Το πρόσωπο και ο τρόπος που μιλάει θυμίζει κατευθείαν ηρωίδα του Φάσσμπιντερ. Τριγωνικό πρόσωπο, έντονα ζυγωματικά, ανοιχτόχρωμα πλην όμως σκοτεινά μάτια, γυμνός αυχένας. Ο τρόπος που γράφει πονάει σαν κοπίδι ή καλύτερα για να χρησιμοποιήσουμε μια δική της φράση σαν το διάστημα ανάμεσα στη μαχαιριά και το χέρι που χτύπησε.

Τελειώνοντας το βιβλίο είχα την όλο και πιο δυσεύρετη βεβαιότητα και χαρά ότι ανακάλυψα μια συγγραφέα με ύφος, αποσκευές και βάρος. Μία που σίγουρα της άξιζε το Νόμπελ.

Ταξιδιώτισσα μετέωρη η Μύλλερ δεν κατονομάζει πουθενά τη γενέτειρά της Ρουμανία, είναι παντού “η άλλη χώρα”, ούτε και τον Τσαουσέκσου, είναι “ο δικτάτορας”. Με τα πόδια στο Βερολίνο και τα σπλάχνα στη Ρουμανία, η μετέωρη ταξιδιώτισσα φτιάχνει ένα σύμπαν που ταρακουνάει τα σωθικά του αναγνώστη: σαν να μην υπάρχουν ήχοι, χρώματα, αγγίγματα, όλα είναι ένας παγωμένος – παγιωμένος κόσμος αποξένωσης. Καμμιά ρητορία, καμμιά γενική περιγραφή. Το σφίξιμο στο στομάχι έρχεται μέσα από την ακριβέστατη και αριστοτεχνικά φυσική περιγραφή αδιόρατων λεπτομερειών της καθημερινότητας της ηρωίδας που αναζητά τρόπους εγκατάστασης σε έναν τόπο που δεν είναι ο δικός της. Όλες τις λεπτομέρειες που δίνουν υπόσταση και διακριτικά στη ζωή. Μικρές μικρές εικόνες, κινηματογραφικά συχνά διατυπωμένες , που μοιάζουν ασύνδετες αλλά η αλληλουχία τους, ιδιοφυής από το μολύβι της Μύλλερ, συνθέτει σπαραγματικά και μαζί πλήρως έναν Κόσμο.

Προσβλέπουμε και στα επόμενα βιβλία της στα Ελληνικά, ο εκδότης της εδώ ήδη από χρόνια τα έχει αναγγείλει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News