Ναι, την περασμένη Παρασκευή ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς που έμπλεξαν ανάμεσα σε λαμαρίνες, σε ένα από τα μεγαλύτερα μποτιλιαρίσματα στους δρόμους της Αθήνας, των τελευταίων ετών.

Μέσα στο αυτοκίνητο, περιστοιχισμένος από άπειρα gadgets, προσπαθούσα να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που έμεινα τόσες ώρες μέσα στο αυτοκίνητο. Ήταν σίγουρα, τότε, επί πρωθυπουργίας Σημίτη: Στη Στοά του Αττάλου είχε υπογραφεί η προσχώρηση δέκα χωρών – κυρίως από την Ανατολική Ευρώπη, αλλά και της Κύπρου – και, σύμφωνα με τη θεωρία του πετάγματος της πεταλούδας, είχε φρακάρει όλη η Αθήνα. Τότε, την απόσταση «Σταυρός Αγίας Παρασκευής-Νέο Φάληρο», την είχα καλύψει μέσα σε πέντε ώρες. Αν μου το έλεγε κάποιος, μπορεί και να μην τον πίστευα. Αλλά ήταν αλήθεια. Όπως αλήθεια ήταν και το πήξιμο στην Αθήνα, την Παρασκευή, στις 9 του Νοέμβρη. Ήσουν εκεί, το ζούσες. Ήσουν μέσα σε ένα υπερσύγχρονο αυτοκίνητο, όπως και τότε, το οποίο βασάνιζες με πρώτη-δευτέρα-νεκρά-neutral-drive.

Η ώρα αναμονής σε μια κυκλοφοριακή ακινησία, σε κάνει να σκέφτεσαι. Δεν χρειάζεται, πάντως, και πολλή σκέψη για να καταλήξεις ότι, από εδώ και πέρα, ίσως και να μην περνάει ούτε μια μέρα που να μην απεργεί και κάποιος εργασιακός κλάδος. Το τελευταίο διάστημα, ήδη γίνεται. Γίνονται απεργίες ή ενέργειες (πορείες, παραστάσεις διαμαρτυρίας κ.λπ.) από σωματεία, κλάδους, κοινωνικούς φορείς, κάποιες φορές και όλους αυτούς μαζί, όλοι μαζί, από εκεί που δεν το περιμένεις. Για παράδειγμα, ποιος περίμενε ότι το βράδυ του Σαββάτου, περίπου, 200 εργολαβικοί υπάλληλοι του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης θα συγκεντρώνονταν έξω από την έδρα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου στην πλατεία Αριστοτέλους και θα φώναζαν συνθήματα; Λεπτομέρεια: Η τελετή λήξης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έγινε, παρά την ένταση που επικράτησε.

Κάποιοι θα πουν ότι «οι υπάλληλοι του Αριστοτελείου αμαύρωσαν την τελετή λήξης». Κάποιοι άλλοι θα υποστηρίξουν ότι «καλά έκαναν, τι θα πει Φεστιβάλ Κινηματογράφου, όταν πεινάει κόσμος;».

Και, φυσικά, πολύ νερό θα γυρίσει στο μύλο γενικότερα περί απεργιών, για το πότε γίνονται, πώς γίνονται, τι επιπτώσεις έχουν, πόσο βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο, τι συνέπειες έχουν στην κοινωνία. Κάποιοι άλλοι, όμως, λένε ότι υπάρχουν άλλες δράσεις, σύμφωνα με τις οποίες μπορεί να πάρει το σαφές και ηχηρό μήνυμα η πολιτική ηγεσία της χώρας, αλλά και να μην ταλαιπωρηθούν οι πολίτες. Αυτές, ελέγχονται. Το «δεν πληρώνω», για παράδειγμα, μπορεί να μετατρέψει την κοινωνία σε ζούγκλα; Κάποιοι λένε ναι, κάποιοι διαφωνούν.

Όλα αυτά, όμως, είτε είναι σωστά, είτε λάθος, δεν αλλάζουν την καθημερινότητα που θα βιώνουμε, από εδώ και πέρα. Οι απεργίες, με όποια αιτήματα, θα γίνονται. Κάθε απεργία έχει και έναν συγκεκριμένο αντίκτυπο, ο οποίος άλλοτε δεν σε αγγίζει και σε προσπερνά κι άλλοτε τον νιώθεις, είσαι μέρος του. Στην Κηφισίας, στη λεωφόρο Ποσειδώνος, στην Αλεξάνδρας, στον Κηφισό, στην Πειραιώς, παντού, αυτήν την Παρασκευή – λόγω της απεργίας κάποιων Μέσων Μαζικής Μεταφοράς – είχε υπερβολική κίνηση, είχαν «κολλήσει» οι δρόμοι, τα σοκάκια, οι λεωφόροι. Το αυτοκίνητο φλερτάριζε με πρώτη-δευτέρα, στην πιο συχνή κίνηση που έκανες επί – μέσο όρο – 3,5 ώρες, μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου.

Είδα πολλούς, δικαιολογημένα, να είναι έξαλλοι μέσα στα αυτοκίνητά τους. Φυσικά και θα είχαν χίλιους δυο λόγους για όλο αυτό. Προσωπικά, επέλεξα να είμαι ήρεμος, μάλλον έχω συνηθίσει ήδη το ότι έτσι θα είναι η ζωή μας, από εδώ και πέρα: Με καθημερινές απεργίες, που θα επηρεάζουν τη ζωή μας. Δεν είναι μοιρολατρία, είναι και θα είναι η πραγματικότητα.

Το μεγάλο ερώτημα που μένει να απαντηθεί, είναι το αν θα αρχίσουν κάποιες επαγγελματικές ομάδες να κατηγορούν για τις απεργιακές κινητοποιήσεις κάποιες άλλες επαγγελματικές τάξεις. Αλλά μόλις θα απεργούν οι ίδιες, να μην τις ενδιαφέρει το ότι πολλοί πολίτες, αντίστοιχα, θα πλήττονται, ποικιλοτρόπως.

Στο προσεχές μέλλον θα υπάρξει πολύς αγώνας, καθημερινός, από την πλειονότητα των Ελλήνων, για την ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Μένει να δούμε τις κοινωνικές ανοχές, αλλά και την κοινωνική συνοχή που θα προκύψει μέσω των απεργιών αυτών. «Το θέμα, όμως, δεν είναι μόνο πόσο δίκιο έχεις, αλλά πώς το διεκδικείς», θα πει κάποιος άλλος και, για άλλη μια φορά, θα έχουμε όλοι δίκιο.

Προχωρώντας ένα μέτρο στην άνοδο της Εθνικής οδού  – και ενώ σκέφτομαι ότι μόνο ανεκτικός μπορώ να είμαι στις διεκδικήσεις των συνανθρώπων μου – ο υπολογιστής ταξιδίου, στο ταμπλό του αυτοκινήτου μου, με ενημερώνει ότι έχω μείνει 4 ώρες και δεκαπέντε λεπτά στο κάθισμα του οδηγού!

Σκέφτομαι, επίσης, ότι την επόμενη εβδομάδα – σε μια προγραμματισμένη ή σε μια fast track απεργία – μπορεί να «εγκλωβιστώ» και πάλι, σε «κάτι». Σε κίνηση, σε ασανσέρ, σε ουρά, σε οτιδήποτε.

Θέλει υπομονή, να μη σπάσουν τα νεύρα μας. Άλλωστε, απόψε έχει μια υπέροχη βραδιά και, σηκώνοντας το βλέμμα μου, βλέπω ότι – από το ύψος της Νέας Φιλαδέλφειας – ο δρόμος εκεί μπροστά ανοίγει. Αυτό σημαίνει ότι θα κάνω Σαββατοκύριακο στο σπίτι μου. Πριν από δυο ώρες είχα αρχίσει να απελπίζομαι. Σκεφτόμουν ότι θα βγω από την καμπίνα του αυτοκινήτου μου με μούσι, ενώ το πρωί έφυγα από το σπίτι ξυρισμένος-κόντρα.

Νομίζω ότι συνήθισα, λοιπόν, τις απεργίες. Πιθανώς, θα πρέπει να κάνετε το ίδιο.       

Παρασκευή, 9 Νοεμβρίου, στις 19:00 και κάτι, Born to run στο στερεοφωνικό, κοίτα να δεις που θα προλάβω ανοιχτό και το σούπερ μάρκετ…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News