Χειμερινό τουρισμό δεν είχα κάνει ποτέ μου. Γεγονός. Επηρεασμένος, λοιπόν, από μια παρέα φανατικών του χιονιού, το αποφάσισα. Ανάμεσα σε δύο παραστάσεις στη βόρειο Ελλάδα, θα έσπευδα να δω κι εγώ μια άσπρη μέρα.

Αφού αγόρασα, στις εκπτώσεις, το απαραίτητο χιονοδρομικό μπουφάν, ενισχυμένο με φλις, καθώς και τα κατάλληλα μποτάκια, φόρτωσα το αυτοκίνητο, πήρα και τα σιντί μου και βουρ για Κατερίνη. Κάνουμε τις παραστάσεις μας και, την επομένη, μέσα στη βροχή και τη συννεφιά, να 'μαι να ανηφορίζω για το Ελατοχώρι.

Στο Ελατοχώρι πας από δύο δρόμους: Από τον πάνω που κίνησα εγώ, η σήμανση είναι ανύπαρκτη, σχεδόν. Κάποια στιγμή μπήκα σε ένα χωριό και – αφού στριφογύρισα, κανένα πεντάλεπτο – είδα σε ένα ντουβάρι, με μεγάλα, ασβεστωμένα γράμματα "Χιονοδρομικό" με ένα βέλος προς τα δεξιά. Τράβηξα προς τα κει και, ευτυχώς, βγήκα σωστά.

Αποφασισμένος να κάνω μαθήματα χειμερινών σπορ, και ταξιδεύοντας για το χειμερινό θέρετρο του Ελατοχωρίου, ήταν κάπως παράξενο που στα ηχεία του αυτοκινήτου είχα τοποθετήσει τα "Τραγούδια μας" του Μάνου Λοΐζου, με τον Γιώργο Νταλάρα. Ίσως να μην πολυταίριαζε το "Πάρτο απόφαση βρε Στράαατοο, να γραφτείς στο συνδικάτοο", που τόσες γενιές διαδηλωτών γαλούχησαν, με το λάιφστάιλ του σνόουμπορντ, παρ' όλα αυτά με έβαλε σε ενδιαφέρουσες σκέψεις για το τι εκφράζουν σήμερα αυτά τα ακούσματα, εκπληκτικών ντοκουμέντων, από την άλλη άποψη, της εποχής εκείνης.

Φτάνω, λοιπόν, αργά το μεσημέρι στον ωραιότατο ξενώνα. Συννεφιά και ψιλό χιονόνερο στον αέρα. Ένα κυκλικό τζάκι με υποδέχεται. Αφήνω τα πράγματα και ανηφορίζω οδικώς για το χιονοδρομικό. Μετά εικοσαλέπτου σχεδόν πορείας, ένα κάτασπρο τοπίο αντανακλάται στα μάτια μου. Τα χιονοδρομικά, επειδή είναι τοποθετημένα στις πλαγιές των βουνών, συχνά παρουσιάζονται μπροστά σου ξαφνικά. Στρίβεις από τη μη χιονισμένη μεριά και ένα ολόλευκο σεντόνι ξεπετάγεται, σαν απότομη αλλαγή θεατρικού σκηνικού.

Δυστυχώς, σε μια ωρίτσα θα έκλεινε, πού να ήξερα ο άσχετος ότι τα χειμερινά σπορ είναι πρωινά, καθότι μετά σκοτεινιάζει και τα χιονοδρομικά κλείνουν. Όπως και να έχει, ο χιονοδιάδρομος είναι μαγευτικός. Έχει ομίχλη. Παίρνω ένα ζεστό εσπρεσάκι και αράζω έξω. Μέσα από την ομίχλη ξεπετάγονται θαρραλέοι σκιέρ που κατηφορίζουν με ζιγκ ζαγκ και αξιοζήλευτη ισορροπία. Σα χαζό παιδί της πόλης και του νότου, που βλέπει χιόνι υπερσπανίως, φωτογραφίζω τα χιονισμένα δέντρα που θυμίζουν χριστουγεννιάτικες καρτ ποστάλ.

Επιστροφή στον ξενώνα, ξεκούραση και, πρωί-πρωί, την επομένη, βουρ στον χιονιά. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς έχει χιονίσει, όλα είναι αφράτα και λευκά. Ο Χρήστος που έχει τον ξενώνα είναι πρωταθλητής του σνόουμπορντ και αναλαμβάνει να με μυήσει. Νοικιάζω εξοπλισμό, δηλαδή σανίδα, μπότες, παντελόνι, και γάντια. Ευτυχώς το μπουφανάκι, μου έκανε. Μάθημα πρώτο: Δέσιμο και λύσιμο από τη σανίδα, στάσου όρθιος, πέσε, ξανασήκω. Ο Χρήστος ισχυρίζεται ότι στο σκι τραυματίζεσαι ευκολότερα, με ρήξεις ισχίου, κ.λπ. Μπορεί στη σανίδα να έχεις τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι, αλλά οι πτώσεις είναι πιο ανώδυνες, παρά το ότι είναι συχνότερες. Τα πόδια μονίμως λυγισμένα, το χέρι μπροστά τροχιοδεικτικά και σε πρώτη φάση κρατήσου όρθιος και μάθε να σηκώνεσαι. Πιτσιρικάδες με προσπερνάνε ολοταχώς, καθώς την περισσότερη ώρα είμαι πεσμένος κάτω, αλλά η μανούβρα του μπρούμυτου σηκώματος με διευκολύνει, μέχρι που καταφέρνω – στην παιδική πίστα, με τη μικρή κλίση – να κατηφορίσω, δυο-τρεις φορές, χωρίς να πέσω! Θρίαμβος!

Πηγαίνουμε στο λιφτ και ανεβαίνουμε στην επάνω κορυφή. Χαζεύω από κάτω τη μικρή χαράδρα. Επάνω στις κολόνες του λιφτ κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα να βάλει ηχεία που παίζουν μουσική καφετέριας. Ίσως να σκέφτηκε ότι οι αναβάτες θα τρόμαζαν με την ησυχία των βουνών. Στην κορυφή υπάρχει ένα μεγάλο πλάτωμα, όπου πιο εξοικειωμένος πια πηγαινοέρχομαι, με λιγότερες πτώσεις αυτή τη φορά. Κάποια στιγμή ξεθάρρεψα και, αφού ακολούθησα την κλίση του εδάφους, παραλίγο να πέσω στη χαράδρα. Ωωω-ωωωω! Ευτυχώς, τελευταία στιγμή, βούτηξα με τα μούτρα στο χιόνι.

Έχω γίνει μούσκεμα από την πολλή προσπάθεια. Στη βάση του λιφτ υπάρχει ένα ξύλινο καλύβι, με μια επιγραφή, "Snowbar". Πάμε να πιούμε κάτι να ξαποστάσουμε. Μπαίνουμε μέσα. Σκιέρ και σνοουμπορντάδες καταφτάνουν συνεχώς. Η ζέστη μέσα αρκετή, οπότε πετάμε τα μπουφάν σε μια αιώρα που κρέμεται απ' το ταβάνι. Γρήγορα το καλύβι τιγκάρει, ένας ντιτζέι αναλαμβάνειι τα πικάπ, τα μπλακ λέιμπελ ανοίγουν και ώρα δύο και κάτι το μεσημέρι, τη στιγμή που το μεσημεριανό δελτίο του Μέγκα σου μαυρίζει τη μέρα, εδώ το γλέντι ανάβει, οι χαρτοπετσέτες πετιούνται στον αέρα και άγνωστα εκτός εμπορίου λαϊκά ξεχύνονται από τα ηχεία, επιλογές του, με το Radiohead μπλουζάκι, ντιτζέη. Δεν θα τους αφήσουμε να μας πάρουν το χαμόγελο, μου λέει ο Χρήστος, και για άλλη μια φορά αντιλαμβάνομαι πως το νούμερο ένα εξαγώγιμο προϊόν αυτού του τόπου είναι ο τρόπος ζωής του, αυτή η ατίθαση και ενίοτε αυτοκτονική στάση απέναντι στην πραγματικότητα.

Βγαίνουμε τρεκλίζοντας. Σωριάζομαι σε μια σεζ λονγκ με θέα τη χιονισμένη πλαγιά. Ξαναπαίρνω το λιφτ, το προσωπικό ευγενέστατο και χαμογελαστό. Ξεφορτώνομαι τον εξοπλισμό και αγναντεύω, μια τελευταία φορά, το χιονοδιάδρομο. Το μυαλό μου έχει καθαρίσει. Μα, τι όμορφη που είναι αυτή η χώρα, σκέφτομαι. Αυτή η ομορφιά θα μας σκοτώσει όλους.

Καιρός να κοιτάξουμε τον χειμερινό μας τουρισμό. Τίποτα δεν έχουμε να ζηλέψουμε, παρ'  εκτός την οργάνωση και τις τιμές. Από τοπία και ποιότητα ζωής υπερτερούμε κατά πολύ. Μην ξεχνάμε ότι είμαστε ορεινή χώρα, με ένα σωρό βουνά. Πώς ταυτιστήκαμε μόνο με τις παραλίες και τον ήλιο; Ο Αγγελόπουλος από την άλλη κάτι ήξερε που αλώνιζε τη χώρα μες στο καταχείμωνο. Γιατί να μη βγάλουμε κι εμείς χειμερινούς πρωταθλητές; Οι Αυστριακοί και οι Αμερικάνοι είναι πιο μάγκες;

Ίσως να σκέφτεστε πως τα χειμερινά σπορ είναι ακριβή υπόθεση. Όχι όσο νομίζουμε. Παντού στο Ελατοχώρι έβλεπα ταμπελάκια για ειδικές τιμές για άνεργους. Και, γενικώς, οι προσφορές πάνε κι έρχονται. Κι αν μπορείς να πας καθημερινή, είναι όλα στα πόδια σου και πολύ πιο οικονομικά. Το βασικό έξοδο είναι η βενζίνη και η μετακίνηση, αν ανεβαίνεις από το Νότο. Για τους κατοίκους των, πέριξ των χιονοδρομικών, νομών είναι μια βόλτα.

Κάθομαι στο τζάκι και πίνω ένα κόκκινο ημίγλυκο. Ολαρία, ολαρά, χιόνι πέφτει από ψηλά. Χαζεύω σανίδια στο ιντερνέτι. Το snowboard είναι μεγάλο κόλλημα. Πρέζα κανονική. Νομίζω, πιο πολύ απ' το σκι. Και με μια μέρα καταβάσεων έχεις γλιτώσει τα λεφτά τριών ψυχαναλυτικών ραντεβού, οπότε συμφέρει. Στο νου μου έρχονται ταινίες δράσης με σκηνές καταδίωξης στα χιόνια. Ο snowboarder πετάγεται μπροστά στον κακό σκιέρ, του δίνει μία στη μούρη με τη σανίδα και το χιόνι βάφεται κόκκινο.

Στο ξενώνα σερβίρουν τοπικά εδέσματα. Συμφωνώ. Να μη μας πάρουν το χαμόγελο. Έστω κι αν οι άσπρες μέρες μας είναι, πια, μόνον οι χιονισμένες. Υγιαίνετε!

Υ.Γ.: Τα χιόνια στο Ελατοχώρι, και στα περισσότερα χιονοδρομικά, κρατάνε μέχρι το Πάσχα σχεδόν, οπότε προλαβαίνετε άνετα. Συμβουλευτείτε, πριν ξεκινήσετε, την πρόβλεψη του καιρού, και απολαύστε τα ελληνικά βουνά!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News