Τρία αρχεία excel ηταν η διαφορά της πρώτης εκδοχής του αρχείου Φαλτσιανί με τη λίστα που παρέλαβαν πρίν απο 9 μέρες στο Παρίσι δύο υπάλληλοι του υπουργείου Οικονομικών και ενας εκπρόσωπος του οικονομικού εισαγγελέα. Τα τρία αυτά αρχεία παρέπεμπαν σε λογαριασμούς των δύο θυγατέρων του πρώην υπουργού Εξωτερικών Μιχάλη Παπακωνσταντίνου που είναι ταυτόχρονα και ξαδέλφες του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Το αν το 1,2 εκατομμύρια δολλάρια του λογαριασμού της μίας απο τις δύο και του συζύγου της είναι φορολογημένα είναι ακόμα ασαφές οταν γράφονται αυτές οι γραμμές. Ορισμένα άλλα πράγματα είναι περισσότερο σαφή.

Ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου αντιμετώπισαν απο την αρχή της θητείας τους την πάταξη της φοροδιαφυγής σαν κάτι που επρεπε να το διαχειρισθεί κανείς πρωτίστως επικοινωνιακά. Κι αυτή η αντίληψη κατέληξε στο χθεσινό φιάσκο. Τους διαφυγόντες φόρους τους εισπράττεις, δέν τους επικοινωνείς και εισπράττοντάς τους εκπαιδεύεις μια κοινωνία που εχει συνηθίσει τη φοροδιαφυγή. Δεν χρειάζονται τυμπανοκρουσίες (πχ γιατροί του Κολωνακίου) ουτε προαναγγελλίες. Χρειάζεται μόνο το «παρακαλείσθε να περασετε απο το ταμείο». Αυτό είναι το ενα συμπέρασμα.

Το δεύτερο είναι οτι οταν προΐστασαι μιας υπηρεσίας πρέπει να μπαίνεις μπροστά της, να την καλύπτεις οσο κακή και αναποτελεσματική και αν είναι. Δέν την αλλάζεις κατηγορώντας την «για διαφθορά». Διότι αν παραμένει διεφθαρμένη οπως είχε κατηγορήσει ο κ Παπακωνσταντίνου το ΣΔΟΕ, τότε την μεγαλύτερη ευθύνη την εχει ο πολιτικός προιστάμενος της υπηρεσίας.

Υπάρχει ομως κάτι σημαντικότερο. Είναι η ανθρώπινη απογοήτευση. Η απογοήτευση απο τις διαβεβαιώσεις στο εξωτερικό οτι «θα αλλάξουμε», θα γίνουμε απο κράτος «των κολλητών» «κρατος δικαίου», θα φύγουμε απο την αναξιοπιστία των ψευδών στατιστικών αναζητώντας τον «ενάρετο δρόμο» και οτι επιτέλους θα φορολογήσουμε τους πλούσιους που δέν πληρώναν τίποτα στη χώρα αυτή σε σχέση με τον ευρωπαικό μέσο όρο. Η υπόθεση του αρχείου Φαλτσιανί δείχνει οτι η χώρα και οι συνήθειες εκείνων που την κυβερνούν αλλάζει πολύ πιο αργά απο όσο χρειάζεται για να σωθεί. Οτι οι ξένοι δανειστές μας δίκαια διαμαρτύρονται για την απροθυμία μας να φορολογηθούν οι φορολογούμενοι «υψηλού πλούτου». Δέν εχει σημασία ποιός είναι αυτός που εκανε κάτι αλλά τι εκανε. Οταν το καταλάβουμε θα εχουμε κάνει το βήμα στο κράτος δικαίου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News