Στο τέλος κάθε χρονιάς, μία από τις αγαπημένες μου συνήθειες είναι να βγάζω από την τσάντα μου το ημερολόγιο που χρησιμοποιούσα και να βάζω το νέο. Το παλιό, κρύβει θησαυρούς στις σελίδες του…

…είτε χαμένους θησαυρούς. Πράγματα που γράφτηκαν εκεί και μπορεί να μην ασχολήθηκες ποτέ ξανά μαζί τους, να τα «έθαψες» γρήγορα, ακριβώς έτσι όπως πέρασε και ο καιρός: Πολύ γρήγορα.
Σημειώσεις χωρίς εξήγηση, δίχως μετάφραση, ποιος ξέρει τι να γύριζε στο μυαλό μου και το έγραψα αυτό, εδώ;

Προσχέδια για κείμενα, για εκπομπές, κάποια ολοκληρώθηκαν, κάποια όχι. Κι άλλα σχεδιάκια, σκίτσα. Τρίγωνα, πολύγωνα, αστεράκια. Να πάρω τον τάδε, την τάδε. Επαγγελματικές ιδιότητες μπλεγμένες με διευθύνσεις. Με υπενθυμίσεις της ζωής μας, τα «να μην ξεχάσω να…» της καθημερινότητάς μας.

Αυτό το τηλέφωνο τώρα, το «ορφανό», χωρίς όνομα και επίθετο, που ανήκει; Να πάρω; Και να πω, τι; «Γεια σας, ζητείται ανάδοχος για αυτόν τον αριθμό;». Άσε, άσε καλύτερα. Μπορεί να είναι από άνθρωπο που δεν έχεις κανέναν λόγο να ακούσεις ξανά. Ιστορίες, μικρές ή μεγάλες, ανάμεσα σε ημερομηνίες, σε σχόλες, σε ντεμί αργίες, σε φουλ εργάσιμες ημέρες. Οι τέσσερις εποχές μπερδεμένες με αυτά που έζησες. Με ήλιο, με βροχή, με νιφάδες, τα δικά μου «τι έχω να κάνω σήμερα». Με λίστες σούπερ μάρκετ, με μίνι business plans, με τίτλους τραγουδιών.

Σημειώματα κάτω από ημερομηνίες – σε κενές σελίδες, για γεμάτες ζωές. Γλυκές ερωτήσεις που δεν τέθηκαν ποτέ, τύπου «Ξέρεις να “μπαλώνεις” ζωές;». Δεν τίθεται ερώτημα το αν θυμάμαι σωστά – το αν, τελικά, τέθηκαν αυτές οι ερωτήσεις – τις απαντήσεις αυτές δεν τις ξεχνάς, ποτέ. Παρακάτω, άσχετο, σε άλλο φύλλο, λόγια του Μαρσέλ Προυστ, κομμάτια από το βιβλίο του «Αναζητώντας το χαμένο χρόνο», αυτό που ο Σεφέρης αποκάλεσε «βιβλίο του Χρόνου».

Διαδρομές με μπλε στυλό σε λευκές σελίδες, στους δρόμους του πουθενά, σαν να οδηγείς σε highway του Τέξας. Τι να σκεφτόμουν τότε; Μιλούσα στο τηλέφωνο; Βαριόμουν; Υπογραμμισμένες γιορτές, υπογραμμισμένες λέξεις με σκίαση – η έμφαση ή τα νεύρα μου – «ωραία χρονιά το 2012», σε πολλές σελίδες. Λες κι αν το γράφεις πολλές φορές, μπορεί να πιστέψεις κιόλας.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, δυστυχώς, πήρες ζωή σε ένα έτος που το ζήσαμε με ένταση στην Ελλάδα. Ευτυχώς, φεύγει. Το τι θα κουβαλήσει μαζί του η επόμενη χρονιά, είναι μια άλλη ιστορία, αφορά το διάδοχό σου: το αγαπημένο ημερολόγιο του 2013.

Αυτό, το νέο ημερολόγιο, θα το ξεφυλλίσω με φίλους, θα πάμε κατευθείαν στις επίσημες αργίες του έτους. Εκεί, όλο και κάποιος θα πει «πάλι, ρε γαμώτο, η Καθαροδευτέρα πέφτει Δευτέρα;» και οι υπόλοιποι θα γελάσουμε σαν να το ακούσαμε για πρώτη φορά, γεμίζοντας με καπνούς και σοβαρές κουβέντες μια σαλονοτραπεζαρία.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο 2012, εδώ, οι δρόμοι μας χωρίζουν. Θα σε βάλω σε μια γωνιά στη βιβλιοθήκη και έπειτα από χρόνια θα σε στείλω στην ανακύκλωση, να γίνεις κάτι άλλο.
Ό,τι δεν ήθελα από-εκεί-μέσα-σου το μουτζούρωσα, σαν τις μουτζούρες που κάνει κάποιες φορές η ζωή μας.
Ό,τι δεν ήθελα από-εκεί-μέσα-σου το έσβησα – να μην το βρει ποτέ, κανείς.
Ό,τι ήθελα από-μέσα-σου, το κράτησα εκεί που έπρεπε – ό,τι δεν θες να χαθεί, δεν θα χαθεί. Στο υπογράφω, κιόλας. Σε ποια μέρα το θες;

Σου εύχομαι καλή χρονιά – και σόρι, κιόλας, για την τυπικότητα – αλλά ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τους αποχαιρετισμούς.
Άλλωστε, πρέπει να προχωρήσω, να φύγω μπροστά, με περιμένει μια νέα χρονιά, που πρέπει να τη ζήσω.
Χάρηκα, έτσι;
Και θα σε θυμάμαι. Ό,τι πιο αληθινό μπορώ να σου γράψω…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News