Aν πιστέψουμε τα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών, τότε λογικά σε λίγους μήνες όλα θα έχουν αλλάξει στο πολιτικό σκηνικό. Θα μοιάζει σαν η πρόβλεψη των Μάγια ν αφορούσε στο τέλος των Ελληνικών πολιτικών κομμάτων όπως τα γνωρίσαμε μεταπολιτευτικά. Τα σενάρια γι αυτές τις ανακατατάξεις, το νέο μοίρασμα της τράπουλας δηλαδή, δεν τα γράφουν οι δημοσιογράφοι από το μυαλό τους. Η φαντασία τους λειτουργεί σε άλλα επίπεδα, αλλά οχι σ αυτό. Είναι σίγουρο πως τα ηγετικά επιτελεία σχεδόν όλων των κομμάτων επεξεργάζονται προτάσεις επιβίωσης για την επόμενη ημέρα. Γνωρίζοντας πως οι ημέρες της ευδαιμονίας τους έχουν σχεδόν τελειώσει. Τα ποσοστά αυτοδυναμίας που έπαιρναν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ αποτελούν παρελθόν και μελλοντικά απλά θα διδάσκονται στις σχολές πολιτικών επιστημών. Η Ν.Δ. σε άλλες εποχές θα προσδοκούσε στην επιστροφή των …καμένων ψηφοφόρων, αλλά αυτό τώρα είναι δύσκολο. Οι περισσότεροι έχουν παιδευτεί σε αντιμνημονιακές λογικές και δεν θεωρούν την Συγγρού πια ως το σπίτι τους, όπως παλιά.

Το μέλλον του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να μπει και στο "στοίχημα" με την πιθανότητα καλής επιβίωσης να δίνει υψηλές αποδόσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ που σε λίγους μήνες μετατράπηκε σε κόμμα εξουσίας, μοιάζει να μην μπορεί να το πιστέψει και όταν το συνειδητοποιεί αναρωτιέται με ποιούς θα συγκυβερνήσει όταν τα ποσοστά του είναι καλά, αλλά όχι τόσο καλά για να σχηματίσει μόνος του κυβέρνηση. Το ΚΚΕ, φαίνεται πως μαθαίνει να ζει με πολύ μικρότερα ποσοστά, αρκεί να μην συνεργαστεί με κανέναν και η ΔΗΜ.ΑΡ. μάλλον δεν ξέρει τι θα ξημερώσει γι αυτήν αύριο. Μόνο οι νεοφασίστες της Χρυσής Αυγής, φαίνεται να καρπώνονται απ’ όλη αυτή την θολή κατάσταση…

Με αυτά τα δεδομένα, είναι λογικό τα κόμματα να σκαρφίζονται σενάρια επιβίωσης. Ο Α.Σαμαράς για παράδειγμα να σκέφτεται μια νέα παράταξη με παλιά και νέα υλικά που θα μπορέσει να εκφράσει ένα φιλοευρωπαϊκό συντηρητικό κόμμα χωρίς αιφνιδιαστικές μεταλλάξεις. Ο Ε. Βενιζέλος να μην αποκλείει από τις συζητήσεις του το ενδεχόμενο συστέγασης ΠΑΣΟΚ με ΔΗΜ.ΑΡ. μήπως και αποτελέσουν τον κύριο εκφραστή του σοσιαλδημοκρατικού εκσυγχρονιστικού χώρου έτσι ώστε να σταματήσει και τις φιλοδοξίες διάφορων …Λοβέρδων. Ο Τσίπρας να επιδιώκει να παγιώσει το κόμμα του ως το αντίπαλο δέος και εναλλακτική λύση στην συντηρητική παράταξη και να προσπαθεί να ενσωματώσει ή απορρίψει τις διαφορετικές φωνές τύπου Λαφαζάνη κ.ο.κ.

Έχουν κάθε λόγο λοιπόν όλοι, να τα σκέφτονται όλα. Ωστόσο, πρόκειται για μια πολύ δύσκολη εξίσωση. Τα τελευταία 2-3 χρόνια, ο διαχωρισμός των πολιτικών κομμάτων δεν γίνεται έστω με προσχηματικές ιδεολογικές διαφοροποιήσεις. Αλλά, περικλείεται στο δίπολο μνημονιακά-αντιμνημονιακά. Αυτό, κάνει τον γρίφο πιο δύσκολο, όταν μάλιστα ακόμα και σήμερα αυτό το δίπολο διαχωρίζει τα ίδια τα κόμματα στο εσωτερικό τους. Και πολύ περισσότερο, όταν τα μνημόνια δεν φαίνεται οτι θ αποτελέσουν σύντομα παρελθόν, το αντίθετο μοιάζει να συμβαίνει. Βέβαια, ο,τι και αν σκέφτονται και σχεδιάζουν τα πολιτικά κόμματα, για να έχουν ενα βαθμό επιτυχίας τα σενάριά τους, θα πρέπει να βρουν πρόθυμα αυτιά. Και αυτή την εποχή στην κοινωνία τέτοια αυτιά δεν υπάρχουν πολλά. Όταν η καθημερινή επιβίωση έχει μετατραπεί σε ζητούμενο, μοιάζει με εντυπωσιακή πολυτέλεια ν ασχολούνται με κομματικά παζλ και άλλες παρεμφερείς ιστορίες…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News