Τι το κοινό έχουν, ποιό ίδιο ή πάντως εντυπωσιακά όμοιο στοιχείο παρουσιάζει η δημόσια παρουσία, η εικόνα που προβάλλουν (ή πρόβαλλαν) άνθρωποι ανόμοιοι όσο ο ποιητής, γενετιστής και βουλευτής Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Τάσος Κουράκης και (ας πούμε) το υψηλό στέλεχος του ΔΝΤ και σκληρός πυρήνας της Τρόικας Πουλ Τόμσεν; Το ύφος! Σωστότερα: το υφάκι που «φορούν» παρόμοιες φιγούρες (ή φορούσαν) οσάκις διεκδικούν το δικαίωμα να σπάνε την κανονικότητα των αντιλήψεων με ριζοσπαστικές «εγώ-ξέρω-την-αλήθεια» θέσεις.

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η τοποθέτηση Κουράκη, για μια επέκταση στην Ελλάδα του 2013 – κάτι πάνω από μια 10ετία, αφότου ο Εκσυγχρονισμός είχε θεωρήσει χρήσιμο να στήσει Σύγκρουση Δύο Κόσμων με το ζήτημα των ταυτοτήτων και της αναγραφής του θρησκεύματος σ’ αυτές (θυμάστε;) – της λογικής του Kirchensteuer των Γερμανών. Όποιος θεωρεί, εκεί, ότι ανήκει σε μια δεδομένη Εκκλησία, βάζει ένα Χ σ’ ένα τετραγωνάκι της φορολογικής του δήλωσης και φεύγουν 50 ευρώ (ή κάτι τέτοιο) από τον φόρο του προς αυτήν την Εκκλησία. Η μικρή «λεπτομέρεια», ότι η Ελλάδα δεν είναι Γερμανία, η ίδια λεπτομέρεια διέφυγε και από την προσοχή των Εκσυγχρονιστών, στην προσπάθεια να χτιστούν τείχη με τις ταυτότητες: οι Γερμανοί, που έχουν την προστασία των προσωπικών δεδομένων πρώτιστη αξία, επειδή έχουν πίσω τους κάποια εκατομμύρια ανθρώπων (ΑΝΘΡΩΠΩΝ) τους οποίους έκαναν ψητούς στους τεχνολογικά προηγμένους φούρνους του Άουσβιτς και του Νταχάου λόγω θρησκεύματος – διέλαθε της προσοχής του κ. Κουράκη. Ομοίως του διέλαθε η προσέγγιση της Εκκλησίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, η συναντίληψη Ιερώνυμου-Τσίπρα, τα κοινά σχέδια για κοινωνικό έργο…

Όμως η ουσία της δημόσιας περιουσίας του κ.Κουράκη ήταν το ύφος του: ύφος αυθεντίας. Κυριαρχίας. Γνώσης του ορθού. Ηθικής (και όχι απλώς πολιτικής) επιβολής. Ε, αυτό το ίδιο ύφος χαρακτήριζε και τον κ. Τόμσεν, τουλάχιστον μέχρι πριν από λίγο καιρό, όταν ορθοτομούσε τον λόγο της κατά ΔΝΤ αληθείας. «Λεπτομέρειες» όπως της δομής της ελληνικής οικονομίας, της έλλειψης παραγωγικής βάσης, της κινητικότητας των κεφαλαίων, της έκτασης της ιδιοκατοίκησης, της στενής σχέσης Δημοσίου-χαρτοφυλακίου Τραπεζών, δεν τον άγγιξαν. Ούτε στη φάση αρχικού σχεδιασμού ούτε σ’ εκείνη του stock-taking των Μνημονίων.

Το ύφος Τόμσεν, όσο έπεφτε έξω η εφαρμογή του Προγράμματός «του», μόνον με ένα άλλο υφάκι συγκρινόταν: εκείνο του Γιώργου Παπακωνσταντίνου – «τότε», την εποχή του Τιτανικού και των διεφθαρμένων Ελλήνων αν και όχι τώρα. (Αν όλοι αυτοί είχαν δει από μια χαραμάδα την τεχνοκρατική σεμνότητα, π.χ. ενός Ολιβιέ Μπλανσάρ, όταν παραδεχόταν «τη στραβή» του ΔΝΤ με τον Δημοσιονομικό Πολλαπλασιαστή πιθανότατα τίποτε δεν θα είχε αλλάξει μέσα τους. Όμως… το υφάκι, τουλάχιστον, θα τους έλειπε).
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News