«Λολίτες της Αθήνας» (1965, σκην. Γιώργος Παπακώστας)

Σκηνή: Ο Κώστας Ζανίτος (Δημήτρης Μυράτ), ένας αξιοπρεπής οικογενειάρχης και επιτυχημένος αρχιτέκτονας, γνωρίζεται τυχαία κάποιο βράδυ με την Ρόζυ Καρέλλη (Μίρκα Καλατζοπούλου), ένα προκλητικό νυμφίδιο που του ζητά να τη σώσει από την καταδίωξη ενός αστυνομικού προσποιούμενος τον πατέρα της. Έκπληκτος από το συμβάν, αλλά και γοητευμένος από την εμφάνισή της, ο Ζανίτος λέει ψέματα στον αστυνόμο και μετά την ακολουθεί σε ένα μπαρ, για να γνωριστούν καλύτερα. Εκεί, της ζητά να του πει γιατί ήταν τόσο σίγουρη ότι θα την έσωζε, αντί να την παραδώσει στα χέρια του Νόμου:

– Λοιπόν; Δεν θα μου πεις το γιατί;
– Γιατί σ’ αρέσω… Το βλέπω στα μάτια σου. Δεν είμαι δα κανένα κουτορνίθι! Έτσι δεν είναι; (Τον κοιτά με σημασία) Έλα, μην κάνεις τον δύσκολο. Έπειτα, δεν είμαι και καμιά αχάριστη! (Παίρνει το μπουκάλι, γεμίζει το ποτήρι και πίνει μια βαθιά γουλιά) Αααχ! Ουισκάκι!

Είχε μουλιάσει το λαρύγγι μου με τα νερωμένα βερμούτ στα κλάμπ! Απόψε, ωραίο ουίσκι… (Χαμογελά με νόημα) Ωραίο έρωτα…
– (Την διακόπτει) Πόσο χρονών είσαι;
– Σου πέφτω μεγάλη;
– (Επιμένει) Πόσο χρονών είσαι;
– Γιατί ρωτάς;
– Γιατί εγώ είμαι πολύ μεγαλύτερός σου…
– Ε, και λοιπόν; Επαψες να ’σαι άντρας;
– Α! Η αναίδειά σου δεν έχει όρια!
– (Χαμηλώνοντας, με προσποίηση, το βλέμμα) Πηγαίνω με αγόρια, όμως δεν κάνω πεζοδρόμιο, ούτε παίρνω λεφτά. Το κέφι μου μόνο κάνω…
– Πού κάθεσαι;
– Γιατί ρωτάς;
– Αν φοβάσαι για τον αρχιφύλακα, σε πηγαίνω εγώ με ένα ταξί σπίτι σου.
– Δεν πρόκειται γι’ αυτό…
– Αλλά;
– Δεν έχω σπίτι…
– (Έκπληκτος) Δεν έχεις σπίτι;
– Οχι…
– Τότε, πού μένεις;
– Όπου τύχει. Απόψε θα έμενα στο σπίτι του Αλέκου, στην Δροσιά.
– Ποιος είναι ο Αλέκος;
– Θα γινόταν το αγόρι μου, όμως δεν πρόλαβε!
– Και πριν, ποιος ήταν;… Θέλω να πω, πού έμενες;
– Α, έμενα στο δωμάτιο του Τζακ. Ξεμυαλίστηκε, όμως, με τη Σόφη. Μπερδεμένες ιστορίες…
– (Την κοιτάζει με λύπηση, ανάμικτη με τρυφερότητα) Πού βρίσκονται οι γονείς σου;

Η Ρόζυ σηκώνεται απότομα από το τραπέζι και του λέει με θυμωμένη φωνή:
– Σαν πολλά δεν ζητάς «μπαμπά»; Αν ήταν να μου κάνουν ανάκριση, καθόμουν να με πιάσει και ο αρχιφύλακας. Γεια σου!

Κάνει πως φεύγει. Ο Ζανίτος την ακολουθεί και την σταματά. Με ένα χαμόγελο ικανοποίησης του λέει:
– Το ’ξερα πως θα μετάνιωνες! Ήμουν σίγουρη ότι θα σε βασάνιζαν οι τύψεις…

Ο Ζανίτος προσπαθεί να κρύψει την αμηχανία του, ανάβοντας ένα τσιγάρο. Σίγουρη ότι τον έχει τυλίξει στα δίχτυα της, η Ρόζυ φυσά και σβήνει τη φλόγα του αναπτήρα. Μετά, του προτείνει με σιγανή, αισθησιακή φωνή:
– Πάμε κάπου να κοιμηθούμε και θα δεις πόσο καλή θα ’μαι μαζί σου…

Το βιβλίο του Aρη Mαλανδράκη "SEX" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΟΤΑΜΟΣ 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News