επιβαρυνθεί στην πρώτη φάση της κουράς (γουλί, εν χρω ή χειροβομβίδα;) με

α) μηδέν ευρώ, αν επικρατήσει το εν εξελίξει καλό σενάριο κουρέματος (Plan ?) για τους καταθέτες κάτω των 100.000 ευρώ
β) με 50.000 Χ 6,75% = 3.375 ευρώ αν ισχύσει το αρχικό κακό σενάριο (άλλο Plan)
γ) 50.000 Χ 4% = 2.000ευρώ (κι αυτό Plan και το πουλάν)

Το αμείλικτο της σύγκρισης των αριθμών ανάμεσα στον Έλληνα και τον Κύπριο σωσμένο κραυγάζει χωρίς καμιά αναφορά σε αίσθημα, κλίμα ή ηθικό ούτε και σε σούπερ μάρκετ… Η μεθόδευση απλώς διαφέρει και στο νησί ο κυνισμός περίσσεψε.

Μ’ όλη τη συμφορά του αδελφού κουμπάρου αυτές τις μέρες στρέψαμε το βλέμμα στη Λόλα, που απ’ τη φωτιά ποιος θα τη βγάλει (όχι ο Σοκολάτας, που ‘χει δύναμη μεγάλη, βέβαια). Σα να ξεχαστήκαμε με τα βάσανα του διπλανού, ενώ τα νούμερα λένε ότι εμείς είμαστε πιο Λόλες κι απ’ τη Λόλα. Κι ας μη βιαστεί κανείς βλέποντας τους αριθμούς να βροντοφωνάξει «Είμαστε όλοι Κύπριοι» ή και να επαναφέρει εκείνο το ξεχασμένο «Ένωση», απ’ την αντίθετη φορά τώρα πια – είναι υποκριτικό και ποιος ξέρει τι άλλο ακόμη έρχεται στο νησί. Κι όμως, επιμένουμε και παραμένουμε εδώ άκεφοι και καναπεδάτοι…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News