Στην Ελλάδα ζεις ζωή χαρισάμενη αν είσαι υγιής και δεν κόβεις αποδείξεις. Αν το εισόδημά σου φαίνεται, την έχεις πατήσει, που λένε, καθότι θα πλερώσεις και το φόρο που αναλογεί στον άλλονα, της πρώτης κατηγορίας.

Επίσης περνάς ζωή και κότα αν δεν ανήκεις σε κάποια μειονότητα ή ευπαθή ομάδα. Αν είσαι ηλικιωμένος, παιδί, μη ορθόδοξος, κατάγεσαι από χώρα της νότιας Μεσογείου ή της Ασίας, δεν έχει σημασία όση ελληνική παιδεία και να μετέλθεις, όσα ένσημα και να έχεις κολλήσει, όσο τίμιος και να είσαι, όσο άριστα και αν μιλάς τα ελληνικά, κάποια στιγμή βαρύ του κράτους το χέρι θα αισθανθείς, για να κλείσεις στην καρδιά σου κάθε έννοια γενικώς, εφόσον οι έννοιες και ό,τι αυτές αντιπροσωπεύουν γλωσσικά, κάνουν προ πολλού παρέα στη φαιδρά πορτοκαλέα.

Παρομοίως εάν είχες τη δυστυχία στη ζωή να γεννηθείς ανάπηρος. Ή με κάποιας μορφής δυσπλασία. Ή δυστύχησες να αποκτήσεις, μετά από ατύχημα, κάτι αντίστοιχο. Τότε αγαπητέ μου και αγαπητή μου το ελληνικό μας κράτος, θα θυμηθεί τους Σπαρτιάτες με τον Καιάδα τους και θα σου κάνει το βίο αβίωτο. Θα σου βάλει εμπόδια στους δρόμους να μη μπορείς να κινηθείς, θα σε στραβοκοιτάξει σαν να του πρόδωσες το Έθνος και τα πατρογονικά του και στο φινάλε θα σου ρίξει μια ψωροελεημοσύνη, έτσι για να λέει ότι κάτι έκανε.

Παράλληλα, θα σου οργανώνει κάτι ωραίες γιορτές, κάτι παραολυμπιακούς, κάτι φιλανθρωπικά, όπου θα έρχονται και οι σύζυγοι των πρωθυπουργών και διάφοροι υπουργοί να διαλαλήσουν τη συμπόνια και την ανωτερότητά τους, και κάτι μαραθώνιους έτσι να μαζευτεί κανένα φράγκο, μπας και ευαισθητοποιηθούν οι συμπολίτες σου οι υγιείς, οι άλλοι δηλαδή, όχι το κράτος.

Όλα αυτά τα ωραία όμως τελειώσανε αγαπητέ ανάπηρε, διότι επτωχεύσαμεν, και τώρα κόψε κι εσύ το λαιμό σου όπως μπορείς και ζήσε, και επειδή η ευαισθησία κοστίζει και λεπτά γιοκ, ευρώ δεν δίδω, που θα έλεγε και ο Μίμης Φωτόπουλος, σου τα παίρνω όλα και βρες καμιά δουλειά και τελείωνε.

Όποιος έχει πάθει στη ζωή του το παραμικρό ατύχημα που τον έχει στερήσει από τη συνηθισμένη του καθημερινότητα, μπορεί έστω και λίγο να καταλάβει τι σημαίνει να είσαι ανάπηρος. Να μη μπορείς να κινηθείς, να σου λείπει κάποιο μέλος, να αντιμετωπίζεις τα βλέμματα και την κοινωνική προκατάληψη, να κοιτάς τον κόσμο αλλιώς και ο κόσμος αλλιώτικα να σε βλέπει.

Ξέρω παιδιά υγιέστατα που έπαθαν ατυχήματα. Παιδιά που γεννήθηκαν έτσι. Είναι οι φίλοι μας, τα ξαδέρφια μας, τα ανίψια μας, οι γείτονές μας, τα παιδιά των φίλων και συγγενών μας. Δεν είναι εξωγήινοι. Είναι δικοί μας. Χρειάζονται μέριμνα που μόνο το κράτος και η κοινωνία μπορούν να προσφέρουν. Και δικαιούνται την αξιοπρέπεια που όλοι δικαιούνται. Και αυτή η κατάσταση στην οποία καταδικάζονται οι ανάπηροι δεν είναι κάτι που συμβαίνει για οικονομικούς λόγους. Οι περικοπές επιδομάτων ανθρώπων που δεν έχουν δυνατότητα κανονικής εργασίας. Ανθρώπων που δεν έχουν διεξόδους όπως οι υπόλοιποι. Που αναγκάστηκαν να κατέβουν και αυτοί στους δρόμους και να εναποθέσουν τα τεχνητά τους μέλη στον Άγνωστο Στρατιώτη ως μια ύστατη φωνή διαμαρτυρίας.

Που αυτοκτονούν. Που δεν είναι απατεώνες, επειδή κάποιοι πήραν αναπηρικές με ψεύτικα στοιχεία. Και η γραφειοκρατική αντιμετώπισή τους και οι καθυστερήσεις και η ταλαιπωρία εκ νέου, επιπρόσθετα στην κατάστασή τους, ξαναλέω δεν είναι μόνο για οικονομικούς λόγους. Και δεν είναι σοβαρός ο τρόπος αυτός απέναντί τους.

Είναι απλώς ντροπή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News