Στη Δανία τον περασμένο μήνα το Συμβούλιο Ισότητας έκρινε ότι ήταν παράνομη η διαφορετική τιμολόγηση στην περιποίηση ανδρών-γυναικών στα κομμωτήρια. Απαντώντας σε καταγγελία μιας γυναίκας που πλήρωσε για κούρεμα στο κομμωτήριό της 528 κορώνες, ενώ για τους άνδρες το κούρεμα αποτιμάται σε 428 κορώνες, με παρέμβαση του Συμβουλίου Ισότητας το κομμωτήριο κλήθηκε να καταβάλει αποζημίωση στην πελάτισσά του για διακριτική συμπεριφορά 2.500 κορώνες!

Δημοσίευμα της Guardian που σχολιάζει τη συγκεκριμένη απόφαση, η οποία έχει παραπεμφθεί σε Εφετείο, θέτει διάφορα ερωτήματα: Είναι το μήκος των μαλλιών που κάνει τη διαφορά και άρα είναι η χρονοχρέωση διαφορετική; Ως γυναίκα μαρτυρώ πως αυτό δεν ισχύει, κοντομαλλούσες και μακρυμαλλούσες κατά κανόνα και με μικρές εξαιρέσεις που διαφημίζονται πληρώνουμε το ίδιο. Είναι πιο πολύπλοκο το γυναικείο κούρεμα από το αντρικό; Και πάλι, παραπέμποντας στη μακρά μου εμπειρία από κομμωτήρια το διαψεύδω κατηγορηματικά, ποτέ δεν υπήρξε τιμολογιακή διάκριση απλού ή περίτεχνου κουρέματος. Είναι το είδος της τρίχας αυτό που κάνει τη διαφορά, το κούρεμα της «αφρικανικής» μπούκλας λ.χ. θα κοστολογηθεί το ίδιο με ένα ίσιο μαλλί; Εδώ δηλώνω άγνοια, πλην όμως ως έμπειρη μετά βεβαιότητος θα δήλωνα ότι αν υπήρχε τιμολογιακή διαφοροποίηση, αυτή θα οφειλόταν σε φυλετική διάκριση και όχι στη διαφορά της τρίχας.

Το θέμα ίσως χρήζει περαιτέρω ανάλυσης, διότι δεν έχει διαπιστωθεί η ισότητα της γυναικείας και της αντρικής τρίχας, όμως αυτά συμβαίνουν στην ευλογημένη και μακρινή Δανία. Στα καθ' ημάς, η διάκριση στην τιμολόγηση της αντρικής από τη γυναικεία τρίχα φαντάζει σαν την αναζήτηση του φύλου των αγγέλων… Όταν οι γυναίκες κατά κύματα ξεβράζονται από την αγορά εργασίας, όταν η γυναικεία ανεργία στους νέους είναι 62.1%, όταν στο στόχαστρο της κρίσης βρέθηκαν οι γυναίκες που κλήθηκαν να αναπληρώσουν το ελαττωμένο και ελλειμματικό κοινωνικό κράτος φροντίζοντας κατ΄αποκλειστικότητα παππούδες, γιαγιάδες και παιδιά, ταυτόχρονα με το νοικοκυριό τους και πιθανότατα με την (πιο απαιτητική) εργασία τους, η είδηση της Δανίας φαντάζει εξωτική.

Στην εποχή της κρίσης η Ελληνίδα είναι το πρώτο θύμα. Αν είναι τυχερή και διατηρήσει την εργασία της (με περισσότερες ώρες και μικρότερο μισθό) καλείται να χρηματοδοτεί τις ανάγκες μιας οικογένειας, χωρίς να απαλλάσσεται από τα βάρη του νοικοκυριού. Ποτέ η Ελληνίδα δεν ξεφορτώθηκε ή δεν μοιράστηκε ισότιμα αυτό το βάρος. Η έννοια, ο προγραμματισμός και η εκτέλεση του νοικοκυριού γίνεται σε συντριπτικά μεγάλο ποσοστό από τις γυναίκες. Ταυτόχρονα, επειδή ο παιδικός σταθμός έγινε πια ακριβός σε σχέση με το οικογενειακό εισόδημα κι επειδή το νοίκι του παππού είναι δύσκολο να εξυπηρετηθεί ταυτόχρονα με τα φάρμακα και τη χαμηλή σύνταξη, νέες μορφές συμβίωσης διαμορφώνονται και νέες δραστηριότητες αναπτύσσονται. Μανάδες οργανώνονται σε μια ανταλλακτική κοινωνία γνώσης -μια μαθαίνει τα παιδιά αγγλικά, η άλλη μουσική, η τρίτη τα γυμνάζει στα μαθηματικά- και υπηρεσιών, καθώς εναλλάσσονται αυτές που τα πηγαινοφέρνουν στο σχολείο ή μαγειρεύουν. Και θα ήταν όλα αυτά ενδιαφέροντα και δημιουργικά, αν δεν είχαν το στοιχείο της διάκρισης και της κατάχρησης, γιατί όλα αυτά τα πειράματα επινοούνται και εκτελούνται από γυναίκες.

Τι κι αν η κ.Ρέντινγκ παλεύει να τραβήξει τις γυναίκες στη διοίκηση των εταιρειών και των οργανισμών από τους προθαλάμους και τα ταμεία όπου μαζικά απασχολούνται; Οι αντιστάσεις είναι ισχυρές, καθώς η γυναικεία ικανότητα αμφισβητείται μεν λιγότερο, πλην όμως δεν υπάρχει μια συστημική αναγνώριση. Δείτε γύρω σας, στις διευθύνσεις των ΜΜΕ, στις διοικήσεις τραπεζών ή μεγάλων ομίλων, στις πρυτανείες Πανεπιστημίων, στην κυβέρνηση, στις ΔΕΚΟ, στη Βουλή,  στους δήμους και στις περιφέρειες, πόσες γυναίκες βλέπετε; Δείτε γύρω σας, στους προθαλάμους των διευθυντικών ή υπουργικών γραφείων, στη σκούπα και στον κουβά, στα ταμεία των μαγαζιών, πόσους άντρες βλέπετε;  Στις θέσεις ευθύνης είναι η γυναικεία προσφορά μειωμένη ή μήπως είναι τελικά οι συνθήκες αυτές που καθιστούν τη γυναικεία προσφορά μειωμένη;

Η Ελληνίδα από τη δεκαετία του ΄80 σπρώχνει με πολύ κόπο και πολύ πείσμα το κάρο της στην ανηφόρα. Ήρθε η κρίση, την έριξε πάλι πίσω κι όταν με το καλό ξαναβγούμε στο ξέφωτο, αναμφίβολα (ακόμη και τότε!) το ερώτημά μας δεν θα έχει να κάνει με την ισότητας της τρίχας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News